บทที่ 82 82

“ขอโทษค่ะที่ฉันงอแงงี่เง่า ขอโทษด้วยจริงๆ” เธอวิ่งออกจากห้องครัว เหลียวมองไปด้านหลังนึกว่าเขาจะตามมา แต่ที่ไหนได้... เธอพบเพียงความว่างเปล่า เท่านั้นแหละ น้ำตาที่ไม่อยากให้ไหล อยู่ดีๆ ก็ไหลพรวดราวท่อน้ำประปาแตก

เธอซอยเท้าวิ่งขึ้นชั้นสอง เข้าห้องนอนแล้วโถมกายสะอื้นบนเตียง ครู่หนึ่งก็แว่วได้ยินเสียงร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ