บทที่ 47 คำรักที่มีให้กัน 2

“ปละเปล่าค่ะไม่มีอะไร” เธอยิ้ม แต่ดวงตากลับซ่อนความกังวล เพราะมัวแต่มีความสุขกับการที่ภูวิณยอมรับ เลยลืมคำพูดบางอย่างของคุณย่าพิสมัยไป

ตอนนี้เธอจดจำได้แล้ว และทำให้กังวล เพราะกลัวว่า

จะไม่ได้อยู่กับคนที่รัก แต่ถ้าได้ปกป้องคนที่รัก เธอก็ยอมทั้งนั้น

“อาวิณ เอิงรักอาวิณนะคะ” จู่ๆ เธอก็เอื้อมไปจับมือ...