บทที่ 8 ตอนที่8.ผมชอบคุณ
เตวิทย์แกะมือเธอออกจากลำคอ แล้วฉุดมือหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่ง ปานิศาหน้าแดงด้วยความอับอายที่ถูกปฏิเสธ เตวิทย์จูบลงมาที่หน้าผากมนฟอดใหญ่ จับใบหน้าของเธอให้หันมามองหน้าเขา
"ปล่อยค่ะ" แกะมือเขาออกเพราะไม่มีอะไรจะคุย
"โกรธเหรอ"
"เปล่าค่ะ" ปฏิเสธพร้อมกับขยับหนี เขาเป็นคนเริ่มก่อน เธอไม่ได้เป็นคนเสนอให้เขา
"ฟังผมนะ ที่ผมหยุดเพราะผมไม่อยากฉวยโอกาสตอนที่คุณกำลังสับสน ผมจะพิสูจน์ให้เห็นว่าผมจริงใจกับคุณ ผมไม่ต้องการเซ็ก แต่ผมต้องการคุณ"
"คุณเต" เรียกชื่อชายหนุ่ม เมื่อเขาพูดประโยคนั้นออกมา
"ปลื้ม คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ ให้โอกาสผมนะ"
"ฉัน..." สับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดี โอกาสที่เขาขอคืออะไร เธอเพิ่งแต่งงาน แม้จะเป็นการแต่งแค่ครึ่งทางก็ตาม
"กลับไปเราคงไม่พ้นข้อหาชู้ แต่ผมจะทำให้คนเหล่านั้นเห็นว่าผมไม่ใช่ชู้ แต่ผมเป็นตัวจริงของคุณ เป็นแฟนกับผมนะครับ"
"นี่คุณกำลังจีบฉันอยู่เหรอคะ" เธอถามเพราะไม่เข้าใจคำพูดของเขา เธอยอมเป็นของเขา ในขณะที่เขาขอแค่คบ
"ใช่ครับ ถ้าผมทำมากกว่าจีบคุณก็ยอม ก็อย่างที่ผมบอก ผมไม่ต้องการเซ็ก แต่ผมต้องการคุณ" เตวิทย์มองสบลงไปในตาคู่สวย ปานิศามองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ยิ่งทำให้เตวิทย์เอ็นดูเธอมากขึ้น
"ขอตัวนะคะ" ร่างบางขยับหนีเพราะอยากไปจากตรงนี้
"ยังไม่ตอบเลย ตกลงเป็นแฟนกันนะ"
"ลองจีบก่อนสิคะ ถ้าจีบติดก็ได้เป็นแฟน"
"เปลี่ยนใจแล้ว จับทำเมียเลยก็แล้วกัน"
"ไม่ได้แล้วค่ะ หมดโอกาสแล้ว" ยกมือค้ำอกเขาไว้ เมื่อเตวิทย์ก้มลงมาหา
“เตรียมตัวไว้เลย ผมไม่เหมือนคนอื่น เป็นแฟนผมต้องรัก และมีผมคนเดียว ผมขี้หึง"
"รอให้ได้เป็นก่อน ค่อยมาบอกนะคะ"
"ไม่น่าพลาดเลยเรา รู้งี้ข้ามขั้นดีกว่า"
"กลับไปแล้วคุณไม่พูดอย่างนี้หรอกค่ะ รอบตัวคุณมีคนที่เหมาะสม และดีกว่าฉันมากมาย อย่าสนใจแม่ร้างอย่างฉันเลยนะคะ ผู้หญิงที่ผ่านการแต่งงานมาแล้ว ไม่เหมาะกับคุณหรอกค่ะ"
"แล้วยังไงครับ มีใครบอกไหมว่าเราต้องแต่งงานแค่ครั้งเดียว"
"คุณเตคะ ฉันรู้ว่าคุณทำเพื่อปกป้องชื่อเสียงของฉัน คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันเป็นคนเลือกทางนี้เอง ฉันพร้อมและมีคำตอบสำหรับเรื่องนี้แล้ว ขอบคุณมากนะคะที่คุณเป็นห่วงฉัน ฉันไม่เป็นอะไร" ปานิศาคุยกับเขาตรง ๆ เธอรู้ว่าเตวิทย์เป็นสุภาพบุรุษ เขาต้องปกป้องชื่อเสียงของเธออยู่แล้ว
"คนละเรื่องกันครับ จีบคือจีบ ปกป้องคือปกป้อง ผมจะจีบคุณมาเป็นแฟน ไม่ได้ทำเพื่อปกป้องชื่อเสียงของคุณ เราจะไม่คุยเรื่องนี้กันอีก ดูที่การกระทำของผมดีกว่า ผมจะทำให้คุณรักผม"
"คุณเต"
"เล่นน้ำกันดีกว่า" เปลี่ยนเรื่องเพื่อทำลายบรรยากาศที่ตึงขึ้น ปานิศากำลังสับสน เขาไม่ควรเร่งรัด เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเขาจริงใจกับเธอ
"หนาวค่ะ" เธอปฏิเสธเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ
"หนาวก็กอดผม"
"วนมาเรื่องเดิมนะคะ กอด ๆ จูบ ๆ ไม่เอาดีกว่า เย็นแล้วเตรียมอาหารเย็นกันเถอะค่ะ แม่บ้านเตรียมอะไรมาให้คะ ใช่พวกปิ้งย่างหรือเปล่า ต้องก่อไฟไหม คุณทำเป็นไหม ฉันทำไม่เป็นเลย ตกวิชาลูกเสือค่ะ ก่อไฟ ผูกเงื่อน ทุกอย่างเป็นศูนย์" เธอพูดยาวเพราะอยากพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ ใกล้ชิดกับเตวิทย์นาน ๆ ไม่เป็นผลดีกับหัวใจของเธอเลย เขาทำให้มันเต้นแรงจนเธอกลัวว่า มันจะกระดอนออกมานอกอก
"เปลี่ยนเรื่องเก่ง" มือหนาบีบลงที่จมูกเล็กอย่างมันเขี้ยว หยัดกายลุกขึ้น ส่งมือให้เธอจับแล้วดึงเธอลุกขึ้น มีเวลาอยู่กับเธออีกนาน ถ้าเขาเอาจริง เธอไม่พ้นมือเขาหรอก ตัวเล็กเท่าลูกแมวจะเอาแรงที่ไหนมาสู้เขา
อาหารที่แม่บ้านเตรียมมาคือหมูกระทะ ปานิศาเคยเห็นตามเพจท่องเที่ยว ไม่ว่าที่ไหนก็จัดเมนูนี้ไว้เลี้ยงแขกเพราะง่ายและสะดวก เธอชอบกินหมูกระทะ แต่
ศราวุธไม่ชอบ ทุกครั้งที่เธอชวนเขาจะอ้างนี่นั่น เหม็นควันบ้าง ขี้เกียจย่างบ้าง สุดท้ายก็จะไปจบที่ร้านอาหารในโรงแรมหรู ราคาหลักหมื่น และเธอเป็นคนจ่าย ศราวุธชอบความหรูหรา ในขณะที่คนตรงหน้าเธอติดดิน เขาชอบเหมือนเธอ ครั้งสุดท้ายที่เขาตามปฐวีไปที่บ้าน แม่ก็ทำหมูกระทะเลี้ยงเขา เธอไม่ได้อยู่รวมวงกับเขา เพราะ
ศราวุธไม่ชอบ
"รู้ใจจริง ๆ" เขาพูดขึ้นมาลอย ๆ แต่เดาได้ว่าเขาชมแม่บ้าน ที่รู้ใจเขา ปานิศาช่วยหยิบของออกจากกล่องแล้วเทใส่จาน ในขณะที่เตวิทย์เตรียมก่อไฟ ไม่ยากอย่างที่คิดเพราะมีถ่านวิทยาศาสตร์เป็นตัวล่อ สมัยที่เรียนลูกเสือไม่มีถ่านแบบนี้ เข้าค่ายแต่ละครั้งก็แสนลำบาก ลูกคุณหนูอย่างเธอก็ไม่มีละเว้น
"เปลี่ยนบรรยากาศนะคุณ กินหมูกระทะกลางป่า"
"เหมือนได้มาเที่ยวเลยค่ะ"
"ไร่ชาเตวิทย์มีให้คุณทุกอย่าง ผู้ชายดี ๆ ก็มีนะครับ"
"ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน ฉันคงคิดว่าคุณเป็นพนักงานขาย"
"ก็ขายให้คุณคนเดียวนี่แหละ ลดแลกแจกแถมขนาดนี้ยังถูกเมิน ใจแข็งจริง ๆ"
"ไม่คุยแล้วค่ะ ขออนุญาตนะคะ ฉันหิวมาก" ปานิศาลงมือย่างหมู ในขณะที่เตวิทย์ยังง่วนอยู่กับเครื่องดื่ม แม่บ้านของเขาใส่ใจทุกรายละเอียด เตรียมมาให้กระทั่งน้ำแข็ง คืนนี้เขาไม่เหงาเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา มีทั้งผู้หญิงและเครื่องดื่ม ทุกครั้งที่มาที่นี่เขาจะมานั่งตรงมุมนี้ดูดาว และเฝ้าคิดถึงเธอ
ปานิศาเป็นกันเองจนเตวิทย์ไม่เชื่อสายตา เธอเขินอายในตอนแรก แต่พอนานเข้า กลับเป็นเขาที่กินไม่ทัน นาน ๆ เธอจะตักมาป้อนสักคำ เขาไม่สนใจของกิน เพราะมีสิ่งที่น่าสนใจกว่าอยู่ตรงนั้น ไม่น่าพูดเลยว่าจะทำให้ถูกต้องตามขั้นตอน พอเหล้าเข้าปากทุกอย่างก็เปลี่ยนไป มีคนที่รักมาอยู่ข้าง ๆ ในบรรยากาศที่โรแมนติก กลับคำพูดได้ไหม
