บทที่ 2 2

ขายาวๆของเขาก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ตามเธอทัน ดวงตาคู่พราวมองร่างเล็กๆและสะโพกตึงผายที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์เอวต่ำของเธออย่างรื่นรมย์

“จะรับกี่ห่อดีคะ” เธอหันมาถาม ซึ่งเขาก็รีบเมินหน้าหนีไปอีกทางหนึ่งแทบจะไม่ทัน ก่อนจะพยายามปรับสีหน้าและแววตาให้เป็นปกติแล้วหันมาพูดยิ้มๆกับเธอ

“5ห่อเลยก็แล้วกัน” เขามองมือเล็กๆที่ดูสะอาดสะอ้านที่กำลังหยิบห่อขนมใส่ในถุงให้เขาด้วยแววตาแปลกๆ แล้วเลื่อนสายตาขึ้นมามองอกอวบที่พุ่งดันผ้าเสื้อยืดของเธอ

ขนาดของหน้าอกที่เขาสามารถคาดคะเนได้ด้วยสายตาว่ามันมีขนาดกี่นิ้วดูเย้ายวนจนเขาอยากจะเห็นของจริงว่าถ้าไม่มีเสื้อมาปกปิด มันจะสวยงามยวนใจเขาขนาดไหน

ภีรวัทน์ถอนสายตาออกจากหน้าอกอวบอย่างอ้อยอิ่งแล้วไต่สายตาขึ้นไปตามลำคอระหงจนมาถึงใบหน้ารูปไข่ที่ดูน่ารักจิ้มลิ้มพริ้มเพราเหมือนเด็กอายุไม่ถึง18ปี

“หนูอายุกี่ขวบแล้ว” เขาถาม เล่นเอาเธอต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขาฉับพลัน

“ฉันอายุ23ปีแล้วค่ะ” เธอตอบ รู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่เขาทำเหมือนเธอเป็นเด็กประถมก็ไม่ปาน

ภีรวัทน์เลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะอายุ23ปีแล้ว แต่พอสายตาเลื่อนลงต่ำมาหยุดลงที่หน้าอกของเธอ เขาก็พยักหน้ายอมเชื่อแต่โดยดี

“ผมเชื่อว่าคุณโตแล้ว”

แบบนี้เขาเรียกว่าหน้ามัธยม... นมมหาลัยชัดๆ

เขาคิดพลางหัวเราะหึหึในลำคอ และสายตาของเขาก็คงจะแสดงอาการมากไปหน่อย เพราะหญิงสาวหน้าแดงแปร๊ดไปจนถึงใบหู เธอส่งถุงขนมให้เขา พลางบอกว่า

“60บาทค่ะ”

ภีรวัทน์ส่งเงินให้เธอ ก่อนจะรับถุงขนมมาแล้วหันหลังเดินกลับไปที่รถ ถึงแม้ว่าในใจจะอยากรู้จักชื่อของเธออยู่ก็ตาม

ก็ดูท่าทางของเธอเสียก่อนสิ เหมือนแม่เสือน้อยชัดๆ ถ้าเขาถามอะไรซอกแซกที่เกินกว่าลูกค้าจะถามได้ออกไป เขาอาจจะโดนตบเป็นคำตอบก็ได้

พีระดาถอนหายใจเฮือก มองตามร่างสูงที่ดูดีแม้จะมองจากทางด้านหลังผลุบหายเข้าไปในรถ

ความจริงแล้ว ขนมครกห่อละแค่10บาท เขาซื้อ5ห่อ ก็แค่50บาทเท่านั้น แต่เธอคิดค่าที่เขาทำให้เธอรู้สึกขัดเขินเพิ่มขึ้นมาอีก10บาท!

“เป็นไงบ้างล่ะ ไปซื้อซะนานเชียวนะ” พัสนัยถามล้อๆเมื่อภีรวัทน์ก้าวเข้ามานั่งประจำที่ในรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สายตาคมของภีรวัทน์มองออกไปที่สาวหน้าใสที่กำลังมองมาที่รถของเขาอยู่เช่นกันด้วยแววตาเหมือนจะเล็งเหยื่อ ก่อนจะสตาร์ทรถขับออกไปทันที

“ซื้อนานที่ไหนกัน” ภีรวัทธ์เคาะนิ้วกับพวงมาลัยอย่างอารมณ์ดี ดวงตาคมเต้นพราววิบวับจนพัสนัยรู้ทัน

“แม่ค้าสวยใช่มั๊ยล่ะ”

“ก็...น่ารักดี” ภีรวัทน์ตอบ พลางนึกในใจว่า

อีกไม่นานนะแม่ค้าขายขนมครก คุณกับผมจะต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ

ผู้หญิงคนไหนที่เขาต้องการ ไม่มีใครเคยหลุดมือไปได้ และเธอก็จะเป็นหนึ่งในนั้น!!

“พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัทนะพัส” ภีรวัทน์บอกเมื่อจอดรถให้พัสนัยลงที่หน้าบ้านใหญ่หลังหนึ่ง

“เออ แล้วเจอกัน” พัสนัยบอกเมื่อก้าวลงจากรถด้วยมาดขรึมเหมือนเก่าโดยมีภรรยาสาวน้อยออกมาต้อนรับ

ภีรวัทน์ส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อเคลื่อนรถออกไปจากบริเวณหน้าบ้านของพัสนัย เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเพื่อนของเขาจะต้องรีบแต่งงานด้วย

ไม่รู้เลยหรือไงว่า...การที่ต้องอยู่กินกับผู้หญิงเพียงคนเดียวไปทั้งชีวิตน่ะ...มันน่าเบื่อขนาดไหน

เขาคนหนึ่งล่ะที่จะไม่มีวันสละโสดจนกว่าเขาจะอายุ45 หมดความรู้สึกสนุกเมื่อไหร่ค่อยคิดเอาตัวเองเข้าบ่วงที่เรียกว่าแต่งงาน!!

แต่ภีรวัทน์ไม่มีโอกาสได้รับรู้เลยว่า...หลังจากเขากลับไปบ้านแล้ว...จะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

และสิ่งนั้นจะเป็นตัวเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของเขาไปตลอดกาล...

“อะไรนะครับ!!” ภีรวัทน์ที่เพิ่งทรุดลงนั่งพักได้ยังไม่ถึง5นาทีรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาด้วยอาการผวาจนจับขั้วหัวใจเมื่อได้ยินคำประกาศจากมารดา

“แกต้องมีหลานให้แม่อุ้มภายใน1ปี” คุณสายพิณย้ำคำสั่งตัวเองเสียงเรียบเมื่อจิ้มชิ้นขนมครกในจานเข้าปาก

“แต่ผมยังไม่มีเมียเลยนะครับ จะมีหลานให้แม่ได้ไง” ภีรวัทน์ยกมือขึ้นกุมศีรษะตัวเองเมื่อรู้สึกจี๊ดที่ข้างขมับ

“โอ๊ยย แกก็หาผู้หญิงเข้าสักคนสิ ไม่รู้ล่ะ ยังไงแกก็ต้องมีหลานให้แม่อุ้มให้ได้ ถ้าภายใน1ปีนี้ แกยังไม่มีลูก ไม่ต้องมาเรียกคุณนายสายพิณว่าแม่เด็ดขาด!!” คุณสายพิณเชิดคอขึ้นเมื่อยื่นคำขาดไปแล้ว ไม่สนใจเลยสักนิดว่าลูกชายจะมีใบหน้าเจื่อนสนิทขนาดไหน

“แค่ยังไม่มีลูกให้แม่อุ้ม แม่ก็จะตัดขาดกับผมเลยเหรอครับ” ชายหนุ่มทำเสียงเหมือนไม่อยากเชื่อก่อนจะช็อกหนักมากยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อคุณสายพิณตัดบทเสียงเรียบว่า

“ถ้าแกมีหลานให้แม่ไม่ได้ แสดงว่าแกไร้น้ำยา!!”

“ตะ..” ภีรวัทร์ตั้งท่าจะอ้าปากคัดค้านแต่คุณสายพิณจิ้มขนมครกยัดเข้าปากเขาเสียก่อนแล้วย้ำด้วยเสียงเรียบๆแต่เอาจริงว่า

“ถ้าไม่มีหลานให้แม่ แม่จะยกหุ้นส่วนในบริษัทให้เป็นของน้องชายแกให้หมด”

“แม่!!” ภีรวัทน์กลืนขนมลงคอ สีหน้ามีแววยุ่งยากใจ มองตามร่างอวบๆขาวๆของมารดาที่เดินเข้าไปในครัวด้วยสายตาเป็นกังวลและสุดแสนจะหนักใจ

นี่ถ้าเขารู้ว่าเขากลับมาที่บ้านแล้วเจอปัญหาหนักใจขนาดนี้ เขาคงยังไม่กลับมาหรอก

ชายหนุ่มยีผมตัวเองจนยุ่งอย่างหงุดหงิด ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงอย่างไม่พอใจ

เขาอายุแค่28 ทำไมต้องรีบแต่งงานด้วย?

แต่ว่า....!!

ชายหนุ่มตาสว่างวาบเมื่อนึกแผนการอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ในเมื่อแม่อยากอุ้มหลาน เขาก็จะจัดให้...และเขาก็มีวิธีที่จะกลับไปเป็นโสดหลังจากครบกำหนด1ปีแล้วด้วย

ภีรวัทน์ยิ้มออกมาเมื่อสมองปราดเปรื่องของเขาสามารถวางแผนได้อย่างงดงามและเหมาะเจาะ แต่ในตอนนี้...สิ่งที่ยังเป็นปัญหาที่เขาต้องพยายามจัดการมันให้ได้นั่นก็คือ

เขาจะหาใครมาเป็นเจ้าสาวให้เขาดี!!