บทที่ 10 บทที่ 10

“ปล่อยดิฉันลงค่ะคุณเมสัน ดิฉันบอกให้ปล่อย” เสียงหวานร้องอนาทรขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาพาเดินมาถึงยังหน้าคฤหาสน์แล้ว

“ถ้าเธออยากให้คนในบ้านแตกตื่นและลุกขึ้นมาเห็นว่าฉันแบกเธอมาจากโรงม้าก็แหกปากดังๆ เลยละอองฝน”

“ดิฉันขอโทษ... แต่กรุณาปล่อยดิฉันลงเถอะนะคะ”

ละอองฝนได้ยินเขาระบายลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะปล่อ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ