บทที่ 31 บทที่ 31

เสียงเขาดังอยู่ใกล้ใบหูนี่เอง ลมหายใจอุ่นๆ ที่รวยรดลงมาบนซอกหูนั้นทำเอาสาวน้อยขนลุกซู่ ความซ่านสยิวก่อตัวขึ้นในช่องท้องแทบจะทันที

“ดิฉันบอกแล้วไงคะ ว่าดิฉันเดินกลับเองได้”

“ฉันคงไม่ปล่อยให้เธอเดินค่ำๆ มืดๆ อ่อยคนงานของฉันหรอก”

“ดิฉันไม่เคยมีความคิดแบบนั้นนะคะ” ละอองฝนโต้เถียงเขากลับไปโดยไม่ได้หัน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ