บทที่ 11 อู๋ฮองเฮา (๔)

ถ้อยคำกล่าวดูถูกดูแคลนของเฉินฮูหยินสร้างความไม่พอใจให้กับเฉินซู่กวงอย่างยิ่ง เขาเอ่ยเสียงแข็งกับภรรยาเอกของตนว่า “หากเจ้าดู

ถูกแม่ของอิ๋งเอ๋อร์อีกแม้แต่คำเดียว...อย่าหาว่าข้าใจร้ายใจดำกับเจ้า!”

เฉินซู่กวงกำลังจะเดินหนีไปให้พ้นจากบริเวณนี้ ทว่าเฉินฮูหยินก็ยังตะโกนด่าทอตามหลังอย่างไม่เลิกรา “ท่านต่างหากเล่าที่ใจร้ายใจดำกับข้าและลูก อย่าหวังเลยว่าข้าจะให้นังคนชั้นต่ำนั่นมันมีความสุขน่ะ มันก็ชั้นต่ำเหมือนมารดาของมันที่มาแย่งสามีของคนอื่นนั่นล่ะ!”

เฉินซู่กวงเดินพ้นออกมาจากบริเวณเรือนใหญ่จึงค่อยรู้สึกเบาหูยิ่งนัก ทว่าเมื่อเดินออกมาได้ไม่ไกลเท่าไหร่ เจ้ากรมพระคลังกลับสังเกตเห็นบุตรสาวคนเล็กอย่างเฉินหว่านอิ๋งกำลังยืนฟังการสนทนาด้วยใบหน้าเศร้า เนื่องจากในวันนี้ไท่เฟยทรงมีรับสั่งเชิญชวนสตรีจากสกุลขุนนางชั้นสูงทุกคนร่วมงานเลี้ยงเล็กๆ ภายในตำหนักของฝ่ายใน รวมทั้งเฉินหว่านอิ๋งก็ได้รับสิทธิ์เข้าร่วมงานนี้ด้วย แต่เจ้ากรมพระคลังเฒ่าคิดว่าบุตรสาวคนเล็กคงได้ยินการสนทนาทั้งหมดแล้วแน่ๆ

“อิ๋งเอ๋อร์” เฉินซู่กวงขานเรียกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงเศร้า เขาเสียใจยิ่งนักที่ตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนจนถึงบัดนี้ก็ไม่อาจปกป้องนางให้พ้นจากคำดูถูกริษยาของเฉินฮูหยินผู้เป็นภรรยาได้ ซ้ำยังต้องคอยโดนกลั่นแกล้งอยู่เรื่อยมา หากมิใช่เพราะเรื่องเมื่อสิบปีก่อนที่เกิดขึ้น ป่านนี้นางคงไม่ต้องมาทุกข์ทรมานเช่นนี้เป็นแน่

เฉินหว่านอิ๋งฝืนยิ้ม “ข้าเข้าใจเจ้าค่ะท่านพ่อ พี่หญิงเฉินรั่วหลานเป็นทายาทของท่านกับฮูหยิน ก็ย่อมเหมาะสมกับงานเลี้ยงของไท่เฟยมากกว่าข้า”

“พ่อขอโทษนะอิ๋งเอ๋อร์” เฉินซู่กวงลูบศีรษะบุตรสาวคนเล็กด้วยความสงสาร

“ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะท่านพ่อ...” เฉินหว่านอิ๋งฝืนฉีกยิ้มกว้างออกมา นางกล่าวต่ออีกว่า “ถ้าเช่นนั้นวันนี้ลูกขออนุญาตท่านพ่อไปเที่ยวในตลาดได้หรือไม่เจ้าคะ อยู่แต่ในจวน...”

“เจ้าคงอึดอัดแย่เลยสินะอยู่แต่ในจวน...” เฉินซู่กวงยีหัวบุตรสาวคนเล็กด้วยความเอ็นดู เขายิ้มอย่างอบอุ่นให้กับเฉินหว่านอิ๋ง “เอาเถิด วันนี้พ่ออยู่ที่จวน ฮูหยินไม่กล้าทำอะไรเจ้าแน่ เจ้าไปเถิด แต่อย่ากลับเย็นนักล่ะ”

เฉินหว่านอิ๋งยิ้มพลางย่อกายคำนับบิดาด้วยอาการดีใจ สตรีโฉมสะคราญหยิบตะกร้าสานใบใหญ่ขึ้นมาพร้อมกับถุงเงินจำนวนหนึ่งที่เฉินซู่กวงมอบให้นางไว้ซื้อสิ่งของที่ต้องการ สองขาเรียวก้าววิ่งออกจากจวนอย่างว่องไวราวกับโหยหาช่วงเวลาแห่งอิสระมาเนิ่นนาน

เมื่อร่างของบุตรสาวพ้นจากสายตาไปแล้ว เฉินซู่กวงพึมพำขึ้นมาเบาๆ “อิ๋งเอ๋อร์ พ่อจะไม่ยอมให้เจ้าต้องลำบากอีกต่อไป”