บทที่ 214 ลอบสังหาร (๓)

“ท...ท่านอ๋อง...อึก” นางพยายามนึกถึงบุคคลเพียงผู้เดียวในยามนี้คือหวังซานเย่ ด้วยหวังเพียงน้อยนิดว่าเขาอาจจะกลับมาหานาง

โฉมสะคราญพยายามประคับประคองตนเองให้ก้าวออกจากกระโจมหลังนี้ให้ได้ แม้จะดูว่าเป็นการยากก็ตาม เนื่องจากพื้นที่ที่มีขนาดใหญ่ทำให้การเดินไปยังทางออกด้านหน้านั้นค่อนข้างไกลเหลือเกิน ก่อนจ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ