บทที่ 242 งานล่าสัตว์ (๓)

หวังลู่ยิ้ม เขาประคองฝ่ามือของนางอย่างนุ่มนวลที่สุดพลางยิ้มอ่อนโยน “แน่สิ หาไม่แล้วข้าคงออกไปอยู่กับเการั่วซีที่ตำหนักกลางน้ำนอกวัง แทนที่จะอยู่กับเจ้าในวังเช่นนี้”

“ฝ่าบาท หากมีคนของฮองเฮามาได้ยินเข้า หม่อมฉันจะเดือดร้อนนะเพคะ” เกาอี้เหรินแสร้งเอ่ยถึงอู๋ตานเหม่ย เพื่อสังเกตท่าทีของชายตรงหน้า

“สตรีเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ