บทที่ 52 หน้าที่นางกำนัล (๗)

“มานั่งซักผ้าให้พวกเข้า แต่ชักช้าพิรี้พิไรอยู่ได้!”

เสียงของหลิงเฟยหยาดังขึ้น นางกับอาเว่ยยืนกอดอกมองเฉินหว่านอิ๋งมาได้สักครู่หนึ่งแล้ว ขณะที่อีกฝ่ายกำลังเหม่อลอยราวกับคิดเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ พวกนางจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเยาะเย้ยขึ้นมาด้วยความขบขัน “หรือว่าเพ้อฝันคิดถึงท่านอ๋องอยู่ล่ะ...”

เฉินหว่านอิ...