บทที่ 7 ชินอ๋องหวังซานเย่ (๔)

“เสด็จแม่กับเหยียนเจี๋ยอยู่ในวัง ยากจะคาดเดา” เสด็จแม่ของหวังชินอ๋องก็คือหลินไท่เฟย  และน้องสาวร่วมสายโลหิตอย่างองค์หญิงหวังเหยียนเจี๋ย สายพระเนตรของชินอ๋องหนุ่มไหววูบลงยามนึกถึงอันตรายที่อยู่รายรอบวังหลวง

“ถ้าเช่นนั้นให้กระหม่อมลอบจัดทหารถวายอารักขาดีหรือไม่พะย่ะค่ะ” ฉู่หานจิ้งเสนอ

หวังชินอ๋องโบกมือปัด “อย่าเลย พรุ่งนี้ไปถึงคาดว่าเสด็จแม่คงจัดงานเล็กๆ ในตำหนักฝ่ายในคงมีพวกคุณหนูสกุลขุนนางมากมายที่มาเข้าเฝ้า อีกไม่นานข้าเองก็จะได้เจอกับอี้เหรินแล้ว”

เกาอี้เหรินที่หวังซานเย่กล่าวถึงคือบุตรสาวคนเล็กของเกาเจียฉี่ ที่พระมารดาเคยหมายมั่นเอาไว้ให้เขาตั้งแต่ยังเยาว์วัย สตรีผู้งดงามดุจจันทร์เดือนเพ็ญบัดนี้คงถึงวัยที่ต้องใกล้ออกเรือนกับเขาแล้ว ต่อให้นางจะเป็นจะบุตรสาวของเกาเจียฉี่หรือเป็นน้องสาวของเการั่วซี แต่หากเขาสามารถดึง

อำนาจสกุลเกามาได้ทั้งหมด ฝ่าบาทคงอยู่ไม่สุขบนบัลลังก์สีทองนั่นแน่