บทที่ 2 ชลาลัย

ชลาลัยเดินตามแม่บ้านเข้าไปด้านใน นึกแปลกใจกับสถานที่ ที่ธาดาให้เธอเข้ามารอพบไม่น้อย ไม่ใช่ห้องรับแขกอย่างที่ควรจะเป็น แต่ที่นี่มันคือบ้านหลังกะทัดรัด บรรยากาศรอบบ้าน ชวนให้รู้สึกแปลกประหลาดจนขนหัวลุก ภายในบ้านตบแต่งด้วยโทนสีขาว และที่ทำให้ชลาลัยต้องกลืนน้ำลายลงคอก็คือ รูปถ่ายมากมายหลายช่วงอายุ ของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่วางอยู่บนโต๊ะ และแขวนอยู่ตามฝาผนัง ตากลมโตมองไล่ไปตามรูปภาพเหล่านั้น ก่อนจะไปสะดุดกับรูปภาพบานใหญ่ ขนอ่อนพากันเรียงตัวเมื่อเห็นหน้าคนในรูปชัดเจน

“ฟ้าริน...นี่มันอะไรกัน!” ไวเท่าความคิดชลาลัยถอยหลังหนี เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ในรูปคือใคร ก่อนจะสะดุ้งสุดตัว เมื่อแผ่นหลังชนเข้ากับอะไรบางอย่าง แรงปะทะทำให้เธอเสียหลักจนเกือบล้ม ดีที่ได้แขนของเขาจับยึดช่วงเอวเอาไว้

“ขอบคุณค่ะ” เอ่ยขอบคุณเมื่อตั้งสติได้ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ตากลมโตมองมือใหญ่คร้ามแดด ที่ลงน้ำหนักบีบลงมาที่ช่วงเอวของเธออย่างแรง

“คุณ!” กลิ่นเหงื่อเจือกลิ่นบุหรี่ที่ลอยมาเข้าจมูก ทำให้ชลาลัยรู้ว่าคนที่เธอชนเป็นผู้ชาย พยายามหันกลับไปมองด้านหลัง แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อถูกดันไปจนชิดกับผนังห้อง ใบหน้าด้านข้างแนบไปกับแผ่นไม้กระดานเย็นเฉียบ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ เมื่อถูกกระทำอย่างอุกอาจ นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน ผู้ชายคนนี้เป็นใคร

“ปล่อยนะ ช่วยด้วย!” ไม่มีเวลาคิดนาน ไม่ว่าคนข้างหลังจะเป็นใคร ชลาลัยก็ไม่อยากรู้ กล้าทำอย่างนี้กับเธอ เขาก็คงไม่ใช่คนดี

“ปล่อยฉันนะ!” คำสั่งของหญิงสาวไม่เป็นผล นอกจากมือที่จับจะไม่ปล่อยแล้ว เจ้าของมือยังเพิ่มน้ำหนัก จนชลาลัยเจ็บร้าวไปทั่วทั้งเอว

“กลัวเหรอ!” เสียงแหบพร่าที่เอ่ยถาม ทำให้ขนอ่อนของหญิงสาวลุกชัน ประโยคสั้น ๆ แต่ทำให้ชลาลัยกลัวจับใจ หญิงสาวตั้งสติ เธอจะมาตายที่นี่ไม่ได้ รวบรวมเรี่ยวแรงที่ยังเหลืออยู่ ดิ้นรนต่อสู้สุดกำลัง เพื่อหนีจากการคุกคามของเขา

“ฉันเป็นแขกของพ่อเลี้ยงธาดา! ถ้านายไม่อยากมีปัญหากับพ่อเลี้ยง ก็ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” ริมฝีปากหยักยกขึ้นด้วยความสะใจ สมเพชหญิงสาวในใจ เอาชื่อธาดามาอ้างเพื่อเอาตัวรอด เขานี่แหละพ่อเลี้ยงธาดาและเป็นคนที่อยากให้เธอตายมากที่สุด

“รู้ไหมว่าคุณกำลังสั่งใคร!” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถาม มือที่บีบอยู่บริเวณช่วงเอวเลื่อนลงไปที่สะโพก แล้วลูบไล้ไปมา ชลาลัยสะดุ้งเฮือก เมื่อแผงอกของเขาเบียดลงมาบนแผ่นหลังของเธอ

“กรี๊ดดด!” ทันทีที่มือหนาลูบลงบนต้นขา ชลาลัยก็กรีดร้องออกมาสุดเสียงพยายามดิ้นหนีพร้อมกับปัดมือที่รุกรานออกอย่างรังเกียจ เธอต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ต่อให้พ่อเลี้ยงธาดารวยล้นฟ้า เธอก็ไม่อยากเจอกับเขาแล้ว

“ฮ่า ๆ ๆ แค่นี้ยังน้อยไป คุณยังต้องกรีดร้องอีกเยอะ ชลาลัย...” เสียงแหบพร่ากระซิบชิดใบหูบาง น้ำเสียงที่เขาใช้เรียกชื่อเธอ ทำให้ชลาลัยตัวชาอย่างไม่มีสาเหตุ

“นี่มันอะไรกัน คุณเป็นใคร รู้จักฉันได้ยังไง ปล่อยฉันนะเดี๋ยวนี้นะ!”

“อยากเจอผมไม่ใช่เหรอ อย่าใจเสาะสิครับ เรายังไม่ได้คุยกันเลย” คำพูดของเขาทำให้ชลาลัยตกใจแทบสิ้นสติ เขาคือพ่อเลี้ยงธาดาอย่างนั้นเหรอ

“พูดเรื่องอะไรของคุณ ปล่อยนะฉันจะกลับ!”

“ดั้นด้นมาถึงที่นี่แล้ว จะกลับง่าย ๆเลยหรือ”

“ฉันมาเรื่องงาน ถ้าที่นี่ไม่มีงานฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ให้เสียเวลา ปล่อย!”

“กำลังจะแต่งงานไม่ใช่เหรอ ไอ้ทินกรมันเด็ดไหมล่ะ ลองกับผมสักยก ถือว่าเพิ่มประสบการณ์”

“เลวที่สุด!”

“ถ้าอย่างผมเลว อย่างคุณเรียกว่าอะไร!” ธาดาตวาดเสียงกร้าว ความอดทนเริ่มหมดลง

“พูดอะไรของคุณ! ปล่อยนะ! ฉันบอกให้ปล่อย!”

“ผู้หญิงที่ชอบแย่งของคุณอื่น นอนแบให้ผู้ชาย

ง่าย ๆ น่าจะรู้นะว่าผมหมายความว่ายังไง” คำพูดของธาดาทำให้ชลาลัยเดือดจัด เข้าใจแล้วว่าทำไมธาดาถึงคุกคามเธอ เขาน่าจะเกี่ยวข้องกับฟ้าริน ที่นี่มีรูปถ่ายของฟ้ารินเต็มไปหมด สมองเริ่มไล่เลียงเรื่องราว ฟ้ารินเคยเข้าไปฝึกงานในบริษัทของพ่อเธอ และมีประเด็นชู้สาวกับคนรักของเธอ ทินกรเป็นคนหน้าตาดี อบอุ่นและเอาใจเก่ง เป็นหนุ่มในฝันของผู้หญิงหลาย ๆ คน หลังจากที่เธอจับได้ฟ้ารินก็หายตัวไป เธอไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นหายไปไหน จนกระทั่งมาเจอรูปถ่ายของเธอที่นี่ ธาดาเกี่ยวข้องอะไรกับฟ้าริน เขารู้อะไรมาถึงได้มากล่าวหา และกำลังทำเรื่องชั่วช้ากับเธอ

“หยุดนะคุณธาดา คุณไม่มีสิทธิ์มา กล่าวหาฉันแบบนี้ คุณรู้อะไรมา คุณเกี่ยวข้องอะไรกับฟ้าริน ปล่อย แล้วฉันจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้คุณฟัง”

“ไม่จำเป็นเลยชลาลัย คุณไม่จำเป็นต้องแก้ตัวอะไร รู้แค่ว่าน้องสาวกับหลานของผม ‘ตาย’ เพราะฝีมือคุณ!”

“อะไรนะ!” เหมือนถูกของแข็งฟาดลงที่ศีรษะอย่างแรง เมื่อได้ยินคำว่าตาย ที่ธาดาจงใจเน้นให้เธอฟังชัด ๆ ฟ้ารินตายแล้ว แล้วหลานที่เขาพูดถึงคือใคร เธอรู้แค่ว่าฟ้ารินแอบคบกับทินกร เมื่อเธอจับได้เด็กนั่นก็หายตัวไป

“ไอ้ทินกรผัวคุณ มันหลอกน้องสาวผม มันทำร้ายน้องสาวผม ไม่สิคุณต่างหากที่ฆ่าน้องสาวผม!”

“หยุดนะคุณธาดา! ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ฉันกับทินกรรักกัน น้องคุณต่างหากที่แทรกเข้ามา โอ๊ย!” ใบหน้าสวยบิดเบี้ยว เมื่อคนข้างหลังจับเธอกระแทกกับผนัง

อย่างแรง

“คุณจะพูดยังไงก็ได้ จะใส่ร้ายน้องผมยังไงก็ได้ น้องผมตายไปแล้วนี่!”

“จะเอายังไงก็พูดมา จะให้ฉันรับผิดชอบยังไง จะให้ฉันชดใช้ให้คุณยังไง! ต้องการเท่าไรก็พูดมา!” ใบหน้าคมเข้มตึงขึ้น เมื่อชลาลัยพูดจบประโยค คนรวยคงถนัดใช้เงินฟาดหัว แต่เงินของเธอไม่สามารถซื้อความแค้นในใจเขาได้ ยิ่งเธอท้าทายธาดาก็ยิ่งโมโหมากขึ้น

“คุณได้ชดใช้แน่ ชลาลัย!”

“โอ๊ย!” ชลาลัยร้องไม่ออก เมื่อถูกกดลงกับพื้น โดยมีร่างสูงใหญ่ทาบทับอยู่ด้านหลัง มือแกร่งกระชากกางเกงตัวสวยจนขาดวิ่น ชลาลัยตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว กรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อธาดากระชากกางเกงชั้นในจนขาดติดมือไปอีกชิ้น

“กรี๊ดดด! ช่วยด้วย!”

“ร้องเลย ร้องออกมาดัง ๆ รู้หรือยังว่าเวลาทำให้คนอื่นเจ็บปวด มันเป็นยังไง!”

“คุณธาดา! คุณกำลังเข้าใจผิด เรื่องนี้ฉัน

อธิบายได้”

“เข้าใจผิดเหรอ เข้าใจผิดใช่ไหม!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดเปล่งรอดไรฟันออกมา เมื่อธาดาเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ มือแกร่งกดมือหญิงสาวไว้บนศีรษะ มืออีกข้างปลดหัวเข็มขัดออก รูดซิปกางเกง แล้วจับลำรักที่ตั้งผงาดไปจ่อที่ช่องทางรักจากด้านหลัง ก่อนจะอัดกระแทกเข้าไปจนสุดทาง

“กรี๊ดดด!” ชลาลัยกรีดร้อง เจ็บจนจุก ร่างกายเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เธอไม่ได้ไร้เดียงสา จนไม่รู้ว่าสิ่งที่เขายัดเข้าไปคืออะไร เธอถูกตรึงไว้ด้วยร่างสูงใหญ่ ใบหน้าเขาเป็นอย่างไร เขาอยู่ในสภาพไหนเธอไม่มีโอกาสได้รู้เลย

“บัดซบ!” ชายหนุ่มคำรามลั่น เมื่อแน่ใจว่าสิ่งที่ขาดออกจากกันคืออะไร เลือดสีข้นไหลทะลักอาบลำรัก เมื่อเขาถอนตัวตนออกมา

“ชลาลัย!” เสียงแหบพร่าคำรามลั่น จับเธอพลิกกลับมาเผชิญหน้า ตาคมเข้มจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยซีดเผือด เหงื่อเม็ดใหญ่ซึมออกมาตามหน้าผากและไรผม ปากบางขบเข้าหากันจนห้อเลือด เพื่อข่มกลั้นความเจ็บปวด

“กรี๊ดดด!” กรีดดร้องอีกครั้ง เมื่อคนเหนือร่างกระแทกลำรักเข้ามาอีกครั้งกัดฟันข่มความเจ็บปวด เมื่อเขาทำกับร่างกายของเธออย่างป่าเถื่อน