บทที่ 1 หาค่าเทอมครับ...
บทที่1 หาค่าเทอมครับ….
นี่ก็เป็นเวลา5ทุ่มกว่าแล้วใครหลายคนก็อาจจะนอน…แต่สำหรับเด็กหนุ่มหน้าหวานคนนี้แล้วยังไม่ใช่เวลานอนของเขา….แสงจากจอคอมส่องกระทบดวงตาสุกใสขนตาแพยาวกระพริบขึ้นลงเพราะเกิดจากอาการแสบตา ปากกระจับก็หาววอด ๆ เพราะความง่วงเริ่มเข้ามารุมเร้า ไม่ใช่ว่าตัวเองไม่อยากนอน แต่ข้าวปุ้นรอเงินจากลูกค้าโอนเข้ามาหลายชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววของการแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาสักที
“…อื้อ อย่าบอกนะว่าโดนโกงอ่ะ “
ข้าวปุ้นเด็กหนุ่มวัย22เอ่ยออกมาอย่างสิ้นหวัง นี่มันงานละ5000เชียวนะถ้างานนี้โดนเบี้ยวล่ะจะเอาอะไรกิน
“ไม่นะขอร้องล่ะ “
สิบนิ้วพนมยกขึ้นท่วมหัวจะให้ไปขอพรหรือไปบนที่ไหนก็ได้ขอแค่ให้ได้เงินจากงานนี้ด้วยเถอะ เพราะถ่ายงานส่งไปแล้วเรียบร้อย
ติ้ง!
ทว่า ความหนักอกหนักใจก็ได้มลายหายไปเมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น ….
เงินโอนเข้าบัญชี--5,000 บาท
ข้าวปุ้นผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะลุกขึ้นกระโดดดึ่งดั่งบนที่นอนจนหััวเตียงกระทบเข้ากับผนังห้องป้ามันทำให้เกิดเสียดังจนน่ารำคาญ
ปึ้ก!ปึ้ก!
(“เห้ย!เบา ๆ หน่อยคนจะหลับจะนอน “)
อีกทั้งเจ้าของห้องยังตะโกนด่ากราดออกมาทำให้ข้าวปุ้นต้องนั่งทรุดตัวลงไปกับเตียง
“อุ้บส์! “
ป้าวัลย์บ่นเข้ามาในห้องของข้าวปุ้นดังลั่นก่อนหนุ่มน้อยหน้าหวานจะใช้มืออุดปากค่อย ๆ ลดตัวนั่งลงบนที่นอนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“เฮ้อ นึกว่าจะโกงกันซะและ “
“เกือบมือไวโพสด่าแล้วไหมล่ะ … หึหึ “
เด็กหนุ่มยิ้มตายี๋ก่อนจะเอนหลังนอนลงไปบนเตียงฟุกที่แข็งอย่างกับหิน เปลือกตาสีไข่ค่อย ๆ หลับลงเพื่อเป็นการผ่อนคลาย ชีวิตในแต่ละวันของข้าวปุ้นมีอะไรให้ลุ้นอยู่มากมาย ไม่รู้ว่าวันนี้ หรือพรุ่งนี้จะต้องเจอกับอะไรอีก แล้วจะต้องรับมือยังไง ตื่นเช้ามาจะโดนป้าวัลย์แขวะว่าอะไรอีก
“ไม่เป็นซึมเศร้าก็ดีเท่าไหร่แล้วเรา “
ยังดีที่ข้าวปุ้นเป็นเด็กที่คิดบวก ขนาดพ่อแม่แยกทางกันและทิ้งให้อยู่กับป้า ไอ้ปุ้นยังไม่ร้องเลย… ไม่ใช่ไม่เสียใจแต่มันร้องไม่ออกต่างหาก ปุ้นไม่ค่อยใส่ใจคำที่ป้าวัลย์พูดหรอกจะแซะยังไงก็ปล่อยเขาไป… เพราะข้าวปุ้นยังเชื่อว่าสักวันแม่จะต้องกลับมา
(“ปุ้น เดี๋ยวแม่กลับมานะ..แม่ไปทำงานหาเงินที่เกาหลี2ปีเอง ถ้าแม่ตั้งตัวได้แม่จะมารับข้าวปุ้นไปอยู่ที่นู้นด้วยกันนะ “)
นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่คนเป็นแม่ได้พูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนไป 2ปีของแม่มันนานเหลือเกินนะ คำมั่นสัญญาของแม่พูดตอนปุ้นอายุ16 จนตอนนี้ข้าวปุ้น22แล้ว แม่ยังไม่กลับมาเลย
“7ปีแล้วนะแม่ “
“ยังตั้งตัวไม่ได้อีกหรอครับ “
ถึงจะรู้ว่ามันเป็นความหวังลม ๆ แล้งๆ ก็เถอะแต่ข้าวปุ้นก็ยังจะเชื่อแม่อีกสักครั้ง เผื่อวันนึงแม่อาจจะกลับมาก็ได้
ณ เพนท์เฮ้าส์ใจกลางเมือง
00:13
ชายหนุ่มตัวสูงท่อนบนเปลือยเปล่ากำลังก้มมองดูใต้เตียงเพื่อหาของบางอย่าง ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“หายไปไหนวะ?เมื่อคืนจำได้ว่าถอดไว้ตรงนี้ “
ภรันพยายามคิดทบทวนเรื่องที่ตนพาเด็กมาฟีเจอริ่งที่ห้องเมื่อคืนวานและลืมว่าตัวเองถอดนาฬิกาวางไว้พอจะเอามาใส่กับหาไม่เจอ
“แมร่งเอ้ย!”
ถ้ามันเรือนละสามสี่ร้อยก็ว่าไปอย่างแต่นี่มันOmega Speedmaster นาฬิกาในฝันของใครหลายคน ที่สำคัญราคาเหยียบแสนจะไม่ให้หัวร้อนคงเป็นไปไม่ได้
“นี่คู่นอนหรือขโมยวะเนี่ย “
ภรันลองต่อสายหาคู่นอนคนเมื่อคืนดูอีกครั้ง แต่ ปรากฏว่าพ่อเด็กหนุ่มคนนั้นกับปิดเครื่องเงียบกริบไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ภรันได้ยินเสียง Call Center พูดแบบนี้อยู่ประมาณ 4 ครั้งจึงตัดสินใจตัดสายโทรศัพท์ทิ้งด้วยความโมโห
“หึ่ย “
ชายหนุ่มได้แต่กัดกรามแน่นเขาไม่น่าหลงคารมเด็กจนเสียนาฬิกาเลย
ติ้ง!
ทว่า แชทของเพื่อนสนิทอย่างเซนก็แจ้งเตือนขึ้นมาถูกเวลาพอดี
บทสนทนาผ่านไลน์
:รัณเด็กที่กูหาให้เป็นไงมั้ง
:จี้ดโดนใจมึงไหม
คำถามของเซนทำเอาภรันขำแห้งออกมาก่อนจะยกโทรศัทพ์เครื่องหรูพิมพ์ตอบกลับไป
[“โดนใจมากเลยไอ้สัส …นาฬิกากูหายเนี่ย!]
:ได้ไงอ่ะ มึงแก่หลงลืมวางไว้ไหนเปล่า
[“แก่ก็เหี้ยล่ะกูจำได้ว่ากูถอดวางเอาไว้ตรงไหน พอตื่นมาของกูก็หาย …เด็กนั่นก็ปิดเครื่องหนีกูแบบนี้จะให้กูคิดยังไงเด็กมึงแต่ละคนที่หามาให้กูนี่ มีคนดีๆบ้างไหมวะห้ะ”]
[“พอเช็คอินกันเสร็จ ตื่นมาของกูหายตลอดเลยว้อย!]
:เฮ้ย ๆใจเย็นนะเพื่อนยากอย่าพึ่งโกรธกู เอาหน่าถึงว่าทำบุญขนหน้าแข้งมึงไม่ร่วงหรอก
[“ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกแต่ ขนเพรชกูอ่ะไม่เหลือ “]
เซนถึงกับหัวเราะร่วนกับคำพูดของเพื่อน ก็ใช่ที่ตนเป็นหาเด็กมาประเคนให้ภรันก็จริง
แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเด็กพวกนี้จะเป็นจำพวกเด็กมือไวชอบลักเล็กขโมยน้อย
: และยังไง จะหยุด?ไม่เอาเด็กแล้วกูจะได้ไม่หา
ทั้งที่เซนก็รู้ใจเพื่อนดีเสียยิ่งกว่าอะไรแต่ก็เลือกที่จะถามอย่างเชิงไปแบบนั้น
[“หามาอีก ..อยากเลี้ยงเด็ก “]
นั่นไง ไม่ว่าไอ้เสือแก่จะโดนเด็กหลอกกี่ครั้งมันก็ยังไม่เข็ดสักที ไม่รู้ว่าคนหล่อ ๆ รวย ๆ แบบมันจะแสวงหาของพวกนี้ไปทำไม
:ไอ้รับกูถามจริงนะ … รสนิยมมึงนี่โคตรแปลก ทำไมมึงไม่เอาเป็นตัวเป็นตนไปเลยวะ
[“เอ้า แล้วทุกวันนี้กูเอากับผีหรอ?ไม่เป็นตัวเป็นตนตรงไหน”]
: ไม่ใช่กูหมายถึง… ภรรยา คู่ครองในอนาคตอ่ะไม่อยากแต่งงานหรอวะ?
[“มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้ชอบผู้หญิง”]
[“ลำพังแค่แม่กูจับให้ไปดูตัวกับผู้หญิงคนนู้นคนนี้กูก็ปวดหัวจะแย่ “]
[“ชีวิตกู ขอลิขิตเองเหอะ “]
:อ่า ๆ เข้าใจมึงและ ดึงดราม่าทำเหี้ยอะไร
[“จริงจังเว้ย ไม่อยากให้ใครมาบังคับกู “]
:เคร งั้นก็เชิญรักสนุกแต่ไม่ผูกพันธ์ไปก่อนเนาะ …รอแปปเดะกูหาเด็กให้
หลังจากที่วางหูโทรศัทพ์จากเพื่อนรักไปภรันก็ได้แต่ตั้งตารออยากจะเห็นเด็กคนใหม่ที่เซนกัำลังจะหามาให้อีกแล้ว.. ชายหนุ่มเดินตรงไปที่เตียงกว้างขนาดคิงไซส์พร้อมกับไอแพดเครื่องนึงเปิดดูตารางกราฟงานของตัวเองไปพลางๆ เพื่อรอเวลา
01:23
Kky_pu1324@ssc –> โพสต์รูปลง Twitter
--{ หาคนเลี้ยงครับ..ทักมาที่นี่ได้เลยไลน์ไอดี @kp4687 }--
เมื่อตอนตี1กว่า ๆ มีรูปนึงโพสขึ้นบนทวิตเตอร์ นั่นก็เป็นแอคเค้าท์ของข้าวปุ้นนั่นเอง ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขานึกครึ้มอะไรถึงโพสลงไปแบบนั้น และมันก็เหมือนเป็นการเปิดโอกาสเชิญชวนให้คนที่ติดตามทักข้าวปุ้นไปอย่างล้นหลามรวมไปถึงเพื่อนสนิท อย่างจูนที่เห็นโพสของข้าวปุ้บปั้บก็ทักมาหาทันที
จูน ee@765 : นี่! อีลูกโพสต์อะไรพันนั้นไปลบเดี๋ยวนี้!
มีเสียงเตือนนึงเด้งขึ้นมาจากกล่องข้อความในแอปสีเขียวเรียวนิ้วเล็กจิ้มสัมผัสเข้าไปดูเพราะไม่ให้อีกคนรอนาน
บทสนทนาในไลน์
: อะไร...? โพสต์พัน ไหน 55555
อ่านแล้ว....
จูน ee@765: อย่ามาทำเป็นไขสือหมายความว่าไง คิด จะทำอะไร?
: ก็...อยากลองดูไงเห็นคนทำอาชีพนี้ก็สบายทุกคนไม่ใช่หรอ
จูน ee@765: นี่...แต่มันก็ไม่ใช่ทุกคนไหมที่จะสบายอ่ะ เกิดไปเจอไอ้แก่โรคจิตหนีเมีย มาป้อเด็กทำไง
: ก็ ไม่รู้อ่ะยังไม่ได้คิด
จูน ee@765: อย่าเสี่ยงไปลบ โพสต์เดี๋ยวนี้เลยอีลูก!!
ติ๊งดิ่ง!!!
(: น้องครับกำลังหาคนเลี้ยงอยู่ใช่ป้ะ? " )
ยังไม่ทันที่หนุ่มน้อยจะคุยกับเพื่อนจบก็มีอีกหนึ่งข้อความทักซ้อนมาติด ๆ
" หืม..? ใคร อ่ะ "
คิ้วสวยเลิกขึ้นด้วยความสงสัยก่อนจะพิมพ์บอกเพื่อนสนิทให้รอ
บทสนทนาในไลน์
01:24
จูน ee@765: อย่าเสี่ยงไปลบ โพสต์เดี๋ยวนี้เลยอีลูก!!
: จูนๆๆ เดี๋ยวเรามาตอบนะแปปนึง~พอดีมีคนแชทมาหาเรา
จูน ee@765: คราย!!!บอกเรามาเดี๋ยวนี้นะว่าใครร!!!
อ่านแล้ว
- เพนท์เฮ้าส์ ภรัณ -
ชายหนุ่มที่กำลังนั่งจิบไวน์อย่างสบายใจก็ได้รับกล่องข้อความจากเพื่อนสนิท ไม่รอช้าเขารีบเปิดเข้าไปอ่าน ถึงกับต้องเบิกตากว้างซูมดูรูปที่เพื่อนส่งมา สองถึงสามครั้งพร้อมกับอุทานออกมา
“เชี้ย! ขาวจัด ”
สายตาคมยังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรศัทพ์ แค่เพียงมองผ่านรูปถ่ายเท่านั้นยัง ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะขนาดนี้
ติ๊ง!
บทสนทนาในไลน์
: ไงสนไหมพวกพ้อง?
ทว่า เพื่อนสนิทอย่างเซนก็ทักมาถามด้วยความรวดเร็วเหมือนมีพรายไปกระซิบมัน
: ก็...โอเครนะ
ชายหนุ่มพิมพ์ตอบไปอย่างไม่ลังเล
: สรุปดีล? ไม่เอากูเอาเองนะในแอคเด็ดจัด ทักไปคุยมาแล้วน่ารักนุ่มนิ่มมาก
: อ่านหนังสือไม่ออกหรอกูบอกเอาไง
คิ้วหนาเริ่มกระตุกถี่เมื่อต้องพูดซ้ำอีกครั้ง ถึงในใจจะรู้ว่ามันต้องการยั่วโมโห
: จ่ายมาผัวขา..ไม่จ่ายกูไม่ให้ไลน์น้องนุ่มนิ่มนะ
: เอางี้อ่อเซน?
ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มที่แสนจะขมขื่นออกมาถ้าเปรียบไอ้นี่เป็นปลิงมันคือตัวพ่อเลยล่ะสูบเลือดสูบเนื้อดีจริง ๆ
: เหอะ ! แบบนี้อีกแล้วคนเก่าที่มึงหามาให้ก็ขโมยของกูไปเท่าไหร่ หน้าไม่อายมาเรียกเงินกูอีกหรอ จำไว้นะไอ้เซนคนอย่างกูจะไม่ยอมตกเป็นทาสการตลาดของมึงอีกแล้ว
ในเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีมันเล่นแง่เขาก็จะไม่ยอมมันอีกแล้ว เซนมันหัวหมอจะตายไปป้อนเด็กมาให้ทีไรเรียกค่านายหน้าตลอด
: รัณคิดดีๆ กูให้คิดใหม่
: ไม่..มี...ทาง...ไอ้...หน้า..หมา!
ภรัณชิงปิดโทรศัทพ์หนีเพื่อนได้ไม่นานเท่าไหร่เสียงการแจ้งเตือนมันก็ยั่วยวนให้เขากับไปปลดล็อคหน้าจอโทรศัทพ์อีกครั้งด้วยความอยากรู้
ติ้ง!!!
ss@34เซน>>>ส่งรูปภาพหาคุณ
พอเปิดโทรศัทพ์ขึ้นมาถึงกับต้องตกใจกับรูปหน้าจอที่มันแคปส่งมาเป็นรูปขาเรียวยาว ใส่ถุงน่องสีขาวระหว่างขามีหมอนใบเล็กคั่นกลาง โพสต์ท่าเหมือนเป็นการถ่ายแบบ ภรัณกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอไปอย่างอยากลำบากพร้อมกับสูดลมหายใยเขาปอดลึก ๆ
“ อึ่ก! เฮ้อ ไอ้เซนนะมึง ”
ชายหนุ่มกดออกจาก แอปพลิเคชันสีเขียวก่อนจะเลื่อนไปกดเข้าแอปธนาคารเพื่อเป็นการโอนเงิน
บทสนทนา
( 24-01-65 @01:59บัญชี×××××34284 :เข้าบัญชี ×××-×××-12355-9เงินเข้า 99999 )
: ไอ้สัส!! อีกบาทเดียวมึงงกกับกูนะ
: เอาไลน์มา
: อีกบาทนึง
: บัญชีมึงไม่มีเงินติดเลยหรือไง
: มันเป็น เศษ...เร็วโอนมาอีกบาทนึง
: ไอ้เซนกูไม่เล่น
: และหน้ากูเหมือนคนเล่นมากอ่อ
กึ่ด~
ภรัณกัดกรามแน่นเพื่อข่มอารมณ์สุด ๆทั้งในใจอยากจะกระทืบมันให้เต็มตีน ชายหนุ่มสบัดปอยผมไปด้านข้างก่อนจะบรรจงกดไปที่ แอปพลิเคชั่นโอนเงินอีกครั้งเพื่อตัดความรำคาญ
(24-01-65 @01:59บัญชี×××××34284 :เข้าบัญชี ×××-×××-12355-9เงินเข้า 01-บาท)
: พอใจมึงยังอ่ะ
: 5555เต็มคาราเบลขอบคุณนะเพื่อน
: เอาไลน์มา อย่าลีลาดิ้!
: อ่ะ เอาไป เพื่อน @kp4687 ขอให้สนุกนะไอ้แก่
: แก่เหมือนพ่อมึงไง
พอได้ไอดีไลน์มาแล้วชายหนุ่มก็ไม่รอช้ารีบเพิ่มเพื่อนเด็กหน้าหวานคนนั้นไปทันที มันแปลกจริงๆที่เขารู้สึกตื่นเต้นมือเย็นไปหมดราวกับว่าเจออาหารรสโปรด
02:26
ตอนนี้เรียกได้ว่าดึกมากแล้วข้าวปุ้นก็ยังนอนไม่ได้ เพราะมีแชทของใครบางคนทำให้หนุ่มน้อย ก็วายกระวนรอข้อความจากเขาคนนั้น เมื่อช่วง ตี1ที่ ข้าวปุ้นกำลังคุยกับเพื่อนเรื่องโพสต์หาคนเลี้ยงดู ในเมื่อตัดสินใจทำลงไปแล้วข้าวปุ้นคิดว่าตนมีเหตุผลมากพอที่ต้องทำแบบนี้ อีกอย่างก็พอได้ศึกษามาบ้างแล้วว่ามันมีหลายรูปแบบในวงการนี้ อย่างมากก็เป็นแค่เพื่อนคุย เพื่อนเที่ยวนั่งกินอาหารกับคนแก่คราวพ่อ และถ้าทำให้เขาพึงพอใจ ก็จบท้ายด้วยจ่ายเงิน แค่นั้นก็จบแล้ว
>>>[email protected] เพิ่มเพื่อนคุณ
LINE
ติ้ง!
: สวัสดี
: ครับ
: หาคนเลี้ยงหรือแค่จะเอาค่าเทอม ?
อ่านแล้ว....
ข้าวปุ้นนิ่งไปทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนตั้งคำถามเองแต่กับตื่นเต้นเพียงรูปโปรไฟล์ของเขาขึ้นมาสะอย่างนั้น
: ก็...ทั้งสองอย่าง
: ทำอะไร เป็นบ้าง?
ภรัณต้องการถามเพื่อเช็คสิ้นค้าของตัวเองว่ามีความช่ำชองเรื่องอย่างว่าระดับเวลไหน ควรค่าแก่ราคาที่เขาต้องจ่ายหรือเปล่า
: ต้องการแบบไหนล่ะครับ นั่งกินข้าวเป็นเพื่อน2ชั่วโมง 1500 ดูหนังเป็นเพื่อน 1000 กวาดบ้านถูบ้านเก็บห้องล้างจานซักผ้า
: เฮ้ย? ไม่เข้าใจคำว่าเด็กเลี้ยงอ่อ ไอ้ที่นายเข้าใจมันต่างจากแม่บ้านตรงไหน และไอ้นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเนี่ยคือฉันต้องออกค่าอาหารและต้องควักจ่ายนายอีกหรอ ? ฉันดูขาดทุนนะ
เจ้าของใบหน้าหวานบึนปากออกเล็กน้อยใจเต้นตึกตักไม่รู้จะไปต่อยังไง ไม่กล้าพูดในสิ่งที่ตัวเองกลัวออกไป ข้าวปุ้นไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่าข้อสำคัญที่คนพวกนี้เลือกคืออะไร
: ปุ้นทำแบบนั้นไม่เป็นหรอก
: ไม่เคยเลยงั้นหรอ?
: ครับ
: อายุ เท่าไหร่
: 22 ครับ
อ่านแล้ว...
ดูเหมือนว่าทางฝั่งนั้นจะเงียบไปไม่ได้ตอบอะไรกับมา มันก็เริ่มทำให้หนุ่มน้อยใจชื้นขึ้นมาบ้างนิดนึงดูท่าทางลูกค้าคนแรกของตนจะสนใจแต่เรื่องอย่างว่าสินะ
: พรุ่งนี้มาเจอกันได้ไหม ฉันไปรับก็ได้
อ่านแล้ว....
ริมฝีปากหยักขบเม้มเข้าหากันแน่นดวงตาสั่นไหวเพราะเกิดอาการรวนเรถ้าตอบตกลงไปก็หมายความว่าข้าวปุ้นต้องยอมรับข้อเสนอเขาทุกอย่างเลยงั้นสิ
“ ไม่มีทางเลือกแล้วนี่น่า ”
ติ้ง!
: ว่ายังไง
: พรุ่งนี้ผมเลิกเรียนเราค่อยเจอกันนะครับ
: เรียนที่ไหนฉันจะไปรับ
: มหาลัย ×××× ครับ
: อืม ...และไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะเพราะนายตัดสินใจรับงานแบบนี้เอง เพียงแค่ยังไม่มีประสบการณ์
อ่านแล้ว.....
: แค่เชื่อฟังและทำให้ฉันพอใจก็ได้เงินแล้วสบายจะตาย
: แล้วเราต้องทำเรื่องแบบนั้นกันด้วยหรอครับ
ข้าวปุ้นตั้งใจถามไปแบบนั้นถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าคำตอบคืออะไร
: ใช่ ...ต้องทำ
: แต่ผมทำไม่เป็นนะ
หนุ่มน้อยพิมพ์ตอบไปด้วยสีหน้าจริงจังไม่โกหก
: ใช่ปัญหาที่ไหน ฉันสอนให้เอง
ดูท่าตาคนนี้จะไม่ยอมจริงๆ แฮะข้าวปุ้นได้แต่คิดในใจ
ติ้ง!
: ว่ายังไง? โอเครหรือเปล่า
“ หึ่ย!ตาคนนี้เร้าหรือจริงๆ เลย ”
ริมฝีปากอวบอิ่มบ่นพึมพำก่อนจะพิมพ์ตอบไป
: โอเครครับ แล้วเจอกัน
>>>[email protected] : ( ส่งสติกเกอร์ )
: ว่าแต่คุณให้ทุกอย่างที่ผมขอได้จริงๆ ใช่ไหม
ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริงๆ ข้าวปุ้นก็จะเอาเงินนี้มาใช้หนี้ป้าแทนแม่ป้าวัลย์จะได้ไม่ต้องมาล้ำเลิกบุญคุณอีก
: ได้สิ...ถ้านายทำให้ฉันพอใจนะ
