บทที่ 4 เด็กเลี้ยงวิศวะ ตอนที่ 3 ผู้หญิงอีกคน
ตอนที่ 3 ผู้หญิงอีกคน
อีกวันผ่านไป
หลุยส์ถูกแนะนําให้รู้จักกับหลิน
หลิน ทั้งสองมาเจอกันที่ร้านอาหารแห่ง
นี้เขาเห็นหน้าเธอก็ไม่ได้แสดงสีหน้า
ใด ๆ ออกมา เธอไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่
อะไรเขายอมรับ แต่ก็อย่างที่บอก เรื่อง
ชีวิตคู่ใช่ว่าจะคว้าใครมาก็ได้ผู้หญิง
คนนี้ฐานะไม่ได้แย่
แต่ก็ต้องดูเรื่องอื่น ๆ อีกว่าเหมาะ
สมกับเขาไหม ในตอนนี้ไม่อยากจะพูด
ถึงเรื่องอนาคตเลย แค่ปัจจุบันก็พอแล้ว
“พี่หลุยส์จําหลินได้รึเปล่าคะ”
“เราเคยเจอกันด้วยเหรอครับ”
“หลินเรียนที่เดียวกับพี่ค่ะ เคยเจอ
พี่อยู่ 2-3 ครั้ง”
“รุ่นน้องสินะ ขอโทษทีพี่จําไม่
ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะมันก็ไม่ใช่เรื่อง
แปลกอะไร อีกอย่างในตอนนั้นพี่ก็
กําลังยุ่ง มีคนมากมายอยู่ตรงหน้า จํา
ได้สิคะถึงแปลก” เธอไม่ได้คาดหวังว่า
ให้เขาจําเธอได้ตั้งแต่แรกหรอก แต่ก็
ลองถามไปแค่นั้นเผื่อเขาจะจําเธอได้
บ้างว่าเคยผ่านหน้าผ่านตามาก่อน
“ต่อจากนี้พี่จะจําไว้ครับ” เขาเอ่ย
ออกไปพร้อมกับยิ้มให้เธอ คนตัวเล็ก
ได้ยินอย่างนั้นก็อมยิ้มออกมาให้ใคร ๆ
ก็บอกว่าอีกฝ่ายเข้าถึงยาก ถึงแม้จะ
เจ้าชู้มีคนมากมายเข้าหาแต่อีกฝ่ายก็
ไม่ใช่คนมั่วที่นอนกับใครไปทั่ว เธอเคย
เจอเขาเมื่อวันรับน้อง อีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่
เธอสองปี ตอนนี้เธออยู่ปีสอง ไม่คิด
เหมือนกันว่าจะได้มาทําความรู้จักกับ
อีกฝ่ายแบบนี้
หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะลอบมอง
หน้าของชายหนุ่ม
เธอตกหลุมรักเขาตั้งแต่ครั้งแรก
เลยก็ได้มั้ง ยิ่งได้มองก็ยิ่งรู้สึกชอบ ชาย
หนุ่มเองก็รับรู้ท่าทีของหญิงสาวตรง
หน้า เขาไม่ได้ว่าอะไรอยากจะมองก็
มองไป
ในบางครั้งเธอก็ทําตัวน่ารักดี
ถือว่าไม่ได้รู้สึกอึดอัดมากกับการที่ได้
มารู้จักกับเธอคนนี้
ถือว่าการพบเจอกันครั้งแรกไม่
ได้แย่อะไรมากมายนัก ชายหนุ่มมา
เลี้ยงข้าวเธอหลังจากที่พูดคุยกันเสร็จ
กินข้าวกันเสร็จก็ต่างคนต่างแยกย้าย
คนตัวเล็กขอเบอร์เขา เขาก็ให้ไป ก่อน
จะกลับมาที่คอนโด พอเปิดประตูเข้าไป
เห็นใครอีกคนกําลังทําความสะอาด
ห้องอยู่ ชายหนุ่มก็อมยิ้มออกมา นับ
ตั้งแต่ที่มีคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ที่นี่ คอน
โดของเขาก็ไม่รู้สึกว่าเงียบเหงาอะไร
เธอไม่ได้อยู่เปล่า ทําโน่นทํานี่ให้กับ
เขาด้วย
“กลับมาแล้วเหรอคะ พี่หิวไหม”
“ยัง อีกอย่างวันนี้จะเข้าสนาม คง
ไม่ได้กินข้าวด้วยนะ”
“อ้อ ได้ค่ะ” เธอพยักหน้ารับรู้ไม่
ได้งอแงแต่อย่างใด เพราะก็เป็นแบบนี้
หลายครั้งแล้วที่เธอทานข้าวคนเดียว
งานของหลุยส์ยุ่งเธอรู้ดีไม่คิดวุ่นวาย
เกินหน้าที่ของตัวเองหรอก
ชายหนุ่มมานั่งดูทีวีอะไรไปเรื่อย
เปื่อยเพราะยังเห็นว่ายังเหลือเวลา อีก
อย่างเขาก็แค่อยากนั่งพักเฉย ๆ เพียง
เท่านั้น คนตัวเล็กเดินเข้ามาหาพร้อม
กับน้ําเย็น ๆ ที่นํามาให้ชายหนุ่มรับมา
ดื่มก่อนจะบอกให้คนตัวเล็กนั่งลงข้าง ๆ
กัน ชายหนุ่มนอนตักของหญิงสาวตาก็
มองทีวีไป
“อาทิตย์หน้าเข้าค่ายจิตอาสาพี่
จะไปด้วยเหรอคะ”
“อืม ปีสุดท้ายแล้วเลยว่าจะไป
ด้วย” คนตัวเล็กพยักหน้าเมื่อได้ยิน
อย่างนั้น
ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นมาบีบนวด
ให้อีกคนอย่างที่เขามักชอบให้เธอทํา
หลุยส์บอกว่าเขาสบายที่เธอทําแบบนี้
ให้กับเขา
“กําลังเมื่อยพอดีเลย”
“ฝึกงานเหนื่อยเหรอคะ”
“ก็ไม่แตกต่างจากที่ทําอยู่หรอก
เหนื่อยเหมือนเดิม” เพราะเขาฝึกงานที่
บริษัทของตัวเอง งานที่ทําก็หนัก
เหมือนเดิมนั่นแหละ แถมยังมีงานหลาย
อย่างที่เขาทํา จะบอกว่าไม่เหนื่อยก็คง
ไม่ใช่
“ลูกปัดเป็นกําลังใจให้นะคะ”
เพราะเธอก็คงทําอะไรให้เขาไม่ได้
นอกจากเป็นกําลังใจให้กับเขานั่นเอง
ชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้นก็หันหน้ามา
มองคนตัวเล็กก่อนจะจับจ้องมองดวงตา
ของเธอ
“อ่อยเหรอ”
“คะ?”
“ก็เธอทําแบบนี้อยากเหนื่อยเห
รอ”
“พี่หลุยส์ลูกปัดไม่ได้ทําอะไร
แบบนั้นเลยนะคะ” เธอก็แค่ยิ้มให้กับ
เขา ให้กําลังใจเขา แต่เขาหาว่าจะอ่อย
เนี่ยนะ คนหื่นคิดไปเองต่างหาก
“ยังมีเวลานะ สักรอบดีไหม” ชาย
หนุ่มไม่พูดเปล่า เขาลุกขึ้นก่อนจะ
เปลี่ยนให้คนตัวเล็กนอนราบลงบน
โซฟาแทน โดยที่มีเขาคร่อมทับเธอเอา
ไว้
“พี่หลุยส์” หญิงสาวตกใจไม่น้อย
กับสิ่งที่เกิดขึ้น มันรวดเร็วจนเธอไม่ได้
ทั้งตัว
“หืม เรียกทําไมครับ” น้ําเสียง
แหบพร่าเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อ
เหลาของชายหนุ่มที่โน้มลงมาใกล้
ลูกปัดได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแทบ
ไม่เป็นจังหวะ เธอรู้สึกติดขัดทําตัวไม่
ถูกกับการกระทําของชายหนุ่ม ก่อนที่
ริมฝีปากหนาจะกดแนบลงมาจูบริม
ฝีปากของเธอ เขาเจ้าเล่ห์มากเธอรู้
ชายหนุ่มสอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามาใน
ปากของเธอ เขากวาดหาความหวาน
จากปากของเธอจนแทบหายใจตาม
ไม่ทัน ส่วนมือหนาของเขาก็ไม่อยู่เฉย
เขาทําหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี
เพราะตอนนี้เสื้อผ้าของเธอหลุดออกไป
จากร่างกายเสียแล้ว
เกิดขึ้นเร็วจนคนตัวเล็กตั้งตัว
ไม่ทัน แต่ท้ายที่สุดเธอก็เสร็จเขาจนได้
บทรักสุดวาบหวิวเกิดขึ้นอยู่พัก
ใหญ่ จากที่เริ่มต้นที่โซฟาตอนจบดัน
มาอยู่บนเตียงซะงั้น หลังจากที่อีกฝ่าย
ปรนเปรอเธอ
ไม่ใช่เธอปรนเปรอเขาอย่างที่
ควรจะเป็นเสร็จสิ้น คนทั้งสองก็มานอน
หายใจเหนื่อยอยู่บนเตียงกว้าง ชาย
หนุ่มลูบไล้เล่นผมของคนตัวเล็กอย่าง
พอใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาพอใจทุก
ครั้งเลยที่ได้หลับนอนกับเธอ ลูกปัด
ตอบสนองเขาได้เป็นอย่างดีเธอทําให้
เขาแทบคลั่งเลยก็ว่าได้ก็นับตั้งแต่มีเธอ
เขาก็ไม่เคยคิดอยากจะไปมีอะไรกับ
ใครเลย
“ต้องไปสนามแล้ว เดี๋ยวขากลับ
จะซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝาก เอาเส้นไร”
“หมี่ขาวหมูน้ําใสก็ได้ค่ะ พี่กลับ
ดึกมากรึเปล่าคะ”
“ประมาณห้าทุ่ม เดี๋ยวก็กลับแล้ว
รอได้ไหมหรือว่าหิวแล้ว”
“รอได้ค่ะ ลูกปัดเหนื่อยว่าจะงีบ
ก่อน”
เขาเล่นสูบแรงเธอไปจนหมด เธอ
เหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว หลุยส์ได้ยิน
อย่างนั้นก็อมยิ้มออกมาก่อนจะจับศีรษะ
ของคนตัวเล็กอย่างนึกเอ็นดูเขาเอ็นดู
เธอแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากกว่านั้น
สําหรับชายหนุ่มก็แค่ความถูกใจและ
พึงพอใจ ไม่ได้รักและก็ไม่คิดที่จะรัก
ด้วย เขาไม่อยากเดินตกหลุมพรางที่ตัว
เองห้ามเอาไว้
คนตัวเล็กได้ยินเสียงอีกฝ่ายออก
ไปจากห้องเธอก็หลับตาลงเพราะรู้สึก
เหนื่อยล้าจริง ๆ
แต่ทว่าเสียงโทรศัพท์ของเธอก็
ดังขึ้น
ทําให้ลูกปัดจําใจลืมตาไปคว้า
โทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าเป็นเบอร์ของใคร
พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของน้ําค้างโทรเข้า
มาเธอจึงกดรับสายทันที
“ว่ายังไงคะคุณเพื่อน”
“ลูกปัดดูรูปที่ฉันส่งไปให้สิ”
ได้ยินแค่นั้นลูกปัดก็เปิดแชตที่เพื่อนส่ง
มาให้ดูทันที ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นรูป
ของหลุยส์กับผู้หญิงอีกคนนั่งทานข้าว
ด้วยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งจากที่มอง
ก็คงเป็นวันนี้แน่นอนเพราะเธอจําเสื้อที่
อีกฝ่ายสวมใส่ได้
“พี่หลุยส์มีผู้หญิงคนอื่นเหรอ”
น้ําค้างเอ่ยถามกลับมาด้วยความสงสัย
“ฉันไม่รู้สิ อีกอย่างเธอก็รู้ว่าความ
สัมพันธ์ของฉันกับเขาคืออะไร”
“ฉันรู้ แต่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยงั้น
หรอ”
“รู้สึกสิ ใครว่าฉันไม่รู้สึก แต่ฉัน
จะทําอะไรได้ล่ะ” การที่เธอเห็นเขาไป
กินข้าวกับผู้หญิงอีกคนมันทําให้เธอ
ปวดหนึบขึ้นมาในหัวใจไม่ต่างกัน แต่
เธอไม่มีสิทธิ์ถามอะไรออกไปเลยว่าผู้
หญิงคนนี้เป็นใคร มีความสัมพันธ์อะไร
กับเขา แค่คิดก็ไม่มีสิทธิ์แล้ว
“ลูกปัด ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีเธอ
รักพี่หลุยส์หรือเปล่า” คําถามของเพื่อน
ที่ดังออกมาทําเอาคนตัวล็กเงียบไป
น้ําค้างที่ได้ยินความเงียบที่อีกฝ่าย
เผยออกมามันก็ทําให้เธอรับรู้แล้วว่าใน
ใจของเพื่อนเธอรู้สึกยังไงกับรุ่นพี่หนุ่ม
“รักแล้วยังไงล่ะ ในเมื่อจุดเริ่มต้น
ของฉันกับเขามันมีข้อตกลงอยู่”
“เธอไหวไหม ไม่ไหวก็ร้องไห้
ออกมานะ”
“ฉันไม่เป็นไร ขอบใจนะแต่ฉัน
ไม่เป็นไรจริง ๆ”เธอพูดออกไปเพราะไม่
อยากให้เพื่อนคิดมาก หญิงสาวได้ยิน
เสียงถอนหายใจส่งกลับมาก่อนที่เธอจะ
วางสายเพื่อนลง
หลังจากที่คนตัวเล็กวางสายน้ํา
ค้างไปแล้ว น้ําตาของเธอก็ไหลออกมา
เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกของเธอใน
ตอนนี้ควรจะรู้สึกยังไง ในหัวของเธอ
มันมีคําถามเต็มไปหมดว่าอีกฝ่ายกับผู้
หญิงคนนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกัน แต่
ก็ได้แค่คิดแค่นั้น จะให้เธอไปถามเขา
มันก็ไม่ได้
สิ่งที่เธอควรจะทําต่อจากนี้คือ
การรอ รอว่าเขาจะบอกเธอเมื่อไหร่ว่า
เขามีผู้หญิงคนอื่น ขอเพียงให้บอกเธอ
ก็พร้อมที่จะไปจากเขาในทันที
ในตอนนี้เธอจะทําเหมือนคนหลับ
หูหลับตาไม่รับรู้อะไรก่อน แต่ก็ไม่รู้ว่า
เธอจะเก็บซ่อนความรู้สึกนี้ไว้ได้นาน
แค่ไหน ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองแล้วว่าจะ
ไม่รู้สึกอะไรกับเขา แต่เอาเข้าจริง ๆ
เธอก็ทําไม่ได้กลายเป็นเธอที่ทําผิดกฎ
เอง
อีกด้านของชายหนุ่ม
เขามาสนามเพื่อที่จะมาดูการ
แข่งขันของมาตินกับคู่อริของอีกฝ่าย
แต่ในระหว่างนั้นเองเพลิงที่นั่งอยู่ก็ยื่น
โทรศัพท์มาให้เขา เขาเห็นว่าเป็นรูป
เขากับหลินหลินที่น่าจะถูกแอบถ่ายที่
ร้านอาหารแห่งนั้น เขามองก่อนจะส่ง
โทรศัพท์ให้เพื่อนคืน
“ไม่อธิบายอะไรเลย”
“ก็ไม่เห็นมีอะไรสําคัญ”
“เอาดี ๆ ถ้าน้องลูกปัดเห็นจะไม่
คิดมากหรอวะ”
“จะคิดมากทําไม ผู้หญิงคนนั้น
ไม่มีสิทธิ์ที่จะตั้งคําถามกับกูอยู่แล้ว”
“ก็ไหนมึงบอกว่ามึงทําข้อตกลง
กับน้องเขาว่าตลอดการที่มีความ
สัมพันธ์กัน มึงจะไม่มีอะไรกับผู้หญิงคน
อื่น”
“กูก็ไม่ได้ไปเอาผู้หญิงคนนั้นนี่
หว่า ก็แค่ไปกินข้าว อีกอย่างผู้หญิงคน
นี้คือหลานของท่านเกษม กูมีเหตุผลที่
ต้องทําความรู้จักกับผู้หญิงคนนั้นเอา
ไว้” หลุยส์อธิบายออกไป เขาไม่ได้
ตกใจกับการที่จะมีใครเอารูปของเขา
กับผู้หญิงคนนั้นไปโพสต์ลงในโซเชียล
อีกอย่างนึงเขาเองก็โสดไม่ได้ผิดเสีย
หน่อยกับการที่จะไปกินข้าวกับผู้หญิง
คนไหน
“เฮ้อ เอาเถอะชีวิตมึง แต่ที่กูพูดก็
แค่อยากเตือน ถ้ามึงคิดอยากจะมีผู้
หญิงคนอื่นก็จัดการพันธะที่มึงสร้างเอา
ไว้ด้วย”
คําว่าจัดการพันธะที่เขาสร้างเอา
ไว้คงหมายถึงการทิ้งผู้หญิงอีกคนนึง
สินะ แต่สําหรับเขาในตอนนี้เขายังไม่
พร้อมที่จะทิ้งลูกปัด อีกอย่างเขาก็ยังไม่
ได้ทําผิดอะไรต่อเธอ ยังไม่ได้มีผู้หญิง
คนอื่นเลย ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม
อย่างที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก
