บทที่ 6 เด็กเลี้ยงวิศวะ ตอนที่ 5 ถอย
ตอนที่ 5 ถอย
ปัง!
พอกลับมาถึงคอนโดเสียงประตูห้องก็ดังลั่นตามอารมณ์ของชายหนุ่ม ที่เผยออกมาอย่างชัดเจนว่าเขาหงุดหงิดแค่ไหน
หญิงสาวที่เดินเข้ามาก่อนหน้าถึงกับสะดุ้งไม่น้อยเลยกับการกระทำของอีกฝ่าย
เธอถอนหายใจออกมา รับรู้ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึงนั่นจึงทำให้เธอตัดสินใจที่จะหันหน้าพูดคุยกับเขาตรง ๆ
“เป็นบ้าอะไรฮะ!” แต่พอได้ยินน้ำเสียงที่อีกฝ่ายเผยออกมาก็ทำเอาคนตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคอทันที ก่อนที่เธอจะสบสายตาของเขา ตัดสินใจเอ่ยคำบางคำออกไป
“ลูกปัดว่าลูกปัดอยากพอแล้วค่ะ”
“ว่าอะไรนะ”
“ในเมื่อพี่กำลังมีผู้หญิงคนอื่น ลูกปัดคิดว่าเราควรหยุดเรื่องของเราซะ”
สิ้นคำพูดของหญิงสาวใบหน้าของชายหนุ่มก็เผยความไม่พอใจมากขึ้นกว่าเดิม
กลายเป็นว่าเธอขอเขายุติความสัมพันธ์ ทั้ง ๆ ที่เขามากกว่าไหมที่ควรพูดคำนั้น อีกอย่างคนที่จะยุติความสัมพันธ์นี้ได้ไม่ใช่เธอ เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจว่าจะล้มเลิกกันตอนไหน
“เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมายุติความสัมพันธ์นี้ ยกเว้นฉันที่จะพูดคำนั้นออกไป”
“งั้นพี่ก็พูดออกมาสิคะ ลูกปัดพร้อมที่จะไป”
“ทำไม หึงเหรอ”
“ลูกปัดคงไม่มีสิทธิ์หึงหวงพี่หรอกค่ะ”
“ก็รู้นี่ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ แล้วทำไมต้องทำตัวแบบนี้ เธอควรอยู่ในที่ของตัวเองนะลูกปัด ทำตามข้อตกลงที่เราคุยกันไว้ตั้งแต่แรก”
อยากให้เธอทำตามข้อตกลงแล้วเขาล่ะ การที่เขายุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นก็เท่ากับว่าเขาทำผิดข้อตกลงเหมือนกัน
“ทั้ง ๆ ที่พี่ทำผิดข้อตกลงน่ะเหรอคะ ลูกปัดเคยบอกพี่แล้ว ถ้าพี่มีคนอื่นเรื่องของเราก็ต้องจบลง”
“แล้วฉันมีคนอื่นหรือยัง ฉันไปเอาใครนอกจากเธอเหรอ”
“ถึงยังงั้นมันก็ไม่แตกต่างหรอกค่ะ ถ้างั้นพี่บอกได้ไหม พี่กับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกันคะ”
“จะเป็นอะไรฉันว่ามันก็ไม่เกี่ยวกับเธอนะ”
หญิงสาวถอนหายใจออกมา จากที่คิดว่าจะคุยกันดี ๆ กลายเป็นว่ามาทะเลาะกันซะงั้น
“ถ้างั้นลูกปัดก็จะไม่ถาม แต่ลูกปัดพอแล้ว ลูกปัดอยากถอยแล้ว”
เขาคงไม่รู้หรอกว่าคำพูดนี้กว่าเธอจะพูดมันออกไปได้เธอต้องกลั่นออกมาจากความรู้สึกมากแค่ไหน
เพราะเธอหลงรักเขาแล้วไง เธอถึงได้เป็นแบบนี้ เธอไม่อาจทนเห็นเขามีผู้หญิงคนอื่นตลอดเวลาที่เขาอยู่กับเธอได้หรอก
เพราะงั้นการที่เธอถอยออกมามันคงจะเป็นการที่เจ็บน้อยที่สุด
แต่ทว่าคำพูดของเธอนั้นกลับทำให้ความรู้สึกของชายหนุ่มโมโหขึ้นมามากกว่าเดิม
เขาขยับกายเข้าไปใกล้คนตัวเล็กก่อนจะจ้องมองเธอด้วยความหงุดหงิด
“ถอยงั้นเหรอ ง่ายไปไหมลูกปัด คิดว่าพอเธอบอกจะถอยแล้วก็จะถอยได้เลยงั้นเหรอ ฉันเสียไปกับเธอเท่าไรคิดว่าคุ้มแล้วหรือไงกับการที่ฉันนอนกับเธอแค่ไม่กี่ครั้ง”
ไม่รู้ว่าเธอจะต้องตกใจกับประโยคไหนของชายหนุ่ม ถ้าหากว่าเขาคิดว่าสิ่งที่เขาได้ไปจากเธอมันยังไม่คุ้ม
งั้นเธอจะชดใช้เขาคืนด้วยเงินแล้วกัน
“ครั้งแรกที่พี่ให้ลูกปัดมาคือหนึ่งแสนบาทหลังจากนั้นพี่ให้ลูกปัดเดือนละห้าหมื่นบาท ในตัวลูกปัดเหลืออยู่เก้าหมื่นบาทที่ไม่ค่อยได้ใช้อะไร 4 เดือนรวมกับครั้งแรกก็สามแสน ลูกปัดจะหาเงินมาคืนให้หมดค่ะ”
“ลูกปัด!”
การที่เธอทวนเงินที่เขาเคยให้เธอไปออกมานั้นสร้างความไม่พอใจให้แก่ชายหนุ่มไม่น้อยเลย
“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม เธอคิดว่าการที่เธอเอาเงินมาคืนฉันแล้วทุกอย่างจะจบใช่ไหม ง่ายไปลูกปัด” เขาไม่พูดเปล่ายกมือขึ้นมาบีบแขนของคนตัวเล็กเอาไว้แน่น เขาไม่พอใจสักเท่าไรนักกับการอวดเก่งของเธอ สำหรับเขามันเป็นจำนวนเงินไม่ได้มากมายอะไรหรอก แต่เธอล่ะมีปัญญาหามาคืนเหรอ
“ถามหน่อยจะเอาปัญญาไหนหามาคืน อยากจะอวดเก่งก็ดูสภาพตัวเองบ้าง”
ยิ่งเขาพูดแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เธออยากที่จะชดใช้คืนให้เขาหมดและต่างคนต่างอยู่ซะ
“ลูกปัดจะหามาคืนทุกบาททุกสตางค์ ไม่ต้องให้พี่มาพูดได้หรอกค่ะว่าไม่คุ้มกับเงินที่เสียไป”
“วิธีไหนล่ะจะหาเงินมาคืน ไปขายตัวงั้นเหรอ ทำเหมือนที่เคยทำงั้นเหรอ”
ยิ่งเขาดูถูกมันก็ยิ่งตอกย้ำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาก่อนจะกัดฟันตอบกลับอีกฝ่ายออกไป
“ก็คงงั้นมั้งคะ ได้เงินง่ายดี” ด้วยความน้อยใจทำให้หญิงสาวตอบประชดอีกฝ่ายออกไป แต่เธอไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอนั้นมันกลับทำให้ทุกอย่างแย่ลง หลุยส์บีบแขนเธอแน่นกว่าเดิมเมื่อได้ยินว่าเธอจะไปทำแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่น
“หึ ฝันเอาสิว่าฉันจะยอมให้เธอไปนอนอ้าขาให้ใครหน้าไหนเอาได้อีก!” สิ้นคำพูดที่ตะโกนใส่หน้ามา หลุยส์ก็ลากแขนคนตัวเล็กให้เข้ามาในห้องนอน ซึ่งการกระทำของเขามันทำให้ลูกปัดตกใจไม่น้อยเลย เธอพยายามยื้อตัวไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ แต่แรงของเธอมีหรือที่จะสู้แรงยักษ์ของอีกคนได้ ท้ายที่สุดคนตัวเล็กก็ถูกลากเข้ามาในห้องนอนก่อนที่เธอจะถูกเหวี่ยงลงที่เตียง
“อย่ามาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้นะ ลูกปัดบอกว่าไม่อยากทำแบบนี้แล้วไง”
“เธอไม่มีสิทธิ์เลือก จำเอาไว้ว่าคนที่มีสิทธิ์คือฉันไม่ใช่เธอ” การที่เธออยากจะยุติทุกอย่างมันก็ทำให้เขาโมโหมากพออยู่แล้ว
พอได้ยินว่าเธอจะไปทำเรื่องแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่นอีก มันก็ยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้นกว่าเดิม
“แต่นี่มันชีวิตของลูกปัด การที่ลูกปัดอยากล้มเลิกทุกอย่างมันผิดตรงไหน” เธอไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอไม่สะดวกใจที่จะไปต่อ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับเธอด้วย เธอก็แค่อยากถอยมันผิดมากนักหรือไงกัน
“ผิดที่เธอไม่มีสิทธิ์ไง เธอเป็นของฉัน การที่ทุกอย่างจะจบลงได้ก็คือฉันยกเลิกเอง” แววตาของหญิงสาวสั่นเครือไม่น้อยเลยเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ของอีกฝ่าย
หญิงสาวพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงกว้างไม่คิดยอมให้อีกฝ่ายทำบ้า ๆ กับเธอได้ เพราะเธอไม่เต็มใจ
แต่ทว่าชายหนุ่มก็กดเธอลงบนเตียงโดยมีเขาที่คร่อมทับเธอเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองเธอมาอย่างเอาเรื่อง การที่ได้ยินว่าเธอจะหาเงินมาคืนด้วยวิธีไหน มันทำให้สติของชายหนุ่มแทบหายไปจริง ๆ ใช่เขาหวงเธอ ก็เธอเป็นของเขานิจะไม่หวงได้ยังไง
ปกติแล้วหลุยส์ก็เป็นแบบนี้ เขาไม่เคยแบ่งอะไรให้ใครถ้าหากสิ่งนั้นมันเป็นของเขา ยกเว้นแต่ว่าเขาไม่ต้องการสิ่งนั้นอีกต่อไปแล้ว อยากจะทิ้งขว้างเขาก็จะทำ
แต่ผู้หญิงคนนี้เขายังไม่อยากทิ้งนี่นา
หลุยส์ทำอย่างที่ใจต้องการ เขาดึงกระชากชุดสวยที่คนตัวเล็กสวมใส่อยู่ก่อนจะพยายามซุกไซ้ซอกคอระหงของเธอ
แน่นอนการกระทำทุกอย่างของเขาในครั้งนี้ ไม่ได้เกิดจากความเต็มใจของคนตัวเล็ก เธอพยายามผลักไสดีดดิ้นให้หลุดจากการกระทำของเขา แต่ยิ่งเธอทำแบบนั้นชายหนุ่มก็ยิ่งลงแรงมากขึ้น ใบหน้าสวยเผยความเหยเกออกมากับสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังทำกับเธออยู่ในตอนนี้ มันเจ็บจนน้ำตาของลูกปัดอดไม่ได้ที่ไหลออกมาอย่างคนน้อยใจ
ริมฝีปากหนากำลังจูบซับเธอไปทั่วกรอบหน้า ก่อนที่ชายหนุ่มจะจัดการเสื้อผ้าที่เหลือออกจากร่างกายของหญิงสาว บางชิ้นอย่าเรียกว่าถอดเถอะ เรียกว่ากระชากออกก็ได้
เขายอมรับว่าในยามนี้การกระทำของเขามันรุนแรงมากกว่าครั้งไหน ๆ
ก็เพราะอารมณ์เดือดพล่านที่ก่อเกิดขึ้นมามันจึงทำให้ชายหนุ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่นี่ไง
บทรักก่อเกิดขึ้นโดยที่ทุกการกระทำของหลุยส์สร้างความเจ็บช้ำให้แก่คนตัวเล็กไม่น้อยเลย จากที่ดีดดิ้นผลักไส แต่พอรู้ตัวว่าเธอไม่สามารถหยุดเขาได้ คนตัวเล็กจึงได้แต่นอนนิ่ง ๆ ปล่อยให้อีกคนทำอย่างเอาแต่ใจตนเอง
เธอเหมือนกำลังอดสูกับชีวิต ไม่รู้ว่าการที่ได้เข้ามาอยู่ในจุดนี้ สรุปแล้วเป็นเรื่องที่โชคดีหรือโชคร้ายของเธอกันแน่
ลูกปัดเคยคิดว่าการที่เธอมีเขาอยู่ข้างกาย
มันเหมือนกับว่าเขาเป็นเรื่องโชคดีของเธอ
ที่อย่างน้อยในช่วงเวลาที่เธอพบเจอกับความลำบาก เขาก็ยื่นมือเข้ามาช่วย ถึงแม้ว่าจะต้องแลกเปลี่ยนกับสิ่งที่เธอหวงเแหนก็เถอะ
ผ่านไปสักพักใหญ่ในที่สุดพายุอารมณ์ของชายหนุ่มก็สงบลง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบไม่มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นมาอีก
หญิงสาวนอนหันหลังให้กับอีกฝ่าย ในใจของเธอมันบอบช้ำจนไม่มีคำพูดใดที่จะเอ่ยออกมาแล้ว ความเหนื่อยล้าทำให้ในไม่กี่นาทีต่อมาหญิงสาวก็หลับไป ชายหนุ่มรับรู้ถึงลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอของคนตัวเล็ก เขาก็หันหน้ามามองเธอก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้กับเธออย่างแผ่วเบา
หลุยส์ลุกขึ้นจากเตียงกว้างเดินออกมานอกระเบียงห้องพร้อมกับมือที่คว้าบุหรี่ติดมือมาด้วย เพราะความเครียดกับสิ่งต่าง ๆ จึงทำให้ชายหนุ่มระบายด้วยการมายืนสูบบุหรี่อย่างนี้ เขาคิดอะไรมากมายอยู่ในหัวกับคำพูดของหญิงสาว ที่เอ่ยบอกต่อหน้าว่าอยากจะยุติความสัมพันธ์กับเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็คงไม่คิดสนใจ แต่ทำไมก็ไม่รู้ พอเป็นผู้หญิงคนนี้มันทำให้เขาทำไม่ได้อย่างนั้น อาจจะยังไม่ถึงเวลาที่เขาจะปล่อยเธอไปด้วยกระมัง หรืออาจจะมีเหตุผลอื่น ข้อนี้เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าสิ่งนั้นคืออะไร
ควันบุหรี่ลอยขึ้นเหนือศีรษะ ไม่รู้ว่าเขาสูบตัวที่เท่าไรแล้วกับการที่มายืนระบายอารมณ์อยู่ตรงนี้ กว่าจะสบายใจลงได้ก็ยุงกัดไปหลายตัวเลย
คนตัวสูงเขี่ยบุหรี่มวนสุดท้ายในมือก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง เขาเห็นคนตัวเล็กยังคงหลับอยู่ก็ไม่ได้ทำอะไรให้เกิดเสียงดัง ก้าวเท้ายาว ๆ เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเปิดฟักบัวให้น้ำไหลชโลมกาย
