บทที่ 107 Chapter 107

หลายวันที่ปล่อยให้เธอทำตัวตามสบายไม่เข้าหาไม่ระราน เบนจามินกลับรู้สึกว่าเขาทรมานแทบคลั่ง คิดถึงความหวานล้ำของเรือนกาย

“ตะ...แต่ เราต้องพูดกัน” ปล่อยไปแบบนี้ไม่ดีแน่ พราวพิลาสสะดุ้ง เมื่อฝ่ามืออุ่นทาบลงบนเนินเนื้อนุ่ม เนื้อผ้าบางเบาขวางกั้นอะไรไม่ได้เมื่อถูกคลึงเคล้า น้ำผึ้งอุ่นก็เริ่มหยาดรินฟ้องควา...