บทที่ 3 บทที่ 3
“ตารบ อยากจะไปพักผ่อนบ้างหรือเปล่าล่ะลูก” เสี่ยยุทธนาถามบุตรชายขึ้นในเช้าวันหนึ่ง ในขณะที่นักรบตื่นนานแล้วด้วยความเคยชินและสวมชุดวอร์มออกวิ่งตั้งแต่เช้ามืด จนตอนนี้เนื้อตัวนั้นชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อจนเสื้อกล้ามที่ใส่นั้นเปียกโชกแนบไปกับร่างแกร่ง
“ก็กำลังคิดๆ อยู่เหมือนกันครับพ่อ แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจอะไร” ชายหนุ่มตอบพลางยกผ้าขนหนูซับเหงื่อบนหน้าคร้ามคม
“ถ้างั้นวันนี้แกว่างสินะ”
“ครับ พ่อมีอะไรจะให้ผมทำหรือเปล่าฮะ”
“เมื่อกี้นายแดงลูกน้องพ่อมันโทรมาลางาน มันบอกว่าท้องเสียคงไปขับรถให้ไม่ได้ นี่ก็เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงเดียว เราต้องไปรับลูกทัวร์ให้ทันซะด้วย”
“ก็เลยจะวานให้ผมไปขับรถแทน”
“ใช่ แกเคยขับบ่อยๆ ใบขับขี่ก็มี ช่วยพ่อหน่อยนะ งานนี้ไม่ต้องไปไกล ไปแค่จันทบุรีนี่เอง อีกอย่างเราไปกันเป็นขบวนจะมีรถตำรวจนำหน้า พ่อว่าแกน่าจะช่วยพ่อได้”
นักรบฟังๆ ดูแล้วก็พยักหน้า ถือโอกาสย้อนอดีตทำอะไรที่เคยทำนอกเหนือจากงานที่รัก แถมยังได้พักผ่อนไปในตัว
“ก็ได้ครับ ผมจะขับให้เอง ว่าแต่ไปกี่วันแล้วไปกี่คัน ไปที่ไหนพักอย่างไรล่ะครับ”
บิดายิ้มแล้วหยิบแพลนงานประจำกรุ๊ปส่งให้ดู ก่อนจะอธิบายทุกอย่างโดยละเอียดและรวดเร็วที่สุด จากนั้นร่างสูงก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวและเก็บเสื้อผ้าข้าวของที่จำเป็นใส่กระเป๋า โดยไม่ลืมหยิบแว่นกันแดดและหมวกแก๊บติดมือไปด้วย งานนี้เขาขอร้องไม่ให้บิดาบอกว่าตนเป็นใคร เขาจะแสดงตนเป็นคนขับที่เข้ามารับจ๊อบพิเศษ เพื่อดูการทำงานของพนักงานทุกคนที่ออกทัวร์ไปพร้อมกันในครั้งนี้ ซึ่งบิดาก็เห็นด้วยจึงบอกทีมงานว่านักรบเป็นเพียงพนักงานชั่วคราวเท่านั้น
กว่าลูกทัวร์จะขึ้นรถครบทุกคน และกว่าจะใช้เวลาสำรวจความเรียบร้อยทุกอย่างจนเสร็จสรรพ ก็กินเวลาเป็นชั่วโมง เวลาที่แพลนเอาไว้จึงยืดออกไปอีก คนขับกิตติมศักดิ์ซึ่งแฝงตัวมาเป็นคนขับรถชั่วคราวก็เข้าประจำที่ นักรบคุ้นชินกับการขับรถบัสมาพอสมควรเพราะเติบโตมากับธุรกิจนี้ เขาถูกฝึกหัดให้จับพวงมาลัยตั้งแต่ 5 ขวบ และหัดเหยียบคันเร่งเจ้ายานพาหนะ 10 ล้อ (รถสองชั้น) นี่ตั้งแต่ 18 ปี จนบัดนี้ 32 แม้จะห่างหายแต่ความคุ้นเคยก็ยังมีอยู่ เขาเคลื่อนรถบัสคันใหญ่ลวดลายการ์ตูนสีสันสะดุดตา ซึ่งตกแต่งภายในระดับวี.ไอ.พี. เรียกว่ามีพร้อมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นทีวี เครื่องเล่นซีดี คาราโอเกะ และห้องน้ำเล็กๆ ในยามจำเป็นที่ชั้นล่าง ทุกอย่างแม้จะไม่ใช่ของใหม่แกะกล่อง แต่ก็สะอาดเอี่ยมน่าจับต้องไม่น้อย
ในห้องคนขับ นักรบจะมีเพื่อนเป็นผู้ช่วย 1 คน ชื่อเอกพล เป็นเด็กหนุ่มอายุไม่เกิน 25 ปี แต่หน่วยกร้านก็ดีพอตัว เอกพลเป็นคนคุยเก่งและเป็นฝ่ายชวนนักรบคุยก่อน
“พี่มารับงานพิเศษเหรอ แล้วงานประจำพี่ทำที่ไหนล่ะ”
“งานประจำพี่อยู่กลางทะเลกับชายฝั่งน่ะไอ้น้อง บางทีก็อยู่บนบกไม่ก็โน่นบนฟ้า”
“โห...พี่ทำงานอะไร ทำไมอยู่ทุกที่เลยล่ะ”
นักรบยิ้ม จะให้บอกหรืออธิบายมากไปกว่านี้ก็คงไม่ได้ บอกไปมีหวังความลับเปิดเผย
“รับจ้างน่ะไอ้น้อง แล้วเอ็งล่ะ ทำงานที่นี่มานานรึยัง”
“เรียกผมว่าเอกก็ได้นะพี่ ผมทำงานกับลุงแดงมา 2 ปีแล้ว ผมชอบนะได้เที่ยวไปเรื่อย สนุกดี แล้วพี่ล่ะชื่ออะไร ผมยังไม่รู้ชื่อพี่เลย”
“เรียกพี่รบก็แล้วกัน”
และก่อนที่ทั้งคู่จะพูดคุยกันต่อ เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นอยู่บนหัว ซึ่งเป็นชั้นสองของรถบัสปรับอากาศคันนี้
“สวัสดีค่ะ มาเจอกันอีกครั้งนะคะกับ...กับ...เอ...ไหนตอบสิคะว่าคนสวยคนนี้ชื่ออะไร” คนที่บอกว่าตัวเองสวยหัวเราะในตอนท้าย
นักรบหุบปากฟังเสียงหวานของเธอคนนั้นอย่างตั้งใจ เสียงหวานแบบนี้เป็นเสียงผู้หญิงอย่างไม่ต้องสงสัย เสียงของเธอมันทำให้เขาอยากเห็นหน้าตาของเธอขึ้นมาตะหงิดๆ อยากรู้ว่าจะสวยเหมือนเสียงหรือเปล่านะ
“คิตตี้”ฝ่ายลูกทัวร์ที่นั่งอยู่ช่วงหน้าตอบ
“ชาคริต”แต่ฝ่ายลูกทัวร์ที่นั่งอยู่ช่วงท้ายของรถบัสตอบไปอีกอย่าง ก่อนจะมีเสียงทั้งผู้ชายผู้หญิงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“ว้าย...ไม่เอานะคะ ไม่พูด ชาคริตไม่ชอบอ่ะ เค้าชื่อชาครียาไม่ใช่ชาคริตซะหน่อย เดี๋ยวมีงอน” ไกด์สาวโต้ตอบซ้ำยังสะบัดหน้าทำราวกับขุ่นเคือง แต่รอยยิ้มหวานกลับกระจ่างอยู่บนใบหน้าเรียว “ฮิ ฮิ ตอบใหม่สิคะ คราวนี้ถ้าตอบไม่ถูกใจ ดิฉันจะไม่แจกรางวัลนะ”
“คิตตี้” คราวนี้ตอบเป็นเสียงเดียวกันดังลั่นรถ เรียกเสียงหัวเราะจากไกด์สาวในทันที
“ถูกต้องค่ะ แหม...ที่ตอบเนี่ยอยากได้รางวัลกันใช่มั้ยล่ะ ถ้างั้นตอบให้คิตตี้ชื่นใจอีกครั้งซิ ต้องตอบถูกใจด้วยนะ ไม่งั้นคิตตี้ไม่แจก ฮิ ฮิ” เธอหัวเราะใส่ไมค์ นักรบจึงนึกเร่งเวลาให้เธอลงมาข้างล่างเพื่อเขาจะได้เห็นหน้าเสียที
“งั้นตอบมาก่อนว่าคิตตี้สวยมั้ย”
“สวย”
นักรบได้ยินคำตอบก็อมยิ้ม เสียงเธอสวยใบหน้าเธอก็คงสวยไม่ต่างจากเสียง เรื่องหุ่นคงต้องดูกันก่อน แต่เสียงแบบนี้ไม่น่าจะอ้วนหรอกนะ ชายหนุ่มนึกเสียดายที่เขาขึ้นประจำที่คนขับตั้งแต่มาตั้งขบวนรอ โดยไม่ลุกไปไหน ไม่งั้นคงได้เห็นหน้าแม่ไกด์สาวคนงามแล้วล่ะ
“ว้า...ตอบพร้อมกันทั้งคันรถแบบนี้ ของรางวัลคงไม่พอแจก ขอแจกเป็นแก้มของคิตตี้แทนล่ะกัน ดีมั้ยคะ ฮิ ฮิ ฮิ ล้อเล่นนะคะ ถ้าได้หอมแก้มคิตตี้กันทั้งคันรถ มีหวังคิตตี้คงแก้มช้ำแน่นอน เอางี้ ใครยกมือตอบก่อนรับรางวัลกันไปเลย นี่...” เธอยกเสื้อที่ถูกม้วนและผูกโบว์สีชมพูให้ดู “เป็นเสื้อสีสดใส เป็นของรางวัลเล็กๆ น้อยๆ ให้เราสนุกสนานกัน จะได้ไม่หลับ เอาล่ะนะ คำถามก็คือ คิตตี้สวยมั้ยคะ”
แล้วนักรบก็ได้ยินเสียงตอบ คนตอบก็ได้รางวัลกันไป เขาตั้งใจฟังว่าไกด์สาวจะหาอะไรมาเล่นสนุกอีก แล้วก็ได้ยินเสียงเธอสั่งให้ลูกทัวร์ทำโน่นทำนี่อยู่พักใหญ่ อยากรู้จริงเชียวว่าแม่ไกด์สาวชาครียาคนนี้เป็นคนยังไง
“เอาล่ะค่ะ เราจะแวะกันที่อ่าวคุ้งกระเบน เพื่อทานอาหารกลางวัน และให้เวลาพักผ่อนตามอัธยาศัย 1 ชั่วโมงนะคะ อากาศร้อนๆ อย่างนี้ อย่าลืมสวมหมวกใส่แว่นกันแดดเวลาเดินชายหาดนะคะ และใครพกครีมกันแดดติดตัวมาตอนนี้ก็โปะเคลือบผิวกันไว้ก่อนเลย ไม่งั้นถ้าผิวเสียจะหาว่าคิตตี้ไม่เตือนไม่ได้นะ แล้วที่ลืมไม่ได้เด็ดขาด บัสของเราคือบัส...บัสอะไรคะ ใครรู้บ้าง”
“บัสสี่จ้ะน้องคิตตี้” มีผู้ชายคนหนึ่งตอบเสียงดังฟังชัด “ตอบถูกแล้วจะให้รางวัลอะไรพี่ดีจ๊ะ” ต่อด้วยการเกี้ยวพาราสีสักเล็กน้อย
