บทที่ 89 บทที่ 12

บทที่ 12

สองร่างเปลือยเปล่าอยู่บนตั่งเตียง วงแขนแกร่งโอบกอดร่างบางเอาไว้แน่น จุมพิตลงบนหัวไหล่ที่มีรอยแผลจาง ๆ อย่างทะนุถนอม

“ยังเจ็บอยู่หรือไม่”

“ไม่เจ็บแล้วเพคะ”

ริมฝีปากหนาไล่จุมพิตเลื่อนลงไปเรื่อยอย่างแผ่วเบา ยิ่งได้ก่ายกอดนางเอาไว้เช่นนี้ เขายิ่งหวงแหนนางเหลือเกิน

ไม่อยากให้นางได้กลับเมืองหลวง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ