บทที่ 5

ชารอนเหลือบมองที่เซียร์รา “อยากรู้ว่าจริงหรือเปล่า”

"แน่นอน."

ชารอนพยักหน้าและยื่นนิ้วให้ เซียร่ากัดฟัน “ก็ได้ ฉันจะเพิ่มสิบเหรียญ!”

ชารอนยิ้มและพูดว่า “เซียร์ร่าที่รัก อย่าไร้เดียงสาไปหน่อยเลย คำถามแบบนี้มีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งพันเหรียญ”

เซียร์โกรธจัด "นี่คือการหลอกลวง!"

“โอ้ ไม่ คุณคิดผิด คุณจะบอกได้อย่างไรว่าฉันหลอกลวงคุณ มันเป็นเรื่องของการตกลงร่วมกัน คุณให้เงินฉัน แล้วฉันจะขายข้อมูลของฉันให้คุณ ไม่มีอะไรมากไปกว่าธุรกรรมปกติ มันเป็นธุรกิจตามปกติ คุณได้รับสิ่งที่คุณต้องการจากฉันและฉันจะได้รับสิ่งที่ฉันต้องการ " ชารอนสะบัดเงินในมือของเธอ “ฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว คุณเห็นด้วยไหม”

เซียร่าจ้องมองเธออย่างว่างเปล่า

ชารอนยิ้มและโบกมือ "แล้วเจอกัน! อย่าลืมมาหาฉันอีกครั้งถ้าคุณต้องการทราบรายละเอียดเพิ่มเติม"

เธอหันหลังกลับและจากไป ราวกับเจ้าเล่ห์ราวกับจิ้งจอกตัวน้อย แต่เซียร์ราก็นึกขึ้นได้และตะโกนใส่ชารอนกลับว่า “ชารอน กลับมาเถอะ!”

'ถ้าฉันกลับไปฉันเป็นคนงี่เง่า!' ชารอนอบอวลอยู่ในหัวใจของเธอ

เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

เซียร์ราโกรธมากจนกระทืบเท้า “เฮ้ บอกฉันที คุณรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร”

ชารอน เด็กสาวแสนดีที่ไม่แม้แต่จะนินทาข่าวบันเทิง รู้จักบุคลิกและความชอบของสแตนลีย์ดีแค่ไหน? สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่แม้แต่นางผู้ให้ข้อมูลก็ไม่รู้เรื่อง

“หยุดอยู่ตรงนั้น! ไปไม่ได้เว้นแต่จะทำให้ชัดเจน! ไม่อย่างนั้น เอาเงินฉันคืนมา!”

เซียร์ราเดินไปไล่ตามชารอน

"เ**้ย!" ชารอนเหลือบมองหญิงสาวที่ไล่ตามเธอและสาปแช่ง

ขณะที่เธอกังวลว่าจะทำอย่างไรต่อไป ทันใดนั้นเสียงที่เหมือนนางฟ้าก็ดังขึ้น “เซียร่า ลองไล่ตามเธออีกครั้งแล้วดู”

ชารอนรีบวิ่งไปหาหญิงสาวและกอดเธอ "พระเจ้า."

Melody Graham เรียนเทควันโดมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เธออยู่ที่ระดับแปดของเข็มขัดหนังสีดำ ผู้หญิงที่อ่อนแอไม่คู่ควรกับเธอ

เมโลดี้เลิกคิ้วและมองไปที่เซียร์รา เซียร์รากลืนน้ำลายอย่างเขินอาย โดยรู้ว่าเมโลดี้ทำอะไรได้บ้าง เธอจ้องมองพวกเขาและจากไปอย่างไม่เต็มใจ

ชารอนอยากจะจูบเมโลดี้มากจริงๆ เมื่อเธอมาถึงทันเวลา แต่เมโลดี้มองเธออย่างเย็นชาและพูดว่า "ตามฉันมา"

"ตกลง."

นางเอกที่ช่วยหญิงสาวในยามทุกข์ยากเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอและยังเป็นสาวที่เย็นชาและสง่างามในโรงเรียน

เมโลดี้พาชารอนออกจากประตูโรงเรียนแล้วเลี้ยวซ้ายเข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยว ชารอนสงสัยว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเมโลดี้หรือไม่ ดังนั้นเธอจึงไม่สังเกตเห็นว่าฮัมเมอร์สีดำเดินมาจากด้านหลัง

ที่ร้านก๋วยเตี๋ยว.

“มันเป็นขนมของฉัน คุณจะสั่งอะไรก็ได้ที่คุณชอบ” ชารอนวางเงินที่เธอได้รับจากเซียร์ราไว้บนโต๊ะอย่างภาคภูมิใจ

เมโลดี้หยิบตะเกียบออกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ “ตอนนี้คุณรวยแล้วหรือยัง?”

"ฮ่าฮ่า ฉันเพิ่งได้รับมัน"

“พี่ได้เงินมาเท่าไหร่?”

ชารอนเม้มริมฝีปากของเธอ "เซียร่าขี้เหนียวเกินไป ฉันไม่สามารถหาเงินจากเธอได้มาก..."

“ชารอน ครูซ!” เมโลดี้กระแทกโต๊ะและจู่ๆ ก็ขึ้นเสียง

ชารอนกระโดดอย่างตกใจ เธอตบหน้าอกของเธอและกระพริบตาโตด้วยความงุนงง “อืม มีอะไรเหรอ?”

“เลิกทำสักที!” เมโลดี้โกรธมาก “เมื่อไหร่จะเลิกทำเรื่องมืดมนแบบนี้”

"ไม่ร่มรื่น เป็นธุรกิจที่ร่ำรวย..."

"ธุรกิจ?" เมโลดี้ดูผิดหวังมากที่ชารอน "ในฤดูหนาว คุณนำอาหารกลับบ้านในราคาสองเหรียญต่อเที่ยว ในฤดูร้อน คุณซื้อเครื่องดื่มเหล่านี้และรับเงินเพียงขวดละ 1 ดอลลาร์ คุณยังซื้อผ้าอนามัยจากซูเปอร์มาร์เก็ตได้ไกลถึงเท่าๆ กับซื้อผ้าอนามัยให้พวกเขาด้วย ซื้อถุงยางอนามัยให้พวกเขา เอ่อ!”

ชารอนหน้าแดงด้วยความอับอาย ชารอนปิดปากเมโลดี้แล้วพึมพำ "เงียบไปเลย คนอื่นมองมาที่ฉัน มันน่าอายมาก ฉันยังเด็กอยู่"

เมโลดี้ถึงกับพูดไม่ออก

ชารอนกระพริบตาโตของเธอราวกับอัญมณีที่แช่อยู่ในน้ำพุ “ก็ได้ ฉันรู้ว่าฉันคิดผิด วันหยุดของเราอยู่ใกล้แค่เอื้อม ฉันจะหยุดทำการค้าธรรมดาๆ เหล่านี้ ฉันสามารถหารายได้มหาศาลด้วยงานพาร์ทไทม์ภาคฤดูร้อน”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อใบหน้าของเธอเป็นประกายระยิบระยับ

เมโลดี้ถอนหายใจและผลักมือของชารอนออกไป “บอกฉันที ทำไมคุณถึงทำธุระแบบนี้ที่โรงเรียน”

ชารอนหลับตาลงและยิ้ม “ชีวิตในวิทยาลัยนั้นน่าเบื่อและน่าเบื่อเกินไป ฉันเป็นนักเรียนที่ดี ฉันสามารถพัฒนามิตรภาพที่ดีกับเพื่อนร่วมชั้นได้เช่นเดียวกับการหาเงินค่าขนมสำหรับตัวเอง ทำไมไม่ทำล่ะ”

เธอต้องการเงินด้วยเหตุผลหลายประการ: พ่อของเธอที่นอนอยู่ในโรงพยาบาล ค่าครองชีพ และค่าเล่าเรียนของเธอ ทุกอย่างต้องการเงิน เธอไม่สามารถอยู่รอดในโลกนี้ได้หากไม่มีเงิน

แม้ว่าเงินที่เธอหามาได้ไม่มาก แต่เธอก็สามารถสะสมมันได้ อยู่มาวันหนึ่ง เธอจะทำเงินได้มากมาย นำค่ารักษาพยาบาลของพ่อมาใช้ และจ่ายเงินที่เธอเป็นหนี้ให้ครอบครัวโจนส์คืน