บทที่ 58 58

รามยื้อยึดร่างนั้นให้เดินขึ้นไปตามทางเดิน เท้าเปล่าเปลือยของหญิงสาวสัมผัสกับพื้นอันเย็นเยียบของแผ่นหินที่เต็มไปด้วยรอยทราย เธอเคยมาที่นี่...ทางเดินปูด้วยหินเป็นขั้นบันไดทอดตัวขึ้นไปสู่บ้านไม้หลังใหญ่ที่เห็นอยู่ไม่ไกล ลักษมีรู้สึกเหน็บหนาวในหัวใจยิ่งนัก ในที่เปล่าร้างผู้คน ใครกันจะช่วยเธอได้ในรัตติกา...