บทที่ 59 27

ร่างระหงวิ่งร้องไห้ออกมาจากเรือนไม้หลังใหญ่ด้วยความโศกเศร้าและเสียใจ ศิลาไม่รู้หรอกว่าเธอต้องทนคิดถึงเขามานานแค่ไหน เขาทำให้เธอน้อยใจเสียใจและผิดหวังตั้งกี่ครั้งแต่สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง นี่สินะที่เขาว่าคนไม่สำคัญเจ็บเองก็ต้องหายเอง

แต่เธอจะหายเจ็บอย่างไรเมื่อได้มาเห็นเขากอดกับน้องสาวตั...