บทที่ 3 Intro [3]
“เชิญออกนอกห้องเรียนค่ะ แล้วเจอกันครั้งหน้าหลังจากที่พวกคุณกลับไปอ่านหนังสือมายาททางสังคมและสามารถนำมาปรับใช้ได้มากขึ้นกว่านี้”
“เอ่อ...”
“ไปสิ เพราะนายคนเดียวทำให้ฉันโดนไล่ออกจากคลาส อุตส่าห์ตั้งใจมาเรียนแท้ๆ”
ผมยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถามหรืออธิบายอะไร อยู่ๆ ข้อมือของผมก็ถูกไอ้ติณกระชากแล้วลากจูงผมให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทั้งที่ผมยังงงๆ และนอกจากตัวของผมแล้ว ไอ้ติณก็ยังมีน้ำใจคว้ากระเป๋าแล้วก็อุปกรณ์การเรียนของผมติดมือมันออกมาด้วย
“อาจารย์ครับ”
“เชิญค่ะ” อาจารย์ย้ำชัดๆ อีกครั้งพร้อมกับผายมือไปที่หน้าประตูห้องที่ผมเพิ่งจะเดินผ่านเข้ามายังไม่ทันจะได้ครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ
“คือว่าอาจารย์ครับ”
ตึง!
เสียงประตูดังเหมือนตอนที่ผมเปิดมันเข้าไป แต่มันตรงกันข้ามนั่นก็คือเมื่อครู่นี้มันถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างของผมที่ถูกไอ้ติณลากออกมาจากห้องเรียน
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย” ผมรีบโวยวายใส่ไอ้ติณด้วยความหงุดหงิด แต่มันกลับไม่ได้มีทีท่าสนใจเลยสักนิดทั้งๆ ที่มันเพิ่งจะทำให้ผมโดนอาจารย์ไล่ออกจากห้องเรียน
“ถามโง่ๆ มึงก็โดนไล่ออกจากห้องเรียนไง” ไอ้ติณตอบเสียงเรียบ ก่อนที่มันจะส่งกระเป๋าและข้าวของๆ ผมคืนมาให้พร้อมกับตบบ่าผมเบาๆ สองสามทีแล้วทำเหมือนจะเดินหนีผมไป
คือผมเข้าใจนะว่าทั้งผมและมันโดนอาจารย์ไล่ออกจากห้องเรียน แต่คำถามคือผมทำอะไรผิดต่างหาก!
“ติณ!”
“อะไรของมึงอีกล่ะ ไม่มีเรียนแล้ว จะไปตายที่ไหนก็ไปสิ” ไอ้ติณหันมาย้อนพลางทำสีหน้าหงุดหงิด
ผมสิต้องเป็นคนหงุดหงิด มันจะมาหงุดหงิดอะไรในเมื่อมันนั่นและที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องโดนไล่ออกจากห้องเรียนทั้งๆ รีบมาจนเกือบเช็กชื่อไม่ทัน แต่ไหงพอทันเวลาและทุกอย่างน่าจะไปได้ดีผมกลับต้องมาถูกอาจารย์ไล่ตะเพิดออกจากห้องล่ะ
“นายตั้งใจจะทำให้เราโดนไล่ออกมาจากห้องงั้นเหรอ”
“ก็เออดิ สมองมึงรอยหยักน้อยหรือไง ฉลาดช้านัก”
“แต่เราตั้งใจมาเรียนหนังสือนะ”
“เรียนมาครึ่งชีวิตแล้ว มึงไม่เบื่อบ้างรึไง”
ฟังมันย้อนถามผมสิ
ผมว่าแล้วเชียวว่าทำไมมันถึงได้สะกิดผมนักทั้งๆ ที่มันน่าจะเงียบปากตั้งแต่ที่รู้ว่าอาจารย์มองแล้ว ที่แท้มันก็ตั้งใจจะให้อาจารย์ไล่ออกมานี่เอง
“มองหน้านี่หิวตีนรึไง หรืออยากจะลองกิน”
“นายคงกินบ่อยสินะ สมองนายถึงได้มีแต่เรื่องตีนๆ”
“ไอ้เหี้ยคิม” ไอ้ติณตะคอกเรียกผมเสียงดังแถมยังเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผมเข้าหาตัวแล้วง้างหมัดขึ้นกลางอากาศทำท่าเหมือนอยากจะชกปากผมเสียเต็มประดา ซึ่งเมื่อเห็นแบบนั้นผมก็รีบหลับตาปี๋
เห็นหมัดเต็มตาแบบนี้ใครบ้างล่ะจะไม่กลัว แต่ว่าผมโกรธนี่นา มันไม่อยากเรียนแต่ดันทำให้ผมเดือดร้อนไปด้วย
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ปากดีมากคราวหน้าได้แดกตีนสมใจแน่” ไอ้ติณขู่ผมเสียงเข้มก่อนที่มันจะผลักหน้าอกผมออกมาแรงๆ แล้วหุนหันพลันแล่นเดินออกไปโดยไม่สนใจผมที่ต้องซวยเพราะมันเลยสักนิด
โธ่ว้อยยย! ผมมาเพื่อเช็กชื่อแล้วก็โดนไล่ออกจากห้องสินะ ช่างเป็นการเริ่มต้นปีการศึกษาที่แสนพิเศษจริงๆ
