บทที่ 5 เริ่มต้นใหม่
บทที่4
"พี่ปั้นสิบให้กูดูแลมึง กูไปไม่ได้หรอกถ้ากูไปแล้วใครจะดูแลมึงล่ะ"
"ไม่ต้องมาดูแลกู!" ปั้นจั่นผลักบ่าฉันแรง ๆ เจ็บวะ! เจ็บเชี่ย ๆ ที่เห็นคนที่รักทำแบบนี้
"ปั้นจั่น"
"คำว่าเพื่อนมันจบลง ตั้งแต่มึงบอกว่ารักกูแล้วแหละ"
"มันต้องจบอยู่แล้วเพราะกูคิดกับมึงมากกว่าเพื่อน ให้กูคิดกลับไปเป็นเพื่อนกูทำไม่ได้จริง ๆ"
"มึงจะไปไหนก็ไปหมอกต่างคนต่างอยู่ ต่อไปนี้เลิกข้องเกี่ยวกัน"
"มึงคิดหรือเปล่า? ก่อนที่มึงจะพูดออกมา"
"กูคิดดีแล้ว"
"ไหนมึงบอกว่าเราจะไม่ทิ้งกันไงไอ้ปั้นจั่น"
"คำพูดนั้นกูเคยพูดกับเพื่อนกู ตอนนี้มึงไม่ใช่แล้ว"
"มึงต้องการแบบนั้นใช่ไหมปั้นจั่น? มึงต้องการให้กูออกไปจากชีวิตมึงใช่ไหม? มึงแค่พูดออกมาเลย กูจะได้ไม่ต้องทนกับความรู้สึกเจ็บปวดที่กูต้องมองมึงพลอดรักกับคนอื่น กูจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับมึงอีก"
ฉันพูดพร้อมกับจ้องหน้าปั้นจั่นด้วยความเจ็บปวด ถ้าเขาพูดออกมาว่า ต้องการให้ฉันออกไปจากชีวิตเขาฉันก็จะไป มันคงไม่มีอะไรเจ็บไปมากกว่านี้แล้วแหละ
ฉันควรจะออกไปจากชีวิตของปั้นจั่นตั้งนานแล้ว เพราะความรักงี่เง่าของฉัน ที่ฉันต้องทนมองดูคนที่ฉันรักรักกับคนอื่น เพราะคำว่าเพื่อนที่เขามอบให้ฉัน เพราะฉันกลัวที่จะเสียเขาไป
"มึงไปไหนก็ไป ในเมื่อมึงคิดกับกูมากกว่าเพื่อนแล้ว กูกับมึงคงกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วแหละ" คำพูดของเขาทำเอาฉันชาวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า สุดท้ายแล้วเขาต้องการให้ฉันออกไปจากชีวิตของเขาจริง ๆ
"ได้ ในเมื่อมึงต้องการแบบนี้ กูจะทำให้มึง ต่อไปนี้มึงก็คิดเสียว่ากูเป็นแค่อากาศธาตุที่ไร้ตัวตน มึงอยากจะใช้ชีวิตยังไงมึงก็ใช้ไปเลย ถ้าจะให้ดีมึงก็ไปอ้อนวอนกราบตีนริสา ให้มันกลับมาหามึงด้วยแล้วกัน" ฉันพูดเสียงสั่นเครือปนสะอื้นก่อนจะผลุนผลันออกจากห้องทันที ฉันรีบวิ่งมาที่ป้ายรถเมล์ แล้วปล่อยน้ำตามันไหลอาบแก้ม ในเมื่อเขาต้องการแบบนี้ฉันก็จะทำให้ ฉันนั่งรถเมล์ไปบริษัทเพื่อยื่นใบลาออก เพื่อยุติเรื่องทุกอย่าง
"พี่ปั้นล่ะคะ" ฉันถามพี่อินทิรา วันนี้พี่อินทิรา นั่งอยู่ในห้องของพี่ปั้นสิบ
"ติดประชุมด่วน มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?"
"หมอกมายื่นใบลาออกค่ะ"
"ทำไมล่ะ มีปัญหากับใครหรือเปล่า? "
"เปล่าค่ะ"
"ต้องการแบบนี้จริง ๆ หรือหมอก มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นบอกพี่ได้นะ" พี่อินทิราพูดกับฉัน ในขณะที่ฉันยื่นใบลาออกให้พี่เขา
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพื่อนหมอกให้ไปช่วยงานค่ะ" ฉันโกหก ฉันไม่มีเพื่อนที่ไหนบอกทั้งนั้นแหละ ฉันอยากจะตัดขาดกับปั้นจั่น ในเมื่อมันเกิดเรื่องแบบนี้แล้ว ฉันก็ควรเดินออกมา ถ้าฉันยังทำงานอยู่ที่นี่ ฉันก็ยังจะเจอเขา มันยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวดมากกว่าเดิม ฉันเลือกถอยดีกว่า เผื่อทุกอย่างมันดีขึ้น
"อืม อินเสียดายคนเก่ง ๆ แบบหมอกจัง หมอกทำงานเก่ง ออกแบบสวย พี่อยากให้หมอกอยู่ต่อ"
"หมอกอยู่ไม่ได้ค่ะ ขอโทษพี่อินด้วยจริง ๆ"
"จ้ะ ถ้าหมอกไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอินก็จะไม่บังคับ เอาเป็นว่าอินจะบอกปั้นสิบให้นะ”
"ค่ะ ส่วนเรื่อง เอ่อ… เรื่องที่พี่ปั้นให้หมอกดูแลปั้นจั่น หมอกขอโทษที่หมอกทำให้ไม่ได้"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวอินบอกให้"
"ค่ะ งั้นหมอกขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ"
"จ้ะ!" ฉันเดินออกมาแล้วมาเก็บของของตัวเอง ทำแบบนี้ก็ดีนะ จะได้เลิกวุ่นวายกันสักที
"ไปไหนหมอก" พี่ธานินทร์เพื่อนพี่ปั้นสิบถามฉัน ขณะที่ฉันเก็บของลงกล่อง
"หมอกลาออกแล้วค่ะพี่"
"มีอะไรหรือเปล่า?"
"เปล่าค่ะ"
"อืม แล้วไปทำไหนล่ะ?"
"หมอกจะไปทำกับเพื่อนค่ะ" โกหกครั้งที่หนึ่งก็มีครั้งที่สอง เฮ้อ! เหนื่อยใจจัง ไม่อยากจะโกหกเลยแต่มันจำเป็น
"อืม โชคดีนะ"
"ค่ะ ไปแล้วนะหวาน" ฉันพูดกับเพื่อนร่วมงาน
"อืม โชคดี"
ฉันเดินออกมาจากบริษัทแล้วมานั่งที่ป้ายรถเมล์ เพื่อขึ้นรถกลับห้องของตัวเอง ผ่านไปสักพักรถเมล์สายที่ฉันประจำก็มา ฉันรีบขึ้นเพราะกลัวไม่มีที่นั่งกลัวคนนั่งเต็มหมด
และแล้วคนเต็มอย่างที่ฉันคิดเลย ฉันวางกล่องลงพื้นแล้วยืนโหนรถเมล์อย่างจำใจ
ฉันต้องรีบหางานให้เร็วที่สุด ฉันเป็นคนมีความสามารถ ฉันคงหางานได้ไม่ยาก
ฉันลงจากรถเมื่อรถเมล์มาจอดป้ายที่ฉันต้องการ ฉันเดินเข้ามาในซอยห้องเช่า พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดตัวเองเพื่อเรียกกำลังใจของตัวเอง ฉันทำถูกแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้ ถ้าฉันจะตัดฉันควรเลิกยุ่งกับปั้นจั่นทุกอย่าง
ฉันเปิดประตูห้องของตนเองแล้ววางกล่องเอาไว้ ฉันนั่งลงบนเตียงน้ำตาสีใสไหลรินอาบแก้ม เมื่อคำพูดของปั้นจั่นลอยวนอยู่ในหัว คำว่าเพื่อนของฉันมันพังทลาย เมื่อฉันคิดกับเขามากกว่าเพื่อน ฉันอดทนเก็บความรู้สึกตั้งหลายปี ฉันอดทนต่อไปไม่ได้จริง ๆ
Rrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นก็กดรับ
"ฮัลโหล"
("เป็นจั่งได่หมอก สบายดีบ่ลูก")
"สบายดีจ้ะ"
("แม่บ่ทันมีเงินค่าปุ๋ยแหม่หล่า เงินออกส่งมาให้แม่แหน่เด้อ")
"จ้า แล้วพ่อไปไส"
("ไปเกี่ยวหญ้า")
"บอกอีพ่อกับน้ำค้างแหน่เด้อว่าหมอกคิดฮอด"
("จ้า เฮ็ดงานสาลูก") ฉันกดวางก่อนจะทิ้งตัวลงนอน เงินที่ฉันทำงานค้างไว้ ฉันจะส่งไปบ้าน อีกไม่กี่เดือนก็ได้เกี่ยวข้าวแล้ว แม่ของฉันต้องใช้เงินเยอะกว่านี้แน่
พรุ่งนี้ฉันจะไปสมัครงานแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรูปฉันกับปั้นจั่นที่เคยถ่ายด้วยกันเรียนมหาลัย ฉันลุกขึ้นแล้วเก็บมันไว้ในตู้ ฉันต้องตัดใจให้ได้ ในเมื่อเขาต้องการให้ฉันเลิกยุ่งกับเขาฉันก็จะทำ
ฉันเปิดกระเป๋าตังค์ของตัวเอง ตอนนี้เงินทั้งเนื้อทั้งตัวมีไม่ถึง800 อีก10 วัน เงินที่ฉันทำงานกับบริษัทพี่ปั้นสิบก็จะออกฉันจะส่งกลับบ้าน ฉันลบเบอร์โทรปั่นจั่น บล็อคไลน์ บล็อคเฟซ
วันต่อมาฉันเริ่มออกไปหางาน ฉันสมัครงานหลายที่ แต่ก็รอสัมภาษณ์ เฮ้อ! เหนื่อยใจจัง
ผ่านไป1อาทิตย์
เงินที่ฉันมีก็เริ่มหมด ฉันคิดถูกหรือคิดผิดวะที่ลาออก งานแม่งก็หายาก ฉันทรุดกายลงนั่งที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย ฉันหิวจนไส้จะขาดแล้ว
"เล็กน้ำตกค่ะ"
"ได้ครับ" ฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สักพักก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟ ขณะที่ฉันกำลังตักเครื่องปรุง ฉันก็ดูรายชื่อบริษัทที่เขารับสมัครพนักงานด้วย เหลืออีกบริษัทที่ไม่ไกลจากห้องพักของบริษัทฉันเป็นบริษัทสุดท้าย ฉันรีบกินก๋วยเตี๋ยวแล้วเดินเข้าไปสมัครงาน ในใจได้แต่ท่องพุทโธ ธัมโม สังโฆ เข้าไปด้วย
"มาสมัครงานเหรอคะ?"
"ค่ะ"
"เชิญข้างในเลยค่ะ" ผู้หญิงหน้าตาสระสวยผายมือเชิญฉันเข้าไปข้างใน
"สวัสดีค่ะ" ฉันยังมือไหว้ชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนนั่งอยู่ ทั้งสองหน้าเหมือนกันเป็นอย่างมาก มองจนแทบจะเป็นคนเดียวกัน แต่แตกต่างที่บุคลิก คนหนึ่งจะยิ้มแย้มส่วนอีกคนจะไม่ค่อยยิ้ม
"เชิญนั่งครับ"
"ค่ะ"
"คุณมาสมัครงานใช่ไหมครับ?"
"ค่ะ นี่เอกสารของฉันค่ะ" ฉันยื่นเอกสารให้ผู้ชายทั้งสอง
"เอาเป็นว่าเรารับคุณทำงานเลย คุณพักอยู่ที่ไหนครับ?"
"ไม่ไกลค่ะ ว่าเเต่คุณจะไม่ดูเอกสารของฉันหน่อยหรือคะ?"
"ไม่ครับ ผมรู้ว่าคุณเคยทำงานบริษัทเจเจกรุ๊ป ทางบริษัทของเรามีห้องพักให้พนักงาน ถ้าอยากทำงานที่นี่ก็ต้องย้ายไปอยู่ที่นั้น"
"พนักงานทุกคนต้องย้ายไปอยู่ที่นั้นเหรอคะ?"
"ใช่" ทั้งสองตอบพร้อมกัน
"เอ่อ…" ฉันลังเล รู้สึกแปลก ๆ กับเหตุการณ์ตอนนี้ แต่ถ้าฉันไม่ตกลง ฉันกลัวจะไม่ได้งาน ครอบครัวทางบ้านของฉันก็ต้องใช้เงิน
"ถ้าตกลงผมสองคนจะจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้คุณสามเดือน เผื่อคุณต้องการใช้เงิน นี่เงินเดือนล่วงหน้า" เขายื่นซองสีขาวให้ฉัน มีที่ไหนวะจ่ายเงินเดือนล่วงหน้า เอาวะในเมื่อเลือกไม่ได้ ฉันก็ต้องทำ
"ทำไมมันแปลก ๆ คะ"
"แปลกอะไร? พนักงานทุกคนผมก็ให้ไปอยู่ที่นั่นเหมือนกัน"
"มันแปลกตรงจ่ายล่วงหน้า"
"พนักงานทุกคนผมก็ทำแบบนี้"
"ค่ะ ว่าเเต่คุณทั้งสองชื่ออะไรคะ?"
"ผมชื่อสายฟ้า ส่วนคนที่นั่งหล่อ ๆ ชื่อพายุ"
"ค่ะ ฉันชื่อม่านหมอกนะคะ"
"ครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมให้คนงานไปขนมาวันนี้"
"เอ่อ… คือ"
"เอาเป็นว่าตามนี้ อย่ามาเรื่องมาก" คนที่ชื่อพายุพูดขึ้น ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไป
ฉันเรื่องมากตรงไหนวะ?...
