บทที่ 62 จบ

"ปั้นจั่น​จริงๆค่ะแม่"   เสียงนี้ผมจำได้ครับเป็นเสียงพี่สาวของผมเอง ผมไม่ได้หันไปมองหรอกครับผมหันหลังให้ไม่กล้าสู้หน้าทุกคนผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ จนกระทั่งมาหยุดยืนข้างหลังผม

"ฮึกๆ"

"เป็นอะไร​   น้องชายผู้โง่เขลาของฉันมาบ้านทั้งทีจะไม่ทักทายกันหน่อยหรอ"   พี่สาวของผมสะกิดผมเบาๆผมนี่โคตรละ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ