บทที่ 10 10

‘เลิกงานแล้วใช่ไหมวะไอ้หมอ’ เสียงปลายสายเอ่ยถามหมอหนุ่ม

‘เออเลิกแล้วมีอะไรเปล่าวะ’

‘จะชวนไปหาอะไรดื่มที่ร้านของไอ้พีระหน่อย’

‘วันนี้ไม่ได้ว่ะ มีนัดกินข้าวกับยายบุญเพื่อนของเมียมึงอะ’

‘เหรอ… เออ ๆ’ คนปลายสายกำลังจะกดวางแต่หมอหนุ่มเอ่ยประโยคต่อมาเสียก่อน

‘เมียมึงก็ไปนะ อันที่จริงเมียมึงชวนกู จริง ๆ เขาจะไปกันสองคน’ หมอหนุ่มยกยิ้มทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงของเพื่อนแล้วบอกให้เขาส่งโลเคชันของร้านแล้วจะตามไปเปลี่ยนใจไม่ไปดื่มแต่ไปร้านอาหารที่เพื่อนจะไปทันที

ชั่วโมงกว่าทั้งสี่คนก็รับประทานอาหารเรียบร้อยแล้วนั่งอยู่กับที่เพื่อเป็นการย่อยอาการที่กินเล็กน้อย

“อาหารมื้อนี้ผมเลี้ยงเองนะครับคุณภัค คุณบุญ”

“ขอบคุณนะคะคุณหมอ” เสียงแจ้ว ๆ ของบุญญาวีร์กล่าวของคุณ

“เกรงใจจังค่ะสั่งมาตั้งเยอะ”

“จะเกรงใจทำไมยายภัค คุณหมอเขารวยจะตายไป จริงไหมคะคุณปัท” เธอหันไปทางหมอโซ่แล้วก็หันไปตาปริภัทร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอทันที

“ครับ” ชายหนุ่มสามีของเพื่อนสนิทรับคำ ก่อนจะบอกเพื่อนของเขา “ครั้งนี้มึงจ่ายครั้งหน้ากูเลี้ยงโอเคไหม”

หมอหนุ่มอย่างสิงหะพยักหน้ารับแทนการพูด

“งั้นเราแยกย้ายกันเลยไหมคะ” ภัคพิญาว่าแล้วมองหน้าเพื่อนเพราะเธอนั้นไม่อยากจะกลับรถของสามีเท่าไร อีกฝ่ายคงไม่พอใจนักที่จะให้คนต่ำต้อยอย่างเธอนั่งรถของเขา

“ครับ งั้นแยกกันเลย” สิ้นประโยคของหมอหนุ่ม ภัคพิญาก็เอ่ยขอเพื่อนกลับด้วยทันที

“บุญฉันขอกลับด้วยคนสิ” หันไปทางเพื่อนแล้วขอติดรถกลับไปด้วยคน

“ได้สิ ปะงั้นกลับกันฉันไปส่ง” ภัคพิญากำลังจะเดินไปหาเพื่อนแต่ถูกมือของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีหยุดไว้ก่อน

“ไม่เป็นไรดีกว่าครับคุณบุญ ภรรยาผมผมพากลับเองดีกว่าอีกอย่างเราอยู่บ้านเดียวกันนะครับ” ชายหนุ่มอ้างสิทธิ์ของตนทันที

“แต่ว่า…”

“เอาน่าคุณ คุณภัคเขาก็กลับกับสามีเขาอยู่แล้ว”

“ปะคุณกลับบ้านกันนะ” ปริภัทร์หันมาหาคนข้าง ๆ เอ่ยเสียงอ่อนโยน แล้วโอบเอวของภัคพิญาออกจากร้านตรงไปยังรถทันที่ราวกับทั้งคู่เป็นคู่รักที่รักกันมาอย่างยาวนานในสายตาของคนอื่น

“ไปคุณกลับบ้านพักผ่อนเถอะ” หมอหนุ่มผู้แสนอบอุ่นบอกกับหญิงสาวข้างกายที่สายตาเธอนั้นจับจ้องไปที่รถคันหรูด้วยความกังวล

“เฮ้อ… เพื่อนคุณนี่ยังไงกัน ต่อหน้าอย่างลับหลังอีกอย่าง ร้อยวันพันปีอยู่แต่กับนางเอกไม่ยอมกลับบ้าน ไม่อยากที่จะอยู่ใกล้เพื่อนฉันจงเกลียดจงชังอะไรนัดหนา”

“เอาน่าคุณ… ยังไงเขาสองคนก็แต่งงานกันแล้ว”

“คุณไม่รู้เรื่องอะไรก็อย่ามาพูดเลย”

“คุณรู้เรื่องอะไรมาบ้าง” เขาถามหยั่งเชิงผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“เอาเป็นว่าฉันรู้แล้วกันน่าคุณ”

“คุณรู้เรื่องของเพื่อนคุณ ผมก็รู้เรื่องของเพื่อนผมเหมือนกัน เรามันคนนอกได้แต่อยู่อยู่ห่างๆเท่านั้นแหละ” บุญญาวีร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนหันไปขอบคุณหมอหนุ่มอีกครั้งสำหรับอาหารมื้อนี้

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับอาหารมือนี้”

“ไม่เป็นอะไรแค่นี้เอง ถ้าคุณไม่สบายใจครั้งหน้าคุณก็เลี้ยงผมบ้างแล้วกัน” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจแล้วตรงไปที่รถทันที ร่างสูงยิ้มน้อย ๆ กับอาการที่เป็นห่วงเพื่อนของหญิงสาวที่เธอแสดงออกมา เพราะเวลาเจอหน้าเขาหล่อนมักจะหาเรื่องตลอด ผู้หญิงร้าย ๆ แสนพยศไม่ยอมใครสักวันเขาจะต้องปราบหล่อนให้ได้ เพราะมีประโยคหนึ่งทำให้เขาฉุนกึกเมื่อนึกถึง

“คนอย่างหมอโซ่อะนะ ฮอตก็จริงแต่ฉันไม่มีทางเอามาทำสามีแน่นอน ต่อให้ทั้งโลกเหลือแค่เขาคนเดียวฉันก็ไม่เอา ขึ้นคานยังจะดีกว่า” ประโยคนี้เธอคุยกับเหล่าเพื่อนของเธอแต่เขาบังเอิญได้ยินเสียเอง