บทที่ 47 47
วันหนึ่งบุญญาวีร์โทรหาภัคพิญาน้ำเสียงเศร้าร้องไห้โฮจนหญิงสาวอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าเป็นสาวคนสนิทเป็นอะไรถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้
“บุญเป็นอะไรร้องไห้ทำไม”
“ฉันเสียใจ ฮือ” แล้วก็ร้องไห้ออกมา
“มาหาฉันหน่อย”
“ร้องไห้ขนาดนี้โทรหายายเมนี่กับยายฝ้ายรึยัง” ภัคพิญาถามพลางสลับดูเวลาที่ข้อมือน้อยก็จวนจะเลิกงานแล้ว
“ยั...
เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ
บท
1. บทที่ 1 บทที่ 1
2. บทที่ 2 2
3. บทที่ 3 3
4. บทที่ 4 4
5. บทที่ 5 5
6. บทที่ 6 6
7. บทที่ 7 7
8. บทที่ 8 8
9. บทที่ 9 9
10. บทที่ 10 10
11. บทที่ 11 11
12. บทที่ 12 12
13. บทที่ 13 13
14. บทที่ 14 14
15. บทที่ 15 15
16. บทที่ 16 16
17. บทที่ 17 17
18. บทที่ 18 18
19. บทที่ 19 19
20. บทที่ 20 20
21. บทที่ 21 21
22. บทที่ 22 22
23. บทที่ 23 23
24. บทที่ 24 24
25. บทที่ 25 25
26. บทที่ 26 26
27. บทที่ 27 27
28. บทที่ 28 28
29. บทที่ 29 29
30. บทที่ 30 30
31. บทที่ 31 31
32. บทที่ 32 32
33. บทที่ 33 33
34. บทที่ 34 34
35. บทที่ 35 35
36. บทที่ 36 36
37. บทที่ 37 37
38. บทที่ 38 38
39. บทที่ 39 39
40. บทที่ 40 40
41. บทที่ 41 41
42. บทที่ 42 42
43. บทที่ 43 43
44. บทที่ 44 44
45. บทที่ 45 45
46. บทที่ 46 46
47. บทที่ 47 47
48. บทที่ 48 48
49. บทที่ 49 49
50. บทที่ 50 50
51. บทที่ 51 51
52. บทที่ 52 52
53. บทที่ 53 53
54. บทที่ 54 54
55. บทที่ 55 55
56. บทที่ 56 56
57. บทที่ 57 57
58. บทที่ 58 58
59. บทที่ 59 59
60. บทที่ 60 60
61. บทที่ 61 61
62. บทที่ 62 62
63. บทที่ 63 63
64. บทที่ 64 64
65. บทที่ 65 65
66. บทที่ 66 66
67. บทที่ 67 67
68. บทที่ 68 68
69. บทที่ 69 69
70. บทที่ 70 70
71. บทที่ 71 71
72. บทที่ 72 72
73. บทที่ 73 73
74. บทที่ 74 74
75. บทที่ 75 75
76. บทที่ 76 76
77. บทที่ 77 77
78. บทที่ 78 78
79. บทที่ 79 79
80. บทที่ 80 80
81. บทที่ 81 อ้อนรักคุณสามี
82. บทที่ 82 1
83. บทที่ 83 2
84. บทที่ 84 3
85. บทที่ 85 4
86. บทที่ 86 5
87. บทที่ 87 6
88. บทที่ 88 7
89. บทที่ 89 8
90. บทที่ 90 9
91. บทที่ 91 10
92. บทที่ 92 11
93. บทที่ 93 12
94. บทที่ 94 13
95. บทที่ 95 14
96. บทที่ 96 15
97. บทที่ 97 16
98. บทที่ 98 17
99. บทที่ 99 18
ย่อ
ขยาย
