บทที่ 42 หวงแบบไม่รู้ตัว (100%)

“ถึงแล้วค่ะคุณหนู” พอหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าสู่เขตอภัยทาน ลักษณ์ณาราก็ยื่นมือมาสะกิดคนที่ผล็อยหลับไป หลังจากที่ขยับปากเจื้อยแจ้วกับเธอมานานนับชั่วโมง

“ฮื้อ…ถึงแล้วเหรอคะ” ปรือแพรขนตางอนงามขึ้น กะพริบถี่ๆ ติดกันสองสามครั้ง ขยับปากจิ้มลิ้มถามอู้อี้พร้อมบิดขี้เกียจไปมาซ้ายทีขวาทีทั้งที่ยังไม่ลืมตาขึ้น...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ