บทที่ 57 หลงกลคนเจ้าเล่ห์ (75%)

“จะกลับไปอ้อนเมียว่างั้นเถอะ” แอรอนแขวะด้วยความหมั่นไส้ จำต้องพาร่างใหญ่ของตนผุดลุกตามเจ้าของห้องที่ตั้งท่าจะวิ่งแจ้นกลับบ้านไปซบอกเมียสาววัยขบเผาะอย่างแม่กระต่ายน้อยที่เขามอบให้

“แหงล่ะว่ะ นี่ก็คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว” แทนที่จะออกตัวปฏิเสธเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่ที่กำลังทำท่าหลงเมียจนโงหัวไม่ขึ้น กลับตอบรับ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ