บทที่ 38 การรุกหนักกับความหวั่นไหว (100%)

“ฉันไม่ได้ขอให้คุณรอสักหน่อย” มัลลิกาว่าอย่างจริงจัง

‘คนอะไรขี้ตู่ชะมัด’

“งั้นก็แสดงว่าผมทำได้เลย อย่างนั้นสิ” พ่อคนหน้ามึนตีขลุมเข้าข้างตัวเองหน้าตาเฉย พร้อมกันนั้นก็เริ่มตั้งต้นคลุกวงในทันที

“ไม่ได้ อย่านะ คนบ้า!” มัลลิกาเอ่ยปากห้ามปราม พร้อมปัดมือที่เริ่มป้วนเปี้ยนตามร่างงามพัลวัน

“งั้นก็สัญญ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ