บทที่ 29 29

นุชนาถลืมตาอย่างช้า ๆ ขณะนอนขดตัวใต้ผ้าห่มหนาและมองเห็นเงาสีน้ำเงินเข้มพาดผ่านท้องฟ้าอาบด้วยสีเงินยวงนอกหน้าต่าง หญิงสาวพยายามขยับกายเปลือยเปล่าที่กำลังทรมานด้วยความเจ็บปวด เธอเหลือบมองนาฬิกาบนผนังบอกเวลาเลยเที่ยงคืน วันใหม่กำลังจะมาถึงแต่วิญญาณของเธอราวกับแหลกสลายไปจนสิ้นเหมือนดวงดาวที่กำลังจะถูกกล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ