บทที่ 7 ตอนที่ 7
“ผมชอบรอยยิ้มของคุณจัง... แม้ว่าวันนี้รอยยิ้มของคุณจะดูเศร้าแปลกไปก็ตาม”
“คิดถึงไหใบไหนอยู่ล่ะคุณพี่ชายหนุ่มโบราณคดี”
เสียงทักทายหยอกล้อจากด้านหลังทำให้ชาริลล์สะดุ้งน้อยๆ ภาพของโรสิตาบนแผ่นฟ้าจางหายไป และสติของเขาก็กลับคืนมา ชายหนุ่มหมุนกลับไปมองต้นเสียง ก่อนจะยิ้มกว้าง
“รอชชี่...”
ริชาร์ด คาร์ตัน ผู้ชายผู้เกิดมาพร้อมกับนัยน์ตาสีทองอร่ามยืนยิ้มกว้างให้กับพี่ชาย
“ผมเองครับ ว่าแต่พี่ชาร์ลมายืนยิ้มอะไรอยู่คนเดียวครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่นายเถอะ ไปล่องเรือมาเป็นเดือนเลยนะ งานการทิ้งไว้ให้เจ้าบรูซมันทำคนเดียวหมด พี่อยากจะรู้จริงๆ ว่าไอ้การล่องเรือเที่ยวเนี่ยมันมีอะไรดี”
ริมฝีปากสวยเหลือร้ายของริชาร์ดคลี่ยิ้มกว้าง มือหนาสีแทนยกขึ้นเสยเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากเพราะแรงลมอย่างรำคาญ
“ถ้าพี่ชาร์ลอยากรู้ก็ไปกับผมสิครับ เดือนหน้าผมก็จะไปอีกรอบ แต่ผมเอาหัวเป็นประกันเลยนะครับว่าเมื่อพี่ชาร์ลก้าวเท้าขึ้นไปบนเรือกับผมแล้ว พี่ชาร์ลจะไม่อยากลงมาพื้นดินอีกเลย”
“ไม่มีทาง... บนเรือ พี่ไม่ชอบ...”
“พี่ชาร์ลจะชอบ... เพราะมีแต่ผู้หญิงสวยๆ น่าหม่ำทั้งนั้น นี่ก่อนที่ผมจะกลับมาก็ฟาดมาทั้งลำแล้วครับ สนุก ตื่นเต้นที่สุด”
ชาริลล์ไม่ได้มีท่าทางสนอกสนใจกับสิ่งที่น้องชายเพลย์บอยหยิบยกขึ้นมากล่าวอ้างเลยแม้แต่น้อย ผู้หญิงน่ารำคาญสำหรับเขา แต่มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่เขาไม่เคยรำคาญเลย นั่นก็คือผู้หญิงนัยน์ตาสีดำขลับคนนั้น โรสิตา...
“สักวันจะพลาดทำผู้หญิงท้องป่อง แล้วเมื่อนั้นแหละ นรกจะกินหัวนาย รอชชี่”
คำเตือนของพี่ชายไม่ได้ทำให้ริชาร์ดรู้สึกหวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเขากลับหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจเป็นที่สุด
“อย่าลืมสิครับว่าผมน่ะเจ้าพ่อในวงการถุงยางอนามัย ถ้าผู้หญิงท้อง... ก็แสดงว่าถุงยางอนามัยที่ผมผลิตออกไปขายก็ไม่มีประสิทธิภาพสิครับ”
ชาริลล์ถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ในคาร์ตันพี่น้องของเขาเจ้าชู้และเป็นเพลย์บอยตัวพ่อกันทุกคนแต่คนที่เป็นมาก เป็นเยอะจนน่าสะพรึงก็ริชาร์ดนี่แหละ
“พี่ก็แค่เตือนให้นายระวังเอาไว้ กันไว้ดีกว่าแก้จริงไหม”
“ขอบคุณครับพี่ชาร์ล ว่าแต่พี่ชาร์ลยังไม่ตอบผมเลยนะครับ... เมื่อกี้เหม่อมองฟ้าแล้วอมยิ้มคิดถึงใครอยู่ นางเอกจากวรรณคดีเรื่องไหนกัน”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็แค่รู้สึกเย็นสบายเท่านั้นเอง”
ริชาร์ดหรี่ตามองพี่ชายอย่างไม่เชื่อ
“แต่สายตาแบบนี้... ผมก็เคยใช้นะครับ แต่ไม่ใช่เพราะอากาศดี แต่ใช้เพราะคิดถึงผู้หญิงลีลาเด็ดดวงสักคนหนึ่งในค่ำคืนที่กำลังจะมาถึง”
“พี่ไม่ได้บ้าเซ็กซ์แบบนายหรอกรอชชี่ เอาล่ะ กลับมาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะ เดี๋ยวพี่ก็จะขึ้นไปนอนแล้วเหมือนกัน”
ชาริลล์ตัดบทและเดินหนี ริชาร์ดมองตามร่างสูงสมบูรณ์แบบของพี่ชายไปด้วยสายตาเป็นประกายและรู้ทัน
“ต้องกำลังอินเลิฟแน่ๆ”
หนุ่มผู้น้องพูดในลำคอ ก่อนจะเดินผิวปากตามร่างของชาริลล์เข้าไปในตัวตึกใหญ่
฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿
“ถุงยางอนามัยรุ่นใหม่ของเราที่กำลังจะออกสู่ท้องตลาดในเดือนหน้า จะมีลักษณะพิเศษด้วยปุ่มเล็กๆ ที่กระจายอยู่ทั่วทั้งตัวสินค้า จะช่วยสร้างอารมณ์ให้กับผู้หญิงได้เป็นอย่างดี แถมกลิ่นหอมที่เลียนแบบมาจากกลิ่นดอกไม้ธรรมชาติก็หลากหลายมากยิ่งขึ้น มีให้ผู้ใช้ได้เลือกถึงสิบสองกลิ่นครับ”
นักออกแบบผลิตภัณฑ์หนุ่มฝีมือดีของบริษัทกล่าวจบก็หันมองไปรอบๆ ห้องประชุมเพื่อขอความเห็นจากทุกคน โดยเฉพาะชาริลล์ที่วันนี้มาเข้าประชุมแทนริชาร์ดเพราะเจ้าตัวดันไม่ว่างเสียอย่างนั้น แต่ชายหนุ่มกลับเอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์มือถืออย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับกำลังรอคอยสายของใครบางคน
“เอ่อ... คุณชาร์ล... คิดว่าสินค้าตัวใหม่ของเราตัวนี้เป็นยังไงบ้างครับ”
ชาริลล์ก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมอง ทำให้คนถามอึกอักและแสนลำบากใจ แต่ก็จำต้องเอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง และครั้งนี้เขาได้ยิน
“เออ... ว่าไงนะ ผม... ผมไม่ทันได้ฟัง”
คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าของห้องรีบทวนคำถามให้กับผู้บริหารหนุ่มอีกครั้ง
“สินค้าตัวใหม่ของเราเป็นยังไงบ้างครับ”
สินค้าหรือ... ใช่สิ เขามาเข้าประชุมเพื่อตัดสินใจเกี่ยวกับถุงยางอนามัยตัวใหม่แทนเจ้าริชาร์ดนี่ แล้วทำไม... เขาถึงไม่มีความรู้สึกจดจ่อกับการบรรยายตรงหน้าเลยนะ สมองเอาแต่จดจ่ออยู่ที่โรสิตา รอคอยการโทรมาของหล่อน ทั้งๆ ที่ไม่สามารถล่วงรู้เลยว่า หล่อนจะโทรมาหาในวันนี้หรือเปล่า
ช่างน่าขำนักกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับชาริลล์ คาร์ตัน...
ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความสมเพชตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถลบล้างความคิดคะนึงที่มีต่อโรสิตาได้ เขาถอนใจออกมาเบาๆ พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ผมไม่สันทัดเรื่องถุงยางอนามัยเท่าไหร่ คงต้องรอให้เจ้าของมาตัดสินใจเอง วันนี้จบการประชุมแค่นี้นะครับ ผมขอตัว”
ชาริลล์ไม่สนใจสายตาที่เต็มไปด้วยความแปลกประหลาดใจของผู้คนรอบตัว เขาก้าวออกมาจากห้อง และเดินตรงไปยังรถสปอร์ต ก้าวขึ้นมานั่ง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องมอง อย่างชั่งใจ ในอกแสนจะร้อนรุ่มยากควบคุม
นี่เขาเป็นอะไรไปนะ ทำไมต้องคิดถึงโรสิตาขนาดนี้ด้วย ยิ่งได้ใกล้ชิดหล่อน เขาก็ยิ่งเหมือนถูกสะกดด้วยเวทมนต์ร้าย ไม่มีนาทีไหนเลยที่ไม่มีหล่อนอยู่ในสมอง ไม่มีวินาทีไหนเลยที่ชื่อของหล่อนจะไม่มาวิ่งพล่านอยู่ในใจ
