บทที่ 95 บทที่ 95

คุณนวลนภาถามด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา ทำให้กลิ่นจันทร์ยิ่งนึกอยากจะร้องไห้

“ไผ่ไม่กล้าอาจเอื้อมหรอกค่ะ แค่คุณท่านเมตตาและช่วยเหลือไผ่มาตลอดสองปีที่ผ่านมา ไผ่ก็ซาบซึ้งใจจนไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณยังไงแล้ว” เสียงหวานเอ่ยอย่างซาบซึ้งแต่ก็ยังเจียมเนื้อเจียมตัว

“เธอเป็นแม่ของหลานฉัน เป็นเด็กดี แ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ