บทที่ 13 บทที่5.สาวออฟฟิต 1
บทที่5.สาวออฟฟิต
นิรดามาทำงานแต่เช้าตรู่ เธอชะเง้อคอมองรถบรรทุกที่วิ่งมารับคนงานออกไปเก็บผลเชอรรี่เหมือนทุกวันด้วยสายตาผิดหวังนิดๆ เธอนั่งรอยาคอบ แต่หัวหน้าคนงานยังไม่มา หญิงสาวหยิบเศษไม้มาเขี่ยพื้นดินเล่น คร่าเวลาระหว่างรอ “รู้งี้หยิบหนังสือมาด้วยก็ดี” หญิงสาวบ่น เมื่อเป็นการเสียเปล่าโดยไร้ประโยชน์ เธอใช้เวลาว่างช่วงรออ่านคร่าเวลาได้หลายหน้าทีเดียว
ยาคอบเขม่นมองหญิงสาวที่ก้มกน้าก้มตาเขียนอะไรบนพื้นด้วยแววตาขำๆ
นิรดามาทำงานด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมที่หล่อนเคยสวมออกไปเก็บผลเชอรี่ แทนการใส่ชุดสวยๆ เหมือนที่สาวออฟฟิตส่วนใหญ่นิยมสวมใส่
“มาแต่เช้าเลยนะ สงสัยฉันต้องปั้มกุญแจให้หนูถือสักดอกแล้วล่ะ” ยาคอบแซว พร้อมกับเดินนำหน้า นิรดาผุดลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง พยายามเดินให้ตัวตรงๆ เนื่องจากยังรู้สึกขัดยอกเบาๆ ที่ข้อเท้า
“นิดารอได้ค่ะ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวนิดาหายก็กลับไปเก็บผลไม้เหมือนเดิมแล้วค่ะ”
หญิงสาวเข้าใจเอาเอง...เธอคิดว่าการที่มีคำสั่งย้ายให้เธอมาทำงานที่ใหม่คือคำสั่งที่เกิดขึ้นชั่วคราว
ยาคอบไม้ได้ท้วง เขาจัดการรูดมูลี่ขึ้น ให้แสงแดดอุ่นๆ ส่องเข้ามาด้านใน ก่อนจะเสียบปลั๊กกระติกน้ำร้อน เพื่อจัดการชงกาแฟให้ตัวเอง
นิรดาเดินไปประจำที่ เธอทำความเข้าใจกับงานไว้บ้างแล้วเมื่อบ่ายวันก่อน วันนี้หญิงสาวจึงเริ่มจัดหมวดหมู่เอกสารเข้าแฟ้ม หลังจากนั้นก็จะจัดเก็บในคอมพิวเตอร์ที่ยาคอบเป็นคนไปขอเบิกมาจากที่โชว์รูม
ชายสูงวัยแอบมองสาวออฟฟิตคนใหม่ระหว่างที่หล่อนจัดการกับงานของตัวเอง พร้อมทั้งแอบลุ้นว่าเจ้านายจะโผล่มาตอนไหน ผ่านไป1ชั่วโมงก็ยังไม่เห็นหน้ามาโค ยาคอบเริ่มลุ้นระทึก ตอนที่เวลาเดินมาถึงชั่วโมงที่2...
“ยาคอบ มีอะไรให้ฉันช่วยทำไหม?” มาโคโผล่มาตอนที่เวลาผ่านไป2ชั่วโมงกว่า
หัวหน้าคนงานเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง “ใครจะกล้าใช้คุณ!” เขากล่าวกระเซ้า
หางตาคนตัวใหญ่ตวัดผ่านคนตัวเล็กที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานไม่ได้สนใจการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเลย
“กินอะไรมาหรือยังครับ ที่มีนี่มีแค่กาแฟซองนะครับผม” ยาคอบเอ่ยถามเพื่อไม่ให้เจ้านายเก้อกระดาก
“ไม่เป็นไร พอดีฉันหยิบขนมติดมือมาด้วย” ชายหนุ่มกล่าวแก้เก้อ เขาหมุนตัวเดินไปออกไปด้านนอก แล้วกลับมาพร้อมกับตระกร้าขนมที่มีมากเกินกว่าปกติ และที่สำคัญ เจ้านายเขาไม่เคยมีน้ำใจขนาดหิ้วขนมมาฝากเขา นี่เป็นครั้งแรกในรอบ10ปี ที่มาโคนำขนมอบมาฝากเขาที่ออฟฟิต
“พอดีแวะไปที่โชว์รูมมาหน่ะ!!” ชายหนุ่มกล่าวแก้เก้อ เมื่อหัวหน้าคนงานมองตระกร้าขนมใบใหญ่ในมือของตนเอง
“อ้อ...งั้นก็เป็นลาภปากของผมสินะครับ นิดา มาเอาขนมไปใส่จานสิ ชงกาแฟให้แก้วด้วยนะ” ยาคอบหัวเราะเบาๆ พร้อมกับสั่งงานนิรดาเพิ่ม หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง เธอรีบลุกขึ้นมารับตระกร้าจากมาโค แม้จะเดินขัดๆ แต่ก็พยายามทำงานให้ดีที่สุด
“นิดาชงกาแฟไม่เป็นนะคะ!!” หลังแกะซองหยิบพายนหน้าตาน่ากินที่สุดใส่จานและเดินมาวางบนโต๊ะเตี้ยๆ ตรงหน้าชายหนุ่ม เธอรีบบอกความจริง เมื่อเธอไม่ดื่มกาแฟ ดังนั้น เรื่องการชงกาแฟเลยเป็นเรื่องใหม่ที่เจ้าตัวไม่รู้
“ชงไม่ยากหรอกหนูนิดา แค่ฉีกซองใส่น้ำร้อน ที่นี่มีแต่กาแฟซอง ถ้าอยากชิมกาแฟดี ต้องไปที่โชว์รูม” ยาคอบบอกด้วยสีหน้าจริงจัง พร้อมกับแอบยิ้มขำ เมื่อเจ้านายถลึงตาให้
“อ้อค่ะ รอสักครู่นะคะ” นิรดาเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ความหมายของคำสัพยอกอันนั้นระหว่างหนุ่มๆ สองคน
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะของยาคอบดังลั่น นิรดางงนิดหน่อย แต่ก็รีบปัดออกไปจากการรับรู้ เมื่อมันไม่น่าจะเกี่ยวกับเธอ
กาแฟควันกรุ่นเพราะไอระเหยของความร้อนลอยขึ้นมาปะทะความเย็น จึงเกิดเป็นกลุ่มควันสีขาวๆ
นิรดายอบตัวขณะวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะเดินกลับไปประจำที่เดิม โดยไม่ได้เงยหน้าสบตากับเขาด้วยซ้ำ ยาคอบก้มหน้าหัวเราคิกกับเอกสารในมือ เขามองหัวคิ้วขมวดเป็นปมของเจ้านายด้วยแววตาเต้นระริก
“ขนมนั่น เธอจะลองชิมก็ได้นะ...ฉันไม่หวง” ชายหนุ่มบุ้ยปากไปที่ตระกร้าขนมมุมห้องที่ดูจะมีมากไปสักหน่อยหากให้ยาคอบชิมแค่คนเดียว
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มรับ แต่ยังไม่กล้าชิมตอนนี้ แม้กลิ่นและรูปลักษณ์ของขนมจะกวักมือเร่งเธออยู่ก็ตาม
“ว่างๆ ฉันจะพาไปดูที่โชว์รูม ที่นั่นมีอะไรอีกหลายอย่างที่เธอไม่รู้” ยาคอบพูดเปรยๆ เมื่อโชว์รูมคือที่ทำงานงานของเจ้านาย แต่ตอนนี้ เขาน่าจะมาประจำอยู่ที่นี่มากกว่า ดูจากท่าทางที่ปักหลักเสียแบบนั้น เก้าอี้ตัวใหม่ที่ยาคอบหามาเพิ่มเมื่อวันก่อนนั่นเอง...
หญิงสาวตาโต โชว์รูมที่ยาคอบเอ่ยถึง คนงานหลายคนเคยเล่าให้ฟัง เมื่อมันอยู่อีกด้านของสวนแห่งนี้ มีผลผลิตของสวนที่แปรรูปแล้ววางขาย ทั้งขนมอบ และผลไม้แห้ง รวมทั้งไวน์ และน้ำผลไม้ที่นิรดาอยากชิมสักครั้ง สาวคนงานหลายคนเคยมีโอกาสได้ไปที่นั่น เมื่อมีหน้าที่นำผลไม้สดไปส่ง คำเล่าขานที่ทำให้นิรดาอยากพิสูจน์ด้วยตัวเอง...สักวัน
มาโคไม่เคยชอบของหวานเลย...แต่วันนี้เขาจำเป็นต้องกินขนมอบตรงหน้า เพราะไม่อย่างนั้นก็ไม่มีอะไรทำ ชายหนุ่มแสร้งแทะขนมท่าทางน่าอร่อย จนคนที่แอบมองต้องกลืนน้ำลายเอือกๆ พายสีเหลืองกร็อบหายเข้าไปในปากสีเข้ม ท่าทางมีความสุข ขณะเคี้ยวและกลืน ยิ่งทำให้ท้องของเธอร้องครวญคราง นิรดาพยายามปรามตัวเอง เธออยู่ในระหว่างทำงาน และมันเป็นการเสียมารยาท หากลุกขึ้นไปขอเขาชิมสักคำ...
ยาคอบแอบขำ ทั้งเจ้านาย และสาวออฟฟิตคนใหม่
คนหนึ่งยั่ว ด้วยการกินขนมโชว์ อีกคนก็ทำได้แต่มองตาปรอยเพราะความเกรงใจ
