บทที่ 3 ตอนที่ 3
คนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้ลุกขึ้นยืน และเดินอ้อมโต๊ะออกมา แดนนี่กับเฮ็นรี่ที่เรียกว่าตัวใหญ่ยักษ์แล้วแต่ไทโรนกลับดูสูงและบึกบึนกว่า
“ก็เพราะว่าวงการค้าอาวุธมันเต็มไปด้วยการแข่งขัน ดังนั้นสิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็นความจริงก็ได้”
“คุณไทคิดว่านี่เป็นแผนของพวกตระกูลบราวน์หรือครับ”
ไหล่กว้างแสนบึกบึนของหนุ่มหล่อนามว่าไทโรน คาร์ตันไหวน้อยๆ ก่อนจะก้าวเดินด้วยความสง่างามตรงไปที่ประตูห้องทำงาน
“อีกสิบนาทีประชุมลับของเจนเนรัล คาร์ตันจะเริ่มขึ้น พวกนายไปสมทบกับคนของเรา ยืนเฝ้าที่หน้าห้องประชุม แม้แต่มดสักตัวก็ห้ามไม่ให้เล็ดลอดเข้าไป เข้าใจใช่ไหม แดนนี่ เฮ็นรี่”
“รับทราบครับ คุณไท”
แดนนี่และเฮ็นรี่น้อมรับคำสั่งพร้อมเพรียงกัน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะรีบก้าวยาวๆ ไปดันประตูไม้แกะสลักให้เปิดกว้างออก และไทโรนก็ก้าวเดินออกไปด้วยท่าทางสง่างามเช่นเคย สองบอดี้การ์ดมองตามร่างของผู้เป็นนายไปด้วยความชื่นชม
‘ไนต์ คาร์ตัน’
ดวงตากลมโตหวานอมเศร้าจับจ้องไปที่ป้ายชื่อที่ทำจากทองคำแท้เบื้องหน้าด้วยความรู้สึกอัปยศอดสูยิ่งนัก หยาดน้ำตาที่เอ่อล้นคลอเบ้าตลอดเวลายามนี้ไหลทะลักลงมาเปื้อนแก้มนวลไม่ขาดสาย กลีบปากสีกุหลาบสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นขมขื่นมากมายในหัวอก
ในชีวิตของผู้หญิงที่ชื่อพุดแก้ว รัตนเศรณี ไม่สามารถเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองได้เลย ทุกคนลิขิตให้หล่อนหมด แม้แต่เวลาที่เหลือสำหรับการมีลมหายใจ มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งจนแห้ง แต่ความเสียใจในอกกลับไม่เคยแห้งเหือดลงเลย ถ้อยคำข่มขู่จากนิโคลและโทมัส บราวน์ยังคงดังกึกก้องอยู่ภายในหู มันดังซ้ำๆ อยู่ตลอดเวลาจนหล่อนแทบเป็นบ้าเพราะมัน
‘แกต้องทำทุกอย่างให้ไทโรน คาร์ตันมันหลงแก จากนั้นก็ขโมยสิ่งนั้นมาให้ฉัน เข้าใจไหม นังพุด’
‘แต่ถ้าหากแกทำไม่สำเร็จ ฉันจะหยุดส่งเงินช่วยเหลือให้กับน้องสาวของแก และที่ร้ายไปกว่านั้นก็คือ... ฉันอาจจะจัดการอะไรบางอย่างกับน้องสาวของแก”
‘อย่า... อย่าทำอะไรช่อแก้วอย่า...”
นั่นคือคำวิงวอนขอความเมตตาของหล่อน แต่คนใจร้ายทั้งคู่กลับหัวเราะสะใจ
“ถ้าไม่อยากให้น้องสาวต้องลำบาก แกจะต้องเชื่อฟังพวกเรา และทำตามคำสั่งของพวกเรา จนกว่างานจะสำเร็จ”
“ช่อ... พี่จะไม่มีวันยอมให้ใครทำอะไรช่อได้”
แม้จะถูกแยกจากกันตั้งแต่ยังเล็กเพราะช่อแก้วไปอยู่กับแม่ ในขณะที่หล่อนถูกพ่อนำมาเลี้ยงดู แต่กระนั้นความผูกพันทางสายเลือดก็ยังคงเหนียวแน่น ยิ่งได้รู้ว่ามารดาตัดช่องน้อยแต่พอตัวทิ้งช่อแก้วไปมีสามีใหม่ หล่อนก็ยิ่งห่วงใยในสภาพจิตใจและความเป็นอยู่ของน้องสาวยิ่งนัก หากแต่ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากส่งเงินเก็บที่พอมีกลับไปให้ช่อแก้วเท่านั้น
“พี่สัญญา... สักวันพี่จะกลับไปหาช่อให้ได้...”
“มายืนทำอะไรแถวนี้น้องสาว...”
เสียงเรียกดุดันของผู้ชายจากด้านหลังทำให้ภวังค์แห่งความปวดร้าวถูกดึงกลับเข้าไปในซอกหลืบลึก พุดแก้วยกมือขึ้นแตะใบหน้าอีกครั้ง เมื่อมั่นใจว่าไม่มีหยาดน้ำตาอยู่บนใบหน้าอีกแล้วจึงค่อยๆ หันหลังไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง
“อุต๊ะ สวยสะบัดเลยนี่”
บอดี้การ์ดประจำไนต์ คาร์ตันอุทานด้วยความตื่นตะลึง พุดแก้วไม่ชอบสายตาจาบจ้วงของผู้ชายตรงหน้าเลย เพราะมันทำให้หล่อนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว แต่หล่อนไม่มีทางเลือก หล่อนต้องเสแสร้ง ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้คืนนี้ได้พบเจอกับไทโรน คาร์ตัน มหาเศรษฐีเพลย์บอยผู้ทรงอำนาจ
“สวัสดีค่ะพี่สุดหล่อ...”
“โห... เรียกแบบนี้พี่ก็เขินแย่สิครับน้องคนสวย”
หมอนั่นตรงเข้ามาจับมือหล่อน แต่พุดแก้วรีบดึงมือออกด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“หนูไม่ชินน่ะจ้ะ ต้องขอโทษพี่สุดหล่อด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไร เพราะอีกหน่อยก็ชินเองนั่นแหละ เออ ว่าแต่น้องมาทำอะไรที่หน้าไนต์ คาร์ตันล่ะ หรือว่าแฟนทำงานอยู่ในนี้”
ท่าทางของคู่สนทนาเต็มไปด้วยความเสียดาย แต่พอหล่อนปฏิเสธ หนุ่มร่างยักษ์ก็ยิ้มกว้างด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง
“ไม่ได้มาหาแฟน งั้นพี่ก็มีสิทธิ์น่ะสิ”
ท่าทางปาดปากของคู่สนทนาทำเอาพุดแก้วกลัวแทบเป็นลม แต่ก็ต้องทำใจแข็งเอาไว้
“หนูมาสมัครงานน่ะค่ะ ว่าแต่พี่พอจะมีงานให้หนูทำบ้างไหมคะ”
“งาน?”
“ใช่ค่ะ งานอะไรก็ได้ หนูทำได้หมด ขอเพียงแค่... ได้เงิน”
เสียงถอนใจที่เต็มไปด้วยความเสียดายของคู่สนทนาดังผ่านริมฝีปากหนาๆ ออกมา ก่อนที่คำตอบน่าผิดหวังจะดังตามออกมาติดๆ
“ถ้าเป็นงานน่ะเต็มไปหมดแล้ว ที่นี่สวัสดิการเยี่ยม ใครๆ ก็อยากเข้ามาทำงาน แถมพอเข้ามาแล้วก็ไม่มีใครยอมลาออกเลย อยู่กันเต็มทุกตำแหน่ง ที่นี่ไม่ได้เปิดรับคนมาจะเป็นสิบปีแล้ว”
สีหน้าของพุดแก้วเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“แม้แต่... ตำแหน่งแม่บ้าน หรือคนล้างจานหรือจ๊ะ”
คู่สนทนาของหล่อนพยักหน้ารับ ท่าทางเสียดายไม่น้อยเช่นกัน
“ใช่...”
พุดแก้วจนใจ น้ำตาริน
“พี่ก็สงสารน้องนะ อยากได้คนสวยๆ มาทำงานด้วย ถ้าตำแหน่งว่างน่ะพี่พอช่วยได้ แต่ตอนนี้มันเต็มจริงๆ”
ทั้งๆ ที่ไม่ใช่นิสัยของหล่อน แต่พุดแก้วก็จำต้องยอมทำ หญิงสาวแสร้งทรุดกายลงกับพื้น ร้องไห้ปานจะขาดใจ จนคู่สนทนาต้องรีบย่อเท้าลงมานั่งข้างๆ
“อย่าร้องเลยนะคนสวย... เอาอย่างนี้ถ้ามีตำแหน่งว่างพี่จะติดต่อไปนะ ให้เบอร์โทรพี่ไว้”
“แต่หนูอยากทำงานที่นี่... หนูอยากได้งาน อยากมีเงิน หนูลำบากมากนะพี่ ไม่มีบ้าน ไม่มีข้าวกิน หนู...”
คนร่างยักษ์มองอย่างสงสาร
“จะว่าไปมันก็ยังมีอีกตำแหน่งหนึ่งนะที่รับเพิ่มอยู่เรื่อยๆ”
