บทที่ 3 Chapter3

ลัลณ์ลนินไม่คาดคิดว่าจูบแรกของตนจะทรมานหัวใจและความรู้สึกเช่นนี้เลย เธอเคยฝันไว้ว่า ในคืนวิวาห์ระหว่างตนกับคนรัก จะอวบอวลไปด้วยความสุข จุมพิตแรกที่ได้รับคือความซาบซ่านและอ่อนหวาน ทว่าในความเป็นจริง สิ่งที่ได้รับล้วนแต่ตรงกันข้าม น้ำตาจึงเป็นทางเดียวที่จะปลดปล่อยความรู้สึกให้บรรเทาลง น้ำตาอุ่นร้อนหยดไหลลงสู่หางตา

คุณานนท์กระทำต่อเมียที่ไม่ปรารถนาด้วยความกักขฬะ หยาบโลน มือใหญ่กอบกุมทรวงอกสาวผ่านชุดคลุมที่เธอสวมใส่ ออกแรงบีบจนเจ้าของดอกบัวเกิดความเจ็บ แต่ก็ต้องอดทนทุกการกระทำของเขา ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ อยากสัมผัสเนื้อแท้ของนมสาว คุณานนท์จึงจับสาปเสื้อคลุมให้ออกจากกัน ตะปบเต้าทรวงอวบ สัมผัสความใหญ่และนุ่มเด้ง ขยำและดึงสลับกับเคล้นหนักๆ ปากหนาก็จูบแบบไม่ลดน้ำหนัก รุนแรงเช่นเดิม จนหญิงสาวรู้สึกชาไปทั่วปาก

แม้ว่าจะได้กลิ่นคาวจากเลือดที่ไหลออกมามุมปากสาว และรับรู้รสชาติของมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เนื่องจากปากของทั้งคู่ยังแนบติดกัน ทว่าคุณานนท์ก็ไม่ผ่อนน้ำหนักจุมพิต บดขยี้กลีบปากสวยจนบวมช้ำ เขาไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดมากแค่ไหน เธอเจ็บแค่กาย แต่เขากับครอบครัวเจ็บไปทั่วใจ เสียหน้ามากด้วย จึงเป็นที่มาของแรงโทสะลงที่ตัวต้นเหตุไม่ได้ เขาจึงมาลงกับลัลณ์ลนินแทน

ขาสวยข้างหนึ่งถูกดันออกไปด้านข้างด้วยเข่าของคุณานนท์ ดอกไม้ที่ไร้ภมรหนุ่มเชยชมถูกมือใหญ่ตะปบ ลัลณ์ลนินตกใจ หัวใจเต้นถี่แรงเมื่อของสงวนถูกเขาเคล้นคลึงหนักมือ จนเธอรู้สึกเจ็บแต่ก็ต้องอดทนไม่กล้านำมือไปปัดมือใหญ่ให้พ้นจากจุดที่เกิดความเจ็บ

แต่แล้วความเจ็บก็เริ่มมีความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทรก นั่นคือความเสียวจากปากหนาที่ขยับมาครอบครองเม็ดบัว เขาใช้ทั้งปากและลิ้นโลมเลีย ในขณะที่มือใหญ่ตอนนี้ไม่ได้นวดเคล้นของสงวนสาว แต่เขาใช้นิ้วสองนิ้วสอดเข้าไปในรังผึ้งหลวงที่เริ่มมีน้ำหวานไหลริน

การกระทำของเขาไม่หยาบกระด้าง ไม่มีความรุนแรง ปากเขาค่อยๆ ดูดดึงยอดปทุมสีหวาน ใช้ปากลูบเบาๆ สลับกันทั้งซ้ายและขวา จากนั้นปล่อยให้ลิ้นทำหน้าที่โลมเลีย ช้าๆ แผ่วเบา ก่อนพลิ้วลิ้นโบกสะบัด

“อ๊า” เมื่อความเสียวเข้ามาร่วมด้วย จึงเกิดเสียงครางออกมาเบาๆ นิ้วมือคุณานนท์ขยับเข้าออก มันเริ่มคล่องตัวเพราะเวลานี้น้ำสวาทเริ่มถูกผลิตออกมาต่อเนื่องจากปากที่ไม่ละขากยอดถัน โดยมีลิ้นทำหน้าที่สะบัดเลีย ลัลณ์ลนินจึงรู้จักกับความเสียวซ่านในเกมกามเวลานี้เอง “อา...อ๊า”

ทว่า...แค่ช่วงเวลาสั้นๆ

เสมือนร่างลัลณ์ลนินที่กำลังล่องลอยบนท้องนภาถูกดึงลงสู่หุบเหว จากขาวกลายเป็นดำ เมื่อเขาเปลี่ยนความอ่อนโยนเป็นหยาบคาย คุณานนท์กัดยอดบัวไม่แรงมากแต่ก็ให้เกิดความเจ็บ แล้วยังดูดปทุมถันแรงๆ กลืนทั้งปานสีอ่อน นิ้วมือใหญ่ที่ขยับสอดเพิ่มความเร็วและแรง กระแทกแต่ละครั้งโคนนิ้วกระทบกับปากถ้ำ ลัลณ์ลนินเจ็บจนต้องเปล่งเสียงระบายความรู้สึก

“โอ๊ย!”

ลัลณ์ลนินร้องออกมาอย่างสุดจะกลั้นกับความเจ็บปวด ตัวเธอบิดไปมา และพยายามจะกระเถิบตัวหนีชายหนุ่มที่รุกรานให้ตนได้รับความปวดร้าวร่างกาย

“อย่าให้ฉันได้ยินเสียงเธอร้องว่าเจ็บ ถ้าฉันได้ยิน ฉันจะทำให้ครอบครัวเธอเจ็บปางตาย”

ได้ยินประโยคนี้ คนที่ไม่มีส่วนผิดในเรื่องที่เกิดขึ้นถึงกับกลั้นเสียงไว้สุดกำลัง ปล่อยให้ความเสียใจกลั่นเป็นน้ำตาไหลลงสู่หางตา มือเรียวสวยทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากั้น ส่วนคนที่ทำให้ลัลณ์ลนินเจ็บ คลี่ยิ้มสะใจ ก่อนลงมือลงทัณฑ์เธอในแบบฉบับของเขา

ในเมื่อเขาทุกข์ทรมานใจ ลัลณ์ลนินก็ต้องรับผิดชอบ เธอต้องเจ็บมากกว่าเขาหลายสิบหลายเท่า

วินาทีที่ลัลณ์ลนินหวาดกลัวก้าวเข้ามาใกล้ทุกขณะ ในความรู้สึกของเธอ ไม่ได้มีแค่ความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียว มีความกลัวร่วมด้วย แค่ที่ตนเผชิญอยู่เวลานี้ถือว่าหนักหนาแล้ว เธอเจ็บทรวงอกทั้งสองข้างที่ไม่ได้เพียงแค่ถูกเขาขบกัด ขบเม้ม เต้าทรวงยังถูกเขาดูดจนเกิดรอยจ้ำแดงหลายจุด เป็นการดูดที่ลงน้ำหนักแรงด้วย ทว่าทุกความปวดร้าว ทุกการกระทำของเขา ลัลณ์ลนินต้องข่มความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลไว้ มิอาจเปล่งเสียงร้อง มีเพียงน้ำตารินไหล

ลัลณ์ลนินทรมานกายลามไปถึงหัวใจ ทว่าคุณานนท์กลับทรมานอารมณ์ตัวเอง เขาปฏิเสธไม่ได้ว่า เรือนกายของสาวใต้ร่างกำลังทำให้ธาตุไฟภายในกายแตกซ่าน กลิ่นตัวเธอหอม หอมแบบเฉพาะบุคคลที่ปะปนมากับแป้งฝุ่น

คุณานนท์หลับนอนกับผู้หญิงมานักต่อนัก การเสพสมด้วยท่าทางที่แทบจะเหมือนกัน จะต่างกันก็ตรงกลิ่นกายที่หอมต่างกันไป บางคนหอมจากน้ำหอมราคาแพงยี่ห้อชั้นนำของโลก หรือจากโลชั่นที่ยุคสมัยนี้มักมีส่วนผสมของดอกไม้และหัวน้ำหอม แต่ลัลณ์ลนินไม่ต้องมีตัวช่วย ตัวเธอหอมแบบธรรมชาติที่เขาไม่ได้สัมผัสมานาน กลิ่นที่ได้สัมผัสบวกกับผิวกายเนียนนุ่ม ได้เห็นยอดถันสีสวยงาม อารมณ์ทางเพศเขาพลุ่งพล่านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และไม่น่าเกิดขึ้นกับภรรยาที่ไม่ต้องการ ที่เขามอบความเกลียดชังให้

เจ้าบ่าวตกอยู่ในอารมณ์โกรธผละจากร่างนวลอนงค์ เขาก้าวลงจากเตียงมายืนริมเตียง เพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตน ขณะที่ถอดอาภรณ์ สายตาคมกล้ามองเรือนร่างเปล่าเปลือยของเจ้าสาว เขายกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง แววตาสะใจกับรอยจ้ำแดงหลายจุดจากฝีมือตน

ลัลณ์ลนินรู้สึกโล่งที่ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าสามีถอยห่างร่างตน ซึ่งเธอก็พอจะเดาออกว่า เขาห่างไปด้วยเหตุผลใด เนื่องจากหางตาเธอมองเห็นเขาถอดเสื้อผ้า หญิงสาวรีบหันหนีภาพที่ทำให้หัวใจตัวเองเต้นถี่แรง ทั้งตื่นเต้นและกลัว เป็นความรู้สึกที่เธอไม่อาจหลีกหนี เป็นความรู้สึกที่ต้องทนเผชิญให้จบ จะเจ็บปวดรวดร้าวกายใจเท่าใดก็ต้องทน

ซึ่งมันไม่จบง่ายๆ

คุณานนท์ก้าวขึ้นมาบนเตียง เขาทำในเรื่องที่ลัลณ์ลนินไม่คาดคิดมาก่อน เขานั่งคร่อมตัวเธอตรงช่วงทรวงอก นำส่วนปลายแก่นกายใหญ่จดจ่อตรงปากของเธอ ลัลณ์ลนินตกใจ หลุบตามองสิ่งนั้น หัวใจเต้นระรัว ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากตน ก่อนขยับสายตามองหน้าเขา

“อ้าปาก” เขาสั่ง ทว่าคนถูกสั่งไม่ได้ทำตาม คุณานนท์จึงออกคำสั่งอีกรอบ “ฉันบอกให้อ้าปาก ถ้าไม่ทำตามที่ฉันบอก เธอเจอหนักแน่ ครอบครัวเธอก็ด้วย”

ขู่อย่างนี้อีกแล้ว...

ลัลณ์ลนินน้ำตาไหล ปากจิ้มลิ้มติดสั่นค่อยๆ เปิดออกทีละน้อย แล้วเหมือนจะไม่ทันใจคนสั่ง คุณานนท์ดันความยิ่งใหญ่ของเอกบุรุษเข้าไปในปาก ด้วยความยาวของสิ่งนั้นยาวกว่าช่องปากสาว ส่งผลให้ส่วนปลายกระแทกกับคอหอยของเธออย่างตั้งใจ ลัลณ์ลนินสำลักแต่ก็มิอาจผลักไสอวัยวะที่อยู่ในปากออกไปได้ ซึ่งเขาเองก็คงไม่ยอม