บทที่ 107 107

“เหรอคะ…” รักชนกถอนหายใจ พลางทรุดนั่งบนเก้าอี้แล้วตักข้าวเข้าปากอย่างเงียบๆ เขาคงเป็นห่วงเพราะเคยสัญญาไว้ว่าจะปกป้องหล่อนให้ได้ ไม่ใช่ว่าห่วงเพราะรักหรอก

แต่ทำไมนะ…ตอนเคลิ้มหลับเคลิ้มตื่น หล่อนถึงรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอ่อนโยนของผู้ชายคนหนึ่งกระซิบบอกว่ารักอยู่ข้างหู

อีกทั้งความอบอุ่นของจุมพิตก็ยั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ