บทที่ 19 19

“นิดจนเกินนิดแล้วโว๊ย” เสี่ยพาชิตโวยวาย “ติดหนี้อั๊วก็รีบจ่ายมาซะ จะลีลายึกยักไปเพื่ออะไรวะ”

“ผมขอโทษนะครับ ช่วงนี้บริษัทผม…” พูดไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็ขัดเสียก่อน

“หุบปากไปเลย บริษัทลื้อจะเป็นไงก็ช่าง แต่ลื้อติดหนี้อั๊วก็ต้องจ่ายมา ลูกหนี้กลัวไม่มีเงินชดใช้ เจ้าหนี้ก็กลัวจะไม่ได้เงินคืน จะให้อั๊วเห็นใ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ