บทที่ 41 41

เสียงย่ำเท้าสวบสาบ สัญชาตญาณสั่งให้เธอเตรียมหลบ ทว่าไม่ทันได้ขยับกาย ใบหน้าของปฏิพัทธก็โผล่เข้ามา

“เห็นหน้าฉันแล้วทำไมต้องถอนหายใจด้วย”

“ก็โล่งใจนี่คะ ฉันนึกว่าเป็นคนร้ายซะอีก”

“ไอ้สองคนนั้นพลัดตกเหวไปแล้วนี่นา” เขาก้าวมาหยุดตรงหน้า พร้อมเสื้อผ้าในมือ

“แต่พวกนั้นอาจเป็นแค่ลูกน้องนะคะ เรายังไม่รู...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ