บทที่ 29 บทที่ 29

นัสรินมองใบหน้าที่อยู่เหนือใบหน้าของตัวเองอย่างตื่นตระหนก ตอนนี้ท่าทางของปราณต์ไม่มีหลงเหลือวี่แววของคนเมาเลยแม้แต่นิด เธอจึงรู้ตัวว่าเสียรู้เขาให้แล้ว

“นี่คุณไม่ได้เมาเหรอคะ”

“เมา แต่สร่างเมาตั้งแต่ได้หอมแก้มคุณแล้ว”

“คนเจ้าเล่ห์” เธอต่อว่าเขาอย่างเจ็บใจตัวเองที่ถูกหลอก พยายามจะบิดมือออก แต่ยิ่ง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ