บทที่ 17 บทที่ ๖ (๒)

“สุนัขอาคม จงหายไป!” เขาตวาดกร้าวออกมา แน่นอนว่าร่างที่กำลังหอบถี่นั้นสลายกลายเป็นฝุ่นผงทันที ดวงตาคมกริบกำลังประจันหน้ากับคนตัวเล็กที่ค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป อีแพรวที่เขาเพิ่งทำความรู้จัก บัดนี้มีสีหน้าดุดัน ขู่กรรโชกเขาราวกับเสือป่าตัวหนึ่ง

“อย่าคิดแย่งเหยื่อของข้า!” เสียงนั้นตว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ