บทที่ 20 บทที่ ๗ (๒)

“ทำกระไรน่ะ มิกลัวเจ็บบ้างหรือ!” ฝ่ามือหนานั้นรีบฉวยข้อมือที่เพิ่งจะสะบัดตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่ของหญิงสาวเอาไว้ได้ทันท่วงที สีหน้าของพ่อครูคันศรนั้นดูจริงจังผสมโรงกับความห่วงหาจนแพรวพราวนึกหวั่นใจ เธอพยายามใช้ฝ่ามืออีกข้างวางนาบลงบนแผ่นอกหนาแน่นของเขา

มันยังอุ่นอยู่

“... ความจริงเหรอเนี่ย”

“พึมพำกระไรอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ