บทที่ 11 หัวใจกระตุก
“ฉันเป็นพี่รหัสแกนะ บริการหน่อยสิ” หมูแดงเข้าไปหาเรื่องทันที
“เจ๊จะกินอะไร” เขาถามอย่างเสียไม่ได้
“น้ำลำไย กล้วยทอด ข้าวเหนียวหมูปิ้ง และ...”
“โห่...เมนูแบบนั้น เชิญเจ๊ไปตลาดวโรรสเลยไป๊” เต้นเดินสะบัดก้นออกไปทันที เพราะรู้แล้วว่าหมูแดงหยอกเล่น
ทั้งสี่คนมองตามหลังเต้นที่เดินกลับไปหาชมพู
“อะ.... น้องผู้หญิงคนนั้นไงที่ช่วยเล็กเอาไว้” โมเมชี้ไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่
ตอนนี้ พิมพ์เพชรไปยืดผมแล้วตรงยาวสลวยไม่มีเค้าเดิมของสาวขี้เหร่เหลืออีก และเมื่อเทอมที่แล้ว ในห้องจัดสอนการแต่งหน้าแบบเทรนด์เกาหลีในห้องเรียนกันด้วย
ภารันย์มองใบหน้าที่ขาวสะอาด มีบรัชออนสีชมพูอ่อน ๆ ปัดแก้มเรื่อ ๆ ใบหน้าที่ปราศจากแว่นตาหนาเตอะ ขนตางอนงามมีการปัดมาสคาร่าให้ตาของเธอดูเด่นขึ้น สีปากนู้ดเคลือบมันน่ารักดี เธอดูไม่เหมือนเดิม
“น่าจะเป็นแฟนกับเต้น เห็นตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋” หมูแดงพูดขึ้น
“เหรอ...”
“อือ... ก็เต้นเป็นน้องรหัสของฉัน”
“ใครถาม” โต๋เล่นฝีปาก
“ก็อยากบอก” หมูแดงยักไหล่ แล้วเดินเข้าไปเลือกเมนูก่อนจะสั่งที่เคาน์เตอร์ เดินไปหาเต้นกับชมพูที่โต๊ะ
“นั่งด้วยคน”
“เชิญค่ะพี่” ชมพูยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน
เต้นหันไปมองหน้าแบบไม่พอใจนิด ๆ
“ที่นั่งก็มีเยอะแยะ” เขาพูดแบบไม่เกรงใจ
ชมพูตีเปรี๊ยะไปที่แขนของเขา
“ถามจริง ๆ ชมพูทนคบกับเต้นได้ไง”
หมูแดงทำตาหยี ๆ มองเต้นแบบหาเรื่อง แต่เอ่ยปากถามพิมพ์เพชร
หญิงสาวหัวเราะขึ้นทันที
“พี่หมูแดงคะ บ้านติดกัน ถ้าชมพูไม่คบก็ไม่มีใครคบแล้ว”
“ฮา...” หมูแดงหัวเราะเสียงดัง
“พี่ก็คิดแบบนั้นแหละ”
เต้นระอากับพี่รหัสคนนี้จริง ๆ
“นั่งด้วย อีกสักสามคนได้ไหม” ภารันย์พูด พร้อมกับจ้องสบตากับพิมพ์เพชรที่ยกหน้าขึ้นมามอง
เธอใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่วันนั้น ทั้งสองก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย
หมูแดงรีบขยับไปนั่งในฝั่งเดียวกับเต้น เล็ก โมเม และโต๋ นั่งในฝั่งตรงข้าม
“พี่เล็กสบายดีแล้วหรือคะ” ชมพูถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
“ครับ แล้วเอ่อ...ชมพู...”
หญิงสาวยิ้มให้อย่างสดใส
“จะกินอะไรกันอีกไหม วันนี้พี่โมเมเลี้ยงเอง” หมูแดงสอดเสียงขึ้น
“พวกเราสั่งกันแล้วครับ” เต้นหันไปพูดกับพี่รหัส
“ขอบใจนะ ที่ช่วยเหลือพี่วันนั้น ยังไม่มีโอกาสได้พูดเองเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่โมเมได้มาบอกให้เมื่อเทอมที่แล้วค่ะ”
“อ้อ...” ภารันย์หันไปยิ้มให้กับเดือนเด่น
มีพนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหารให้กับเต้นและชมพู
“กินกันก่อนเลย” หมูแดงทำผายมือ
“มันแน่อยู่แล้วพี่” เต้นหันไปพูดแบบยียวน ชมพูตีมือไปที่แขนของเต้นเบา ๆ แล้วทำตาดุเข้าใส่
ภารันย์เห็นภาพนั้นหัวใจกระตุกนิด ๆ เขารู้สึกแปลก ๆ ที่เห็นพิมพ์เพชรสนิทกับกำแหง
อีกไม่นานพนักงานก็มาเสิร์ฟอาหารของทั้งสี่คน
บทสนทนาบนโต๊ะจึงเงียบไป
โมเมดูเอาอกเอาใจเล็กออกนอกหน้า เธอรู้สึกพิเศษกับเขา ทุกคนก็รู้ เพียงแต่กลับมาครั้งนี้ภารันย์ยังจะเหมือนเดิมหรือเปล่า
“มีบางวิชาไม่ใช่เหรอที่นายต้องไปเรียนกับรุ่นน้อง” โต๋ถามขึ้น
“อือ...”
“ยังไงต้องขอให้ชมพูทำเลคเชอร์ให้บางวิชานะ” ภารันย์ชวนคุย
“พี่สั่งผิดคนแล้วครับ ยายชมพูเนี่ยขาลอก ไม่ใช่ขา...” เต้นจ้องหน้าของภารันย์แบบมากไปด้วยความรู้สึก
กำแหงไม่อยากให้ภารันย์มาทำตัวสนิทสนมกับพิมพ์เพชรเลย
“เกินไป” ชมพูหันไปว่าให้เพื่อน เต้นหักหน้าเธอต่อหน้าพี่เล็ก
“เล็กเรียนเก่งโคตร ๆ หาเรื่องคุยกับน้องใช่ไหม” โมเมทำหน้าดุ ๆ แสดงตัวเป็นเจ้าของภารันย์อย่างชัดเจน
โต๋ไม่สบายใจ เขารู้สึกหึงหวงเดือนเด่นในใจเดือดนิด ๆ ทั้ง ๆ ที่เทอมที่แล้ว เขาเป็นคนไปรับไปส่งเธอทั้งเทอม
“พูดเล่นหรอก ไม่ได้ซีเรียสอะไรจริง ๆ” ภารันย์หัวเราะกลบเกลื่อน
“เอ่อ...นี่ งานระดมทุนช่วยทำห้องสมุดที่พี่หมูแดงเป็นประธานอยู่ คืนวันที่ สิบห้านี้ มีงานระดมทุน เต้นมาเล่นกีตาร์ในงานช่วงเริ่มต้นงานให้พี่สักสี่ห้าเพลงสิ”
“หึ...ไม่เอาดีกว่า” เขารีบปฏิเสธทันที
“ได้ยังไง งานนี้การกุศลล้วน ๆ ไม่รู้แหละ พี่ใส่ชื่อเราลงไปแล้ว”
“อ้าว...แบบนี้มันก็มัดมือชกน่ะสิ”
“ทำเหอะ ช่วยพี่หมูแดงเถอะนะเต้น” ชมพูทำเสียงอ้อน ๆ ส่งสายตาอ้อนวอนเขาร่วมกับพี่หมูแดง
“ใช่ ชมพูพูดถูก... บุญล้วน ๆ”
“นี่...เจ๊จะไม่ถามหน่อยหรือว่าวันที่สิบห้านี้ ผมติดธุระอะไรหรือเปล่า”
“นายจะมีงานอะไร ทุ่มสองทุ่ม ถ้าไม่ไปดริงก์กับเพื่อน ๆ”
“โห...ปรามาสเกินไปนะ วันเกิดชมพู เราว่าจะไปเที่ยวกัน....” ชมพูสะกิดแขนของเพื่อนชายทันที
“ไม่เป็นไร โอกาสหน้าก็ได้ ค่อยหาเวลาว่างกันอีกที”
“อ้าว... นัดกันเสียดิบดี”
“แต่เราก็ยังไม่ได้จองโรงแรมนี่นา”
“เออ...” เต้นมองหน้าของชมพูอย่างชั่งใจ
ความสนิทสนมที่ทั้งสองคนแสดงออกมา ทำให้หัวใจของภารันย์ขุ่นมัวแปลก ๆ เขาจ้องมองใบหน้าของชมพูเป็นระยะ
“เต้น...พี่ขอร้องนะ” หมูแดงขอความเห็นใจ ส่งสายตาออดอ้อนสุด ๆ
“งั้นเอาแบบนี้ดีไหม หลังงานเลี้ยง ค่อยไปฉลองวันเกิดให้กับชมพูกัน” ภารันย์ออกความคิดเห็น
โต๋หันไปมองหน้าเพื่อนรัก โมเมก็เช่นกัน ปกติภารันย์ไม่ค่อยจะใส่ใจเรื่องของคนอื่นสักเท่าไหร่ ยิ่งวันเกิดงานเลี้ยงอะไรแบบนี้ เห็นปฏิเสธคำเชิญเสียเป็นส่วนใหญ่
