บทที่ 12 วันเกิด

ภารันย์หันมามองหน้าทุก ๆ คน ยิ้มนิด ๆ

“อะ...ได้ทำบุญ ได้ช่วยเหลือคนอื่น หลังเลิกงานก็เป็นอิสระ แล้วพวกเราก็ได้ไปฉลองวันเกิดให้น้องชมพูด้วยจริงไหม”

“ดี ๆดี ๆ” หมูแดงตบมือเกรียว

เต้นถอนหายใจออกมาเบา ๆ

ชมพูยิ้มสดใส

ส่วนในหัวใจของโมเมรู้สึกแปลก ๆ เพราะสายตาและท่าทางของภารันย์ที่มีต่อพิมพ์เพชร

โต๋ก็มองโมเมด้วยความเห็นใจเช่นกัน แต่ก็เริ่มมีความหวัง หากวันนี้ภารันย์เกิดจะจีบชมพูขึ้นมา โต๋ก็ยังมีโอกาสจีบเป็นแฟนกับโมเม

“สรุป...เอาแบบนี้นะ”

“โธ่...” เต้นโอดครวญ

“ตกลงค่ะ” ชมพูตอบแทนเต้นเสียเอง

หมูแดงยิ้มอย่างพออกพอใจเป็นที่สุด

​“เต้นมาถ่ายรูปคู่กันหน้าป้ายเข้างานนี้ก่อนเร็ว” ชมพูดึงแขนเพื่อนสนิทก่อนจะลากเพราะกำแหงแข็งขืนเล็กน้อย

“รู้นะว่าไม่ชอบถ่ายรูป แต่วันนี้วันเกิดฉันนะ”

“ก็เพราะเธอไง ฉันต้องขึ้นไปบนเวทีนั่น” เขาชี้นิ้วขึ้นไปบนเวที เห็นพี่หมูแดงโบกมือทักทายด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม

“ชิ....” เต้นทำเสียงขึ้นจมูก

“มาเร็ว...” ชมพูโอบไหล่แล้วดึงหน้าของเต้นให้เข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะกดแชะ

“แหม....สวีตกันจังคู่นี้” เสียงเดือนเด่นดังแทรกเข้ามา ทั้งสองรีบแยกออกจากกันทันที

สายตาของภารันย์มองสบตากับพิมพ์เพชร ในดวงตาคู่นั้นมีแววตำหนิ และความไม่ชอบนิด ๆ

ทั้งสองยกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสองคน

“พี่โมเมสวยจังค่ะ” ชมพูเอ่ยปากชม เพราะชุดสีขาวเดรสลูกไม้ที่บ่งบอกว่าราคาแพง

เดือนเด่นยิ้มอย่างสวยงามเป็นการขอบคุณ

ในงานการกุศลที่คณะจัดขึ้น และมีหมูแดงเป็นประธานการจัดงาน

“เทสต์...เทสต์... หนึ่ง สอง สาม... นักร้องสุดหล่อ คุณเต้น กำแหงเชิญหลังเวทีด้วยครับ” เสียงของหมูแดงพูดดังขึ้นก้องไปทั้งงาน เชิงสัพยอกชายหนุ่ม เต้นหันไปชักตาเข้าใส่

“เราเข้าไปข้างในก่อนนะ” เขาสะกิดแขนของชมพู ที่กำลังสนทนากับโมเม

“เล็กมาถ่ายรูปคู่กัน เดี๋ยวให้น้องชมพูถ่ายให้” เดือนเด่นคล้องแขนแสดงออกถึงการเป็นคู่จิ้นกับภารันย์อย่างชัดเจน

“อือ...” เขาตอบและอมยิ้ม

พิมพ์เพชรมือสั่น ๆ ตอนที่หยิบมือถือมาจากมือของพี่โมเม

เธอยิ้มให้กับเล็ก เมื่อเขาสบตาอย่างตั้งใจ สายตาของชมพูไม่ได้มองที่กล้อง แต่สบจ้องกับพี่ภารันย์ใจเต้นแรง

‘พี่สองคนนี้เขาเป็นแฟนกัน แกหมดสิทธิ์ ตั้งแต่คิดแล้ว และแกสวยสู้พี่โมเมได้ไหม’ เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากในหัวสมอง

“ไหน ๆ พี่ดูซิ ว่าใช้ได้ไหม” โมเมรีบเดินเข้ามาเช็กรูป ก่อนจะอัปขึ้นอินสตาแกรมทันที

“พิธีกรสาวคนสวย คุณเดือนเด่นค่ะ” เสียงของหมูแดงอีกเช่นกันที่ตามหาโมเมดังลั่น

“ไปก่อนนะ” เธอรีบโบกมือให้กับทั้งสองคน

“สุขสันต์วันเกิดนะ”

เสียงของพี่ภารันย์ดังขึ้นมาใกล้ ๆ  ชมพูหันหน้าขึ้นไปมอง

“ค่ะ” เธอรับคำพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ฉายออกมาว่าดีใจนักหนา

“ไม่ใส่แว่นพี่จำไม่ได้เลย ว่าจะบอกตั้งแต่วันนั้นแล้วแต่ไม่มีโอกาส” เล็กยิ้มหวาน

ชมพูได้แต่เขิน ยกมือขึ้นเอาผมทัดหูอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี

“ยืนตรงนี้เกะกะแน่ ๆ เลย เราสองคนไม่มีชื่อในการช่วยงานนี้เสียด้วยสิ” เล็กจับมือเล็ก ๆ ของชมพู และพาเดินไปอีกทาง

หญิงสาวยกหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของพี่เล็กที่อยู่ใกล้ ๆ กลิ่นน้ำหอมของเขาลอยเข้ามาชนจมูก พิมพ์เพชรหน้าแดงขึ้นมาในทันที นึกถึงในคืนที่เธอนอนชิดแนบข้างกายพี่ภารันย์ ต้องยอมรับว่ากลิ่นนี้ช่างคุ้น และไม่เคยจางหายไป

“หน้าแดง ๆ ไม่สบายเหรอ” ฝ่ามือหนาแปะลงมาที่หน้าผากมน เธอทำหน้าเหวอด้วยความตกใจ เขินใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาข้างนอก

ผิวที่ตรงเนื้อแขนของพี่ภารันย์ดูหมดจดขาวสะอาด และใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้ ๆ เล่นเอาเธอใจระส่ำ

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพี่เล็ก แต่ชมพูว่าอากาศมันอ้าว ๆ” เธอยกเอาบัตรเชิญเข้างานขึ้นมาพัดให้กับตัวเองแก้เก้อ มืออีกข้างหนึ่งยังอยู่ในกำมือของพี่เล็ก

“นั่งตรงนี้ก่อนไหม”

เขาฉุดเธอนั่งที่โต๊ะหินอ่อนที่อยู่ในบริเวณนั้น ไกลจากบริเวณงานพอสมควร แต่ก็พอมองเห็นความโกลาหลของพี่ ๆ เพื่อน ๆ ที่ช่วยกันจัดงาน เพราะใกล้เวลาเริ่มงานเต็มที่แล้ว

“พี่เล็กหายดีแล้วหรือคะ” เธอนั่งตัวเกร็งอยู่ใกล้ ๆ

“จะสำรวจไหม” เขาแกล้งพูด พามือของชมพูแตะลงไปที่แขนข้างที่เคยหัก

“ดีจังนะคะ มันต่อกันติดด้วย” เธอยิ้มพลางลูบไล้เพราะไม่เห็นร่องรอยว่ามันเคยบาดเจ็บ

“พี่ยังไม่แก่นะ มันก็ต้องหายเร็วอยู่แล้ว แต่จริง ๆ มันไม่ได้หักเสียทีเดียว ยังพอเยียวยา” เขาพูดพร้อมกับกลั้วเสียงหัวเราะ

เธอพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ใจที่นึกเป็นห่วงเขาเสมอ ก่อนที่จะรู้สึกโล่งอกจริง ๆ เธอเป็นห่วงเขามากแค่ไหน มีตัวเธอเท่านั้นที่รู้

แปะ... กล่องกำมะหยี่สีแดงเล็ก ๆ ถูกวางลงไปในมือของชมพู หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวโตด้วยความประหลาดใจ

“ก็ของขวัญวันเกิดไง” เขาพูดและยิ้ม ๆ

“เปิดดูสิว่าชอบไหม พี่ต้องแย่งให้ของขวัญชมพูก่อนที่ใครจะให้ ฮา...” เขาหัวเราะเสียงเบา ๆ

ชมพูใจเต้นแรงกว่าเก่า ระงับมือไม้ไม่ให้สั่นจนเขาเห็น รู้แต่ว่าด้วยความดีใจหน้าเริ่มร้อนผ่าว ๆ รู้สึกไปถึงใบหูว่าร้อนขึ้น

เป๊ก... เสียงกล่องที่เปิดออก มีสร้อยคอเส้นเล็ก ๆ เป็นทองคำขาว และจี้เล็ก ๆ เป็นรูปหยดน้ำสีชมพู

“พอเห็นพี่ก็ปิ๊งเลย นึกถึงวันที่ชมพูช่วยพี่ ก็มีเม็ดฝนตกลงมาโปรยปรายแบบนี้” เขาเอื้อมมือมาจับมัน แล้วคลี่มันออก

เธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นแรง พิมพ์เพชรเขินออกมาจนตัวเองไม่รู้ว่ายิ้มออกไปกว้างแค่ไหน