บทที่ 16 ฉันก็รักเธอไง
เดือนเด่นจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง
“อย่าดื่มเลย” โต๋ห้าม
“ทำไม...” เธอทำตาแดง ๆ
พอหันกลับมาจึงสบสายตากับพิชาญจึงได้เห็นแววตาที่บ่งบอกว่าเห็นใจเธอมากมาย
“นายใช่ไหม ที่เป็นคนส่งรูปนั้นมาให้ฉัน” เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น
“เอ่อ...” โต๋อ้ำอึ้ง พอถึงเวลาจริง ๆ เขาก็พูดไม่ออก
เดือนเด่นมองหน้าพิชาญอย่างเสียใจ เธอยกขวดเหล้ามารินเอง และกระดกมันเข้าปากไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
“อย่าน่า...โมเม...” เขาออกปากห้ามพร้อมกับยกมือขึ้นจับแก้วเหล้าในมือเธอ
“นายต้องการอะไร” โมเมมองหน้าโต๋น้ำตาไหลริน
“ฉัน...............” โต๋เหมือนใบ้รับประทาน
สายตาที่เดือนเด่นมองเขานั้นปราศจากความไยดี
“ฉันคิดว่านายเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันเสียอีก” เธอพูดแบบตัดพ้อ หญิงสาวลุกขึ้น สะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขา
“เธอรักนายเล็กมากเหรอ”
“ใช่....” เดือนเด่นตอบออกมาชัดถ้อยชัดคำ
“ทั้ง ๆ ที่นายเล็กหักหลังเธอ” คำพูดของโต๋กรีดเข้าไปในจิตใจของโมเม
“มันไม่ใช่ มันไม่จริง” เธอเถียงออกไป ทั้ง ๆ ที่ภาพนั้นมันชัดเจน
“สองคนนั้น ในคืนนั้น อาจจะมีอะไรกันแล้วก็ได้ เพียงแต่นายเล็กไม่ได้บอกเธอ หรือไม่ได้พูดความจริงกับพวกเรา”
“อย่ามาว่าเล็กนะ”
“ทำไมจะว่าไม่ได้ เธอก็เห็นมันเต็มตา”
โมเมกำแก้วเหล้าในมือแน่น ทุกคำพูดของเขาบาดลึกเข้าไปในหัวใจ ทันใดนั้น เธอก็ขว้างแก้วเหล้านั้นลงไปบนโต๊ะ
เพล้ง.... แก้วแตกละเอียด เศษของมันกระจาย บางส่วนกระเด็นมาทางโต๋ เขายกมือขึ้นมาป้องใบหน้าและลูกตา
พรึบ... บางส่วนมันเฉือนเข้าไปบนเนื้อแก้ม
“โอ๊ะ....” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“ฉันเกลียดนาย” โมเมพูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกไปให้พ้นจากตรงนั้น
พิชาญมองตามเดือนเด่นไปด้วยสายตาที่เจ็บปวดเหลือคณานับ เขายกมือขึ้นแตะบนเนื้อหนังที่มีเลือดซึม ก่อนจะตัดสินใจก้าวขาฉับ ๆ ตามร่างบางไปอย่างไม่ลดละ
ฉับ... พิชาญฉวยข้อมือน้อย ๆ ของเดือนเด่นเอาไว้ทันที
“ทำไม ฉันทำอะไรให้เธอไม่ชอบ เธอถึงไม่ชอบฉันและรังเกียจฉันนัก” เขามองเธอด้วยนัยน์ตาแดงก่ำและเจ็บช้ำสุดหัวใจ
“เพราะฉันรู้ว่านายรักฉันไง ได้ยินไหม” เธอตะโกนลั่น เสียงของโมเมทำให้โต๋โกรธสุดกลั้น
เขารักผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจ ไม่เคยให้หัวใจดวงนี้กับใครมาก่อน แต่ทำไมเธอถึงทำกับเขาถึงเพียงนี้ และพูดออกมาทำร้ายจิตใจของเขามาก
“เธอมันโง่”
พิชาญใช้สายตาจดจ้องมองไปในนัยน์ตาสวยคู่นั้นด้วยหัวใจที่เจ็บปวด มือหนาใหญ่บีบสุดแรงเข้าไปที่เนื้อข้อแขนของหญิงสาว
“โอ๊ย...จะบ้าเหรอ มันเจ็บนะ โต๋” เธอโอดครวญ
“ใช่... ใช่... ฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันก็เจ็บปวดเหมือนกัน ไอ้เล็กมันนอกใจเธอ นอกกายเธอ เธอยังจะ....” เขากลั้นใจเก็บความโกรธ เม้มริมฝีปากเน้น
เพียะ... ฝ่ามือน้อย ๆ ที่เป็นอิสระอีกข้าง ตบลงไปที่ใบหน้าของโต๋ที่มีเลือดซึมอยู่แล้ว
“ปล่อยฉัน ต่อไปไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก นายไม่แม้แต่จะมีค่าพอที่จะมาเป็นเพื่อน เพื่อนกันเขาไม่ทำร้ายหัวใจกันแบบนี้หรอก”
“ก็ใครบอกว่าฉันอยากจะเป็นเพื่อนเธอล่ะ เธอก็รู้”
“แต่ฉันไม่ได้รักนาย”
อึก... ร่างเล็กของเดือนเด่นกระแทกชนเข้ากับร่างหนาของพิชาญทันที อ้อมแขนแข็งแรงกอดรัดร่างกายของเธอให้เบียดแน่น
เดือนเด่นผิดเองที่เลือกเดินมาทางนี้ มันไม่ใช่ทางเดิน และมันก็คงไม่มีใครผ่านไปมาในตอนนี้ด้วย
“จะทำอะไร อย่าบ้าให้มากนักนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ โต๋....”
น้ำอมฤตที่อยู่ในร่างกายของพิชาญ เดือดพล่านไปหมดแล้ว หน้าตาที่แดงเถือกผสมกับอารมณ์เดือดดาลที่เธอเป็นฝ่ายทำให้มันปะทุขึ้นมาเอง
“ฉันจะทำให้เธอรู้ว่า ฉันรักเธอมากแค่ไหน”
“ไม่... อย่านะ...อ้าย...อย่า... จะทำอะไรฉัน... หึ... โต๋....” เดือนเด่นปัดป้องสุดกำลัง เธอพยายามเอาตัวรอดให้ได้จากเงื้อมมือของพิชาญ ที่ตอนนี้ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงจากไหนถาโถมลงมากับเธอ
ใบหน้าคมเข้มซุกไซ้ลงมาตามลำคอ เธอสะบัดใบหน้าไปมาไม่ให้เขาได้สัมผัส แต่เดือนเด่นคิดผิดมาก ๆ ที่ทำแบบนั้น
ชายหนุ่มกระแทกร่างของเธอชนกับต้นไม้ข้างหลัง
แอ๊ก... ร่างเล็ก ๆ แทบจุก เธอแทบร้องลั่นให้ดัง แต่ริมฝีปากร้อนร้ายของโต๋กลับฉกลงมาชิดใบหน้า และปิดริมฝีปากที่จะอ้าขยับร้องด้วยริมฝีปากของเขา
เธอพยายามขัดขืน แต่ร่างกายที่ถูกรัดแน่นทำให้ไร้เรี่ยวแรง ฤทธิ์ของน้ำเมาที่เธอไม่ค่อยได้ดื่มก็ทำให้หัวสมองและร่างกายของเธอปั่นป่วน
ปลายลิ้นเรียวที่จาบจ้วง เกี่ยวตวัดปลายลิ้นของหญิงสาวดูดดุนจนเธอไม่รู้จะหายใจทางไหน รู้สึกเหนื่อยหอบไปหมด เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนเขาผละละจากริมฝีปาก หญิงสาวรีบโกยอากาศหายใจเข้าไป
“อื้อ...อย่า...โต๋... นาย... ฮือ...” เธอเริ่มร้องไห้ ร่างกายเล็ก ๆ เหมือนจะถูกเขาโยนลงไปบนพื้นหญ้า
ก่อนจะโถมทับร่างหนาใหญ่ของตัวเองลงไปบนร่างกายอ้อนแอ้นนั้น หญิงสาวทั้งหวาดกลัวทั้งสั่นสะท้าน พิชาญไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก
จุ๊บ... ฟอด...
“ฉันรักเธอนะ” โต๋บอกรักเธอ แต่สิ่งที่เขาทำมันไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษควรจะทำเลย
“อื้อ....” เธอร้องครางประท้วงอยู่ในลำคอ
ตอนนี้ร่างกายของเธอเหมือนจะถูกครอบครองโดยเขา โต๋ใช้ฝ่ามือลูบไล้คลำไปทั่วเรือนร่าง เดือนเด่นแทบหมดแรงสู้ เธอไม่น่าพลาด ยกแก้วเหล้าเหล่านั้นเข้าปากของตัวเองเลย มันทำให้เธอแทบไม่มีแรงยกมือ
พิชาญขยำขย้ำฝ่ามือไปตามร่างกายของเธออย่างไม่ปรานี เดือนเด่นรู้สึกเจ็บไปหมด น้ำตาแห่งความเสียใจไหลพราก ๆ
