บทที่ 50 ขนลุก

ภารันย์ปรือตาขึ้นมองพวกหล่อนที่ส่งเสียงแจ้ว ๆ อยู่ใกล้ ๆ หู พยายามกะพริบตาแล้วเพ่งมองว่าเป็นใคร

“อ้อ....เอือก...” เขาสะอึก คงจะเมาจริง ๆ

“ตาย... เมามากแบบนี้จะกลับห้องได้ไงคะ” ป้ายถามด้วยความเป็นห่วง เข้าไปสอดแขนข้างหนึ่งเอาไว้ พอลย่าก็ไม่ยอมเช่นกัน เดินไปประกบอีกข้าง

“ของกู” พอลย่าทำปากขมุบขมิบบ...