บทที่ 7 เหตุสุดวิสัย
“ว่าจะไม่ถามแล้วเชียว แต่มันก็อดคันปากไม่ได้” โต๋มองหน้าเพื่อน
“เรื่องอะไร” เล็กหันไปให้ความสนใจ
“เรื่องที่ว่า นายหรือน้องชมพูที่ร่วงลงไปก่อนกัน”
ภารันย์ไม่ตอบ แต่กลับชี้นิ้วเข้ามาหาตัวเอง
“แล้วไปทำอะไรตรงนั้น นายไม่เห็นหรือว่ามันอันตราย” หมูแดงแซงเสียงขึ้นมาทันที
“ก็...เออ... จะไปเก็บดอกไม้ให้โมเม”
“หา...!” ทุกคนสะดุดกับคำตอบ
โมเมตีเปรี๊ยะไปที่แขนของเขา
“เมว่าสวย แต่ไม่ได้ให้เล็กไปเก็บมาให้สักหน่อย”
“นั่นสิ... นายเนี่ยมันน่านัก” หมูแดงทำท่าเหมือนจะตีเขาเป็นเด็ก ๆ เช่นกัน
“แล้วน้องคนนั้นเป็นไงบ้าง” ภารันย์ถามหาชมพู
“นายจำอะไรไม่ได้จริง ๆ หรือ” โต๋ถามอีกครั้ง
เขาได้แต่ส่ายหน้า
“มันเบลอ ๆ ไข้สูง แล้วรางเลือน บอกไม่ถูก ไม่รู้อันไหนจริง อันไหนฝัน” เขาสารภาพ
ทั้งสามคนจึงพ่นลมหายใจออกมาพร้อม ๆ กัน
“น่าสงสารชมพูอยู่นะ” โมเมหันไปมองหน้าโต๋กับหมูแดง
“เรื่องอะไร น้องเขาบาดเจ็บเหมือนกันใช่ไหม” ภารันย์ถามออกมาด้วยความเป็นห่วง หากไม่ได้ชมพู เขาอาจจะไม่มีชีวิตหรือลมหายใจอยู่ตรงนี้ก็ได้
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แต่...” โต๋นิ่งไป
หมูแดงก็ทำเจ๋อตามนิสัย หยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา แล้วเปิดรูปของชมพูที่ถูกถ่ายขณะไปเจอเธออยู่กับภารันย์ในสภาพที่แทบเปลือย
ภารันย์มองภาพนั้น พลางกัดริมฝีปากเม้มเน้น
“แล้วพวกนายไม่ทำอะไรกันเหรอ ทำไมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น” เขาหันไปมองหน้าโต๋ แววตาฉายความไม่พอใจออกมามาก
“ก็...จะให้ทำยังไงวะ”
“น้องเขาอุตส่าห์ช่วยฉัน แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแบบนั้นด้วย แล้วแบบนี้ น้องเขาเสียหายนะ”
“ก็จริงนั่นแหละ แต่ตอนนี้อาจารย์ก็ปราบให้ทุกคนหยุดส่งภาพต่อ ๆ กันไป แต่มันก็อย่างที่รู้ ใครจะไปห้ามกันได้”
“แล้วนายกับ...เอ่อ...” โต๋ทำมือ
“อย่าคิดอกุศลนะ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น” ทุกคนมองหน้ากัน รู้สึกรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่โกรธของภารันย์
“แล้วน้องเขาเป็นยังไงบ้างตอนนี้” ภารันย์รู้สึกเป็นห่วงพิมพ์เพชรมาก อย่างน้อย เขาก็ควรมีส่วนต้องรับผิดชอบอะไรบ้าง
“ฉันว่า น้องเขาคงโอเค ก็เห็นไปเรียนตามปกติ”
“จริงนะ” ภารันย์ถามย้ำไปที่ทั้งสามคน
“อื้อ...” หมูแดงพยักหน้าตอบแทนเพื่อน ๆ
ภารันย์พลอยกังวลใจไปหมด ตอนนี้เขาอาจจะจำเรื่องราวต่าง ๆ ไม่ได้ทั้งหมด แต่หนึ่งเรื่องที่เขารู้ได้ คือ ชมพูเป็นห่วงเป็นใยเขามากเหลือเกิน
“เฮ้ย...อย่าคิดเยอะ พัก ๆ” โต๋รีบทำท่าทาง
“ใช่ ๆ กลับไป โมเมจะไปหาน้องคนนั้น แล้วจะไปขอบคุณเธอแทนเล็กด้วยนะ”
“ขอบใจนะ ฝากด้วยนะ”
ภารันย์ยังนึกเห็นแววตาและใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลใจของชมพูได้ เขาได้แต่ถอนลมหายใจอยู่ตรงนั้น
ใต้ต้นชมพู่ในบ้านของชมพู
“นี่...ชมพู รุ่นพี่คนนั้น ไม่ได้โทรมาหาบ้างเหรอ” เต้นถามเพื่อน
“ใคร คนไหน” ชมพูหันไปมองด้วยความสนใจ
“ไอ้คนที่เจ็บตัวนั่นไง คนที่แขนหัก พี่ลงพี่เล็กอะไรของเธอนั่น”
แค่ชื่อของเขาก็ทำให้หัวใจของชมพูเต้นแรงแล้ว เธอนึกเป็นห่วงเขาเสมอ แต่ไม่รู้ว่าภารันย์เป็นห่วงเธอหรือเปล่า หรือเขาคงไม่จดจำ หรือแม้แต่รู้จักชื่อของเธอ
จากใบหน้าที่มีรอยยิ้มสดใสเมื่อกี้ก็สลดลงทันที
“เต้น... ชมพูว่าจะถามเต้นเรื่องนี้หน่อย ชมพูอ่านสองสามรอบแล้วก็ยังไม่เข้าใจ” เธอเฉไฉไปเรื่องอื่น
เต้นจึงเดินเข้าไปหาเพื่อน เขานั่งลงใกล้ ๆ แล้วตบไปตรงที่บ่าของเธอเบา ๆ
“แกชอบเขาใช่ไหม” เต้นถามชมพูตรง ๆ
“ไอ้บ้าเต้น พูดบ้าอะไร” เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที
“ฉันเป็นเพื่อนแกมาตั้งแต่เล็ก ๆ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกคิดอะไร”
“แกเป็นผู้วิเศษเหรอ ถึงมาอ่านใจฉันออก” เธอหันไปว่าให้เพื่อน แต่แค่ได้สบตากับเต้นก็ต้องรีบหลบสายตา
“แค่ปลื้มพี่เขาเท่านั้นเอง...”
“ปลื้มบ้าอะไร แค่ปลื้มเหรอ? แกถึงเสี่ยงตายลงไปช่วยเขาแบบนั้น” เต้นต่อว่าต่อขาน
“มันเป็นเหตุสุดวิสัยนะ แกก็น่าจะรู้ พี่เขาเกิดอุบัติเหตุ แล้วไอ้สมองปลาทองของฉันมันหน่อยเดียว ฉันคิดอะไรไม่ทันหรอก ฉันตกใจมาก ๆ เลยรีบลงไปช่วยพี่เขา”
เต้นขยี้หัวฟู ๆ ของเธอจนยุ่งเหยิง
“ไอ้เต้น... หยุดนะ” เธอแผดเสียงใส่เขา
เต้นได้แต่หัวเราะ เมื่อชมพูหันมาทั้งใบหน้า หัวหยิกหย็องของเธอก็พันกันเป็นฝอยขัดหม้อ และหน้าตาที่เอาเรื่องเอาราว เขายิ้มจนปากกว้าง
“เฮ้อ... รักคนที่เขารักเราดีกว่านะ ฉันขอเตือนแก” เขาล้มตัวลงไปนอนบนเสื่อ ยกมือขึ้นสะบัดไปมาไล่ความขบเมื่อย
“ฉันไม่ได้รักเขา” เธอยังปฏิเสธ
“จริงอะ” เต้นพูดขึ้นมาลอย ๆ แล้วทั้งสองคนก็เงียบเสียงลง
“เดี๋ยวไปยืดผมดีกว่า เบื่อให้ผมหยิก ๆ แบบนี้แล้ว” เธอยกมือขึ้นลูบผมตัวเองรำพึงรำพัน
“ไปทำตัวให้สวย ๆ เข้า แล้วไอ้แว่นหนา ๆ เนี่ยก็เอาออกซะ ไปหาคอนแทกต์เลนส์มาใส่ เพื่อพี่เล็กนั่นจะได้หันมาปิ๊งแก”
“......................” เงียบไม่มีเสียงตอบ
ตุบ... เต้นคว้าหมอนที่หนุนโยนไปที่หลังของชมพูแรง ๆ
“ไอ้เต้น...”
เต้นแลบลิ้นปลิ้นตา ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งปรู๊ดเข้าไปในบ้านทันที
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เสียงชมพูเอ็ดอึงตามหลัง
“อย่าให้เจอตัว” ชมพูขู่และทำเสียงฟ่อ ๆ แต่ตัวยังนั่งอยู่ที่เดิม
ภาพใบหน้าและเนื้อตัวของพี่เล็กก็ล่องลอยปรากฏมาให้เห็น
‘หายเร็ว ๆ นะคะพี่เล็ก ขอให้พี่เล็กปลอดภัย’
