บทที่ 3 บทที่ 3

“เท่าไหร่” เขาถาม

“ถ้าหมายถึงตัวฉันล่ะก็ไม่ขาย เท่าไหร่ก็ไม่ขาย” เธอตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม

“เธอไม่จำเป็นต้องโก่งค่าตัวหรอกนะ ต้องการเท่าไหร่ว่ามา ฉันทุ่มไม่อั้นอยู่แล้วสำหรับคนสวยๆ แบบเธอ”

“ไอ้บ้า ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ขาย หูหนวกรึไง บอกว่าไม่ขายๆ” พีรกานต์ปรี๊ดแตก

“ปากดีนักนะ ปากเก่งแบบนี้ ไหนลองดูสิว่าจะเก่งแต่พูดอย่างเดียวรึเปล่า”

จาฟาร์กดจุมพิตรุนแรงป่าเถื่อนลงไปอีกครั้ง มือใหญ่บีบกระพุ้งแก้มนวลแรงๆ ทำให้พีรกานต์ต้องเผยอปากขึ้นเพราะความเจ็บปวด เมื่อได้สั่งสอนเธอจนพอใจ เขาก็ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาคมดุจ้องเข้าไปในดวงตาดำสนิทที่ระแวดระวังราวกับดวงตาของนางกวางระแวงภัย และต้องจุ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นน้ำตาใสๆ เอ่อคลออยู่ในเบ้าตาคู่สวย

“ถ้าเธอไม่ดื้อ ก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้” เขาบอกเบาๆ ชิดเรียวปากนุ่ม

“ไปลงนรกซะ!” พีรกานต์ตอกกลับมาอย่างแรง ทำให้ชีคหนุ่มถึงกับอึ้งไปนิด เพราะไม่เคยมีใครที่กล้าพูดแบบนี้กับเขา แล้วถ้าพูดมันคนนั้นก็คงไม่เหลือรอดแม้แต่ชีวิต

ดวงตาคมกริบลุกเป็นเพลิงวาวโรจน์ จนพีรกานต์อดรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้ แต่เธอจะไม่แสดงให้เขาเห็นว่าเธอกำลังกลัว พีรกานต์พยายามใช้เรี่ยวแรงที่มีเหลือเพียงน้อยนิดดิ้นรนให้หลุดพ้นจากเขา เมื่อมือบางถูกรวบขึ้นไว้เหนือศีรษะ เธอก็งอเข่าขึ้นและถีบไปที่หน้าท้องแข็งๆ ของชายหนุ่มเต็มแรง

จาฟาร์ไม่ได้ปล่อยมือจากข้อมือบาง แม้ว่าเขาจะรู้สึกจุกเพียงเล็กน้อยก็ตาม

“ฤทธิ์มากนักใช่ไหม ได้...ฉันจะทำให้เธอรู้ว่า ถึงยังไงเธอก็ต้องสยบลงให้กับฉัน” จาฟาร์กล่าวเสียงเครียด

ชายหนุ่มเลื่อนมือใหญ่มาด้านหน้าบริเวณทรวงอกอวบ ก่อนจะกระตุกเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนที่หญิงสาวสวม จนกระดุมทั้งแถวหลุดกระจายเต็มพื้น

“ไม่!” พีรกานต์กรีดร้องออกมาอย่างตกใจ และครั้งนี้เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาไม่ได้

จาฟาร์ก้มลงซุกไซ้ใบหน้าคมคายกับทรวงอกอวบ เขาจุมพิตหนักบ้างเบาบ้างไปจนทั่วเนินทรวงที่โผล่พ้นบราเซีย สีหวาน ก่อนใช้มือใหญ่กระตุกบราเซียจนหลุดติดมือออกมา

“ไม่ อย่านะ ฉันขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรฉันเลย” เมื่อใช้ไม้แข็งแล้วไม่รอด เธอก็เปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อนแทน

จาฟาร์เงยหน้าขึ้นมองใบหน้านวลที่อาบไล้ไปด้วยหยาดน้ำตา ที่ผ่านมาถ้าเขาต้องการผู้หญิงขึ้นมาสักคน ไม่มีใครกล้าขัดใจเขา แถมยังสนองตอบเขาเป็นอย่างดีเสียอีก แต่กับหญิงสาวคนนี้ เขาตั้งใจจะให้เธอมากกว่าทุกคนที่ผ่านมา เพียงแค่เธอยินยอมเป็นของเขา เงิน ทอง เครื่องเพชร จาฟาร์ยินดีมอบให้เท่าที่เธอต้องการ แต่ทำไมนะ เธอถึงปฏิเสธเขาได้ และถ้าเขาดูไม่ผิด หญิงสาวเข้ามาทำงานแบบนี้ก็เพื่อเงินเพียงตัวเดียว แล้วทำไม...

“ฉันจะให้เธอทุกอย่างเท่าที่เธอต้องการ แลกกับการเป็นของฉัน”

“ฉันไม่ต้องการ ฉันไม่ได้ขายตัว” พีรกานต์บอก

“เธอจะปฏิเสธฉันไปทำไม ในเมื่อที่นี่ก็มีแต่ผู้หญิงขายบริการทั้งนั้น”

“แต่ไม่ใช่ฉัน”

จาฟาร์ก้มลงมองทรวงอกอวบที่เต่งตึงชูชันเรียกร้องหาสัมผัสจากเขา ก่อนจะก้มลงไปจุมพิตเบาๆ ที่ยอดอกสีสวยทั้งสองข้าง ร่างบางของพีรกานต์ผวาเฮือกกับสัมผัสใหม่ที่ไม่เคยรู้จัก

“ร่างกายของเธอ มันกำลังบอกว่าต้องการฉัน เหมือนที่ฉันต้องการเธอ แล้วจะปฏิเสธทำไม”

พีรกานต์เม้มปากแน่น ส่ายใบหน้าไปมาแรงๆ

“ไม่...ฉันไม่ต้องการ ได้ยินมั้ย ว่าฉันไม่ต้องการ”

“งั้นเหรอ” จาฟาร์ขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันมุ่น ก็เห็นๆ อยู่ว่าร่างกายของเธอมันเรียกร้องสัมผัสจากเขา แต่ทำไมเธอถึงได้ปฏิเสธ หรือว่าเธอจะเรียกค่าตัวให้มากขึ้นไปอีก จาฟาร์ถอนหายใจออกมาแรงๆ เขาเริ่มรู้สึกว่ากำลังเสียเวลาอันมีค่านานเกินไปแล้ว และเขาก็ไม่มีเวลาว่างมากพอที่ต้องทนกับความเรื่องมากของเธอ

“ฉันจะถามเธออีกครั้ง ว่าเธอต้องการเท่าไหร่” จาฟาร์เอ่ยเสียงเข้ม

“นี่! ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องการ ฉันไม่ได้ขายตัวได้ยินมั้ย” พีรกานต์ตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มเสียงดัง

ไฮซานที่เลี่ยงไปนั่งเงียบที่โต๊ะข้างๆ กัน และได้ยินเสียงหญิงสาวชัดเจน เห็นว่าเธออาจไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่าจริงๆ ก็เขยิบตัวนั่งตรงกันข้ามแผ่นหลังเกือบชิดกับผู้เป็นเจ้าเหนือหัวของเขา

“ท่านจาฟาร์ นางอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่าจริงๆ นะท่าน”

จาฟาร์หันขวับไปมองไฮซานอย่างครุ่นคิด ก่อนจะหันกลับมามองร่างบางที่ยังถูกพันธนาการจากเขาอยู่นั้น ดวงตาคมกวาดไล้ลงไปที่ทรวงอกอวบอิ่มที่ล่อตาล่อใจอยู่ ก่อนจะก้มลงดูดเม้มแรงๆ อย่างทำโทษที่เจ้าของร่างปฏิเสธเขาอย่างไม่มีเยื่อใย

พีรกานต์กัดริมฝีปากด้านในแรงๆ เพื่อกลั้นอารมณ์ที่ถูกชายหนุ่มฉุดดึงเอาไว้ เธอจะไม่ยอมให้เขารับรู้อีกแล้วว่าร่างกายของเธอนั้นต้องการสัมผัสจากเขาจริงๆ สัมผัสแปลกใหม่ที่รู้สึกวูบวาบในช่องท้องไปหมด สัมผัสที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ต้องการ

กลิ่นกายของพีรกานต์ทำให้จาฟาร์ไม่อยากเงยหน้าขึ้นจากทรวงอกอวบ กลิ่นสาบสาวหอมละมุนทำให้เขาอดใจไม่อยู่ จาฟาร์ซุกไซ้ใบหน้าไปมาสูดดมความหอมเข้าปอดเต็มที่ ก่อนจะเลื่อนไล้ต่ำลงไปยังหน้าท้องแบนราบ และสะดือเรียวเล็กน่ารักของเธอ

“พอ...พอแล้ว ได้โปรด ฉันยอมแล้ว” ประโยคสุดท้ายทำให้จาฟาร์ต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“เธอว่าอะไรนะ พูดใหม่อีกทีซิ” เขาถามอย่างไม่แน่ใจ

พีรกานต์กัดริมฝีปากตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะตอบ

“ฉันยอมแล้ว แต่ขอเวลาหน่อยได้มั้ย ขอให้เลิกงานก่อนได้มั้ย จากนั้นคุณจะพาฉันไปไหนก็ได้แล้วแต่ความต้องการของคุณ”