บทที่ 4 บทที่ 4

จาฟาร์มองจ้องมาอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อถือนัก แต่แล้วเขาก็ปล่อยมือจากเธอ หญิงสาวรีบลุกขึ้นอย่างร้อนรน มือบางสั่นเทาคว้าหมับที่สาปเสื้อที่แยกออกจากกันด้วยน้ำมือของเขา ก่อนเธอจะได้ทันลุกหนี มือใหญ่ก็คว้าหมับที่ต้นขาเรียวสวยเอาไว้มั่น

“ตกลง ฉันจะรอจนถึงเวลาเลิกงานของเธอ และห้ามตุกติกเป็นอันขาด ไม่งั้นเธอจะไม่มีสิทธิ์ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไป” เขาสั่งสำทับมาอย่างข่มขู่

พีรกานต์พยักหน้าหงึกหงัก เธอยกมือบางขึ้นป้ายน้ำตาออกลวกๆ ก่อนจะทรงตัวลุกขึ้น

“เดี๋ยว” เสียงทรงอำนาจทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ หันมามองชายหนุ่ม

“ขอมัดจำก่อน” เขาบอกสั้น และกระตุกมือบางให้ทรุดตัวลงบนตักแข็งๆ อีกครั้ง จาฟาร์แนบริมฝีปากบางเฉียบได้รูปของตนลงไปบนเรียวปากนุ่ม ก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปหาความหวานล้ำที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน โดยได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี

จาฟาร์มอบจุมพิตเรียกร้อง จนแทบกระชากวิญญาณและจิตใจดวงน้อยๆ ของพีรกานต์ให้หลุดลอยออกมา หญิงสาวตัวสั่นไปหมดกับจุมพิตที่แผดเผานั้น และต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เมื่อจาฟาร์ยอมถอนริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง

“หวานมาก แล้วเจอกันนะสาวน้อยคนสวย” ชายหนุ่มบอก ก่อนปล่อยอ้อมแขนจากร่างบาง หญิงสาวที่พอทรงตัวลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง ก็วิ่งผ่านผู้คนในร้านหายเข้าไปด้านหลังร้านทันที

จาฟาร์มองตามร่างบางจนลับหายไป และถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วยกแก้วเครื่องดื่มที่เป็นเพียงน้ำอัดลมขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว หวังจะให้มันช่วยดับความร้อนรุ่มภายในจิตใจให้หมดไป

“ท่าทางท่านคงต้องการนางมาก” ไฮซานมองทุกอิริยาบถของชีคหนุ่ม ก่อนจะพูดออกมา

จาฟาร์ไม่ตอบ กลับส่งแก้วเปล่าให้ไฮซานจัดการรินให้อีกครั้ง

“ถ้านางไม่อยู่ให้ท่านรออย่างที่พูดล่ะ”

จาฟาร์ตวัดตาคมกริบให้องครักษ์หนุ่มเพื่อนสนิท ก่อนจะกระดกแก้วเทพรวดเดียวจนหมดแก้วอีกครั้ง

“ถ้านางทำอย่างนั้น ข้าจะทำให้นางได้รู้จักฤทธิ์ของอินทรีทะเลทรายที่แท้จริงดูบ้าง ว่าเวลาที่ถูกจิกจะเจ็บปวดมากขนาดไหน” จาฟาร์กล่าวเสียงเย็น

“หวังว่าท่านจะไม่ทำรุนแรงกับนางขนาดนั้นจริงอย่างที่พูด” ไฮซานเตือน แต่มุมปากของเขาก็กดลึกลงอย่างอดขำไม่ได้

ตั้งแต่ไฮซานติดตามจาฟาร์ไปทุกที่ เขายังไม่เคยเห็นชีคหนุ่มเป็นอย่างนี้ จาฟาร์เพียงแค่กระดิกนิ้วครั้งเดียว สาวน้อยสาวใหญ่ก็คลานเข้ามาหาอย่างเต็มใจ ด้วยความเป็นหนุ่มรูปงามหาตัวจับได้ยาก ดวงตาคมสีนิลนั้นเป็นเสน่ห์ที่ชวนให้ต้องค้นหาและติดตาม รูปร่างกำยำล่ำสันที่สาวๆ เห็นเป็นต้องกรี๊ดทุกคน

เมื่อนึกถึงสาวๆ แล้ว ไฮซานก็ไพล่นึกไปถึงฮาเร็มของจาฟาร์ที่บาร์ยาเนีย เห็นทีจากบ้านเมืองมานานคราวนี้ เมื่อกลับไปถึง เขาคงต้องขออนุญาตเอานางคนใดคนหนึ่งในฮาเร็มมานอนกอดแก้เหงาเสียแล้ว

พีรกานต์เปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ โดยเอาเสื้อของการะเกดที่เธอได้ใส่เต้นโคโยตี้มาใส่แทน หญิงสาวเดินเข้าไปหาเสี่ยมานพเพื่อจะขอค่าตัวและขอกลับบ้านก่อนเวลา ซึ่งเสี่ยมานพก็ไม่ว่าอะไร หยิบเงินส่งให้พีรกานต์ไปตามจำนวนที่ตกลงกันเอาไว้

“เสี่ยขอโทษจริงๆ นะหนูน้ำหวาน แต่ถ้าเสี่ยไม่ทำแบบนี้ ร้านของเราก็ต้องถูกปิด” เสี่ยมานพกล่าวด้วยความจริงใจ

“ไม่ต้องขอโทษน้ำหวานหรอกค่ะเสี่ย น้ำหวานแค่ทำตามหน้าที่ของพนักงานคนหนึ่ง” พีรกานต์บอก หญิงสาวหันหลังขวับสาวเท้าไปที่ประตู แต่แล้วก็หันกลับมาใหม่

“อีกอย่างหนึ่งนะคะเสี่ย ร้านนี้เป็นร้านของเสี่ยค่ะ ไม่ใช่ร้านของเรา” เธอบอกก่อนจะเดินจากไป

พีรกานต์ออกทางประตูหลังของร้าน ที่มีไว้สำหรับยี่ปั๊วะได้ส่งเหล้าเบียร์ให้กับทางร้าน หญิงสาวก้าวเท้าเร็วๆ เดินไปที่ป้ายรถประจำทาง ในเวลาดึกสงัดแบบนี้ไม่มีผู้คนมายืนรอรถมากนัก หญิงสาวมองไปที่ชายหนุ่มวัยรุ่นสองคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว แสงไฟเปิดสว่างที่ป้ายรถนั้นทำให้มองเห็นได้อย่างชัดเจน

ชายสองคนนั้นหันมามองพีรกานต์นิ่งๆ หญิงสาวทำเป็นไม่สนใจ ชะเง้อมองดูรถประจำทางที่ต้องการขึ้นว่ามาหรือยังอย่างใจจดใจจ่อ ทว่าความรู้สึกภายในจิตใจดวงน้อยนั้นเริ่มหวาดกลัว เมื่อสังเกตเห็นว่าชายสองคนนั้นยังคงมองอยู่นิ่งๆ หญิงสาวก็หันหลังให้ ก่อนก้มลงมองตัวเอง และเห็นว่าเสื้อที่ใส่อยู่นั้นบางจนเห็นทรวงอกอวบที่ไร้ชั้นในปิดบัง หญิงสาวขบฟันโมโหคนที่กระชากชั้นในของเธอจนขาด จึงตัดสินใจออกเดินไปเรื่อยๆ เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

พีรกานต์รู้สึกว่ามีใครบางคนตามมา จึงหันไปมองด้านหลัง และได้พบว่าเป็นชายสองคนเมื่อสักครู่นี้ หญิงสาวสาวเท้าให้เร็วยิ่งขึ้นไปอีก พลางคิดว่าทำไมนะหนีเสื้อปะจระเข้แท้ๆ เธอเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนแทบกลายเป็นวิ่ง แต่แล้ว...

“จ๊ะเอ๋...นางฟ้า จะรีบไปไหนหรือจ๊ะ บ้านอยู่บนสวรรค์แน่เลย ให้พี่ไปส่งเอามั้ยจ๊ะ” ชายสองคนนั้นวิ่งมาดักหน้าเธอคนหนึ่งและดักหลังเธออีกคนหนึ่ง

“ถอยไป ฉันจะกลับบ้าน” พีรกานต์บอกเสียงเขียว

“ถ้าบ้านอยู่บนสวรรค์ ให้พี่ไปส่งดีกว่านะน้อง พี่จะส่งให้ถึงสวรรค์เลย” มันคนหนึ่งบอก และเดินเข้ามาจับแขนเรียว หญิงสาวสะบัดหนีทันที

“อย่าดื้อน่า พี่ไม่อยากใช้ความรุนแรงกับนางฟ้าหรอกนะ” มันอีกคนบอก

“

ช่วยด้วย! ช่วยด้วยค่ะ

”

พีรกานต์ตัดสินใจตะโกนออกไปสุดเสียง มันเข้ามายกมือปิดปากเธอไว้ หญิงสาวดิ้นรนสุดแรง ทันใดนั้น...