บทที่ 5 บทที่ 5

“ผลัวะ พลั่ก” เสียงเตะและต่อยดังขึ้น พีรกานต์มองคนที่ช่วยเธอไว้อย่างขอบคุณ หากหญิงสาวก็ต้องเบิกตากลมขึ้นกว้างอย่างตกใจ เมื่อพบว่าใครที่เป็นคนช่วยเหลือเธอ

“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกสาวน้อย” ร่างสูงของจาฟาร์สาวเท้าเข้ามาหาเธอ ปล่อยให้ไฮซานจัดการกับเดนมนุษย์สองคนนั้นไปเพียงลำพัง

พีรกานต์หมุนตัวจะวิ่งหนี แต่ช้าไปเสียแล้ว เมื่อจาฟาร์เข้ามารวบร่างบางเอาไว้ ยกมือขึ้นตรงหน้าเธอ และหญิงสาวก็ได้กลิ่นคลื่นเหียนแปลกๆ ก่อนที่สติสัมปชัญญะทั้งหมดจะดับวูบไป

เปลือกตาบางกะพริบติดกันถี่ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้น ภาพที่มองเห็นยังเบลอพร่ามัวไปหมด พีรกานต์ต้องหลับตาลงอีกครั้ง จมูกได้รับรู้ถึงกลิ่นแปลกๆ เป็นกลิ่นหอมที่ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน หอมประหลาด ร่างกายของเธอร้อนผ่าวราวกับจะเป็นไข้ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาจากรูขุมขนไปทั่วร่างกาย ‘ทำไมมันร้อนมากขนาดนี้นะ ร้อนระอุจนอยากจะถอดเสื้อผ้าออกให้หมด’ เมื่อคิดได้ดังนั้นมือบางก็ยกขึ้นหมายจะถอดเสื้อผ้าของตนเองออก แม้ยังคงหลับตาอยู่ก็ตาม

แต่หญิงสาวก็ทำไม่ได้ดังใจคิด เมื่อมีมือใหญ่คู่หนึ่งจับข้อมือบางไว้มั่น จนหญิงสาวกระดุกกระดิกไม่ได้

พีรกานต์ลืมตาขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ และฝืนตาให้เพ่งมองไปยังร่างสูงใหญ่ของคนที่จับข้อมือของเธออยู่

“คุณเป็นใคร” หญิงสาวเปล่งเสียงออกไปอย่างยากลำบาก เพราะลำคอที่แห้งผากจนแทบจะเป็นผงอยู่รอมร่อ “ขอน้ำ” หญิงสาวอ้อนวอนขอสิ่งที่ต้องการจากเจ้าของร่างสูงใหญ่

ไม่กี่อึดใจต่อมา แก้วน้ำก็ถูกจ่อลงที่ริมฝีปากอิ่ม พีรกานต์รีบดื่มน้ำอย่างหิวกระหาย จนหมดแก้ว

“ขออีก ขอน้ำอีก” เธอขอน้ำเป็นแก้วที่สอง และได้รับมาดื่มกินอีกอย่างรวดเร็ว “แอ๊ก...แอ๊ก” หญิงสาวสำลักน้ำเพราะความใจร้อนของตัวเอง

“ระวังหน่อย ค่อยๆ จิบทีละนิด จะทำให้เธอรู้สึกดีมากกว่าดื่มรวดเดียวหมดแก้ว” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังดังขึ้นเตือน พีรกานต์ และไม่ช้าแก้วน้ำก็ถูกจ่อลงที่ปากอิ่มอีกครั้ง

พีรกานต์ค่อยๆ จิบตามที่เขาบอก และก็เป็นจริงอยากที่บอก เธอรู้สึกดีขึ้นจริงๆ หญิงสาวเพ่งมองใบหน้าของผู้ชายร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาที่พร่ามัวเริ่มมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น ความร้อนในร่างกายลดลงไปบ้าง แต่ยังคงมีให้รู้สึกอยู่ ดวงตาคู่หวานจับจ้องไปที่ใบหน้าคมคายที่เป็นเจ้าของดวงตานิลวาว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบสีชมพูระเรื่ออย่างคนที่มีสุขภาพดี และคงไม่ได้แตะต้องบุหรี่หรือยาสูบที่เป็นสาเหตุทำให้ปากมีสีคล้ำเลย ปลายคางบึกบึนมีเคราที่เริ่มขึ้นเป็นสีเขียวยาวไปจนถึงจอนผม

และเมื่อสมองเริ่มลำดับภาพความทรงจำต่างๆ ได้แล้ว ใบหน้านวลสวยก็ต้องซีดเผือดเนื้อตัวสั่นเร่าอย่างตกใจ หญิงสาวจำได้ว่าผู้ชายสุดหล่อคนนี้เป็นคนเดียวกับที่กระทำการลวนลามและปลุกเร้าเรือนร่างของเธอในผับเมื่อคืนนี้

“คุณ!”

“จำกันได้แล้วเหรอ ดีจริง จะได้ไม่ต้องฟื้นความทรงจำกันให้มากเรื่อง แต่ถ้าเธอยังจำเหตุการณ์บางอย่างไม่ได้ ก็บอกนะ ฉันจะช่วยฟื้นความจำของเธอให้เอง” จาฟาร์บอกอย่างอารมณ์ดี เพราะในที่สุดเขาก็ได้เธอมาอยู่ในอ้อมกอดจนได้

“คนเลว คุณเองก็ไม่ต่างอะไรกับไอ้พวกสวะพวกนั้น รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงไม่มีทางสู้” พีรกานต์ตวาดแว๊ดใส่ใบหน้ายิ้มๆ ที่น่าตบของเขา

“โอ้...คนสวย เธอพูดผิดพูดใหม่ได้นะ ฉัน...จาฟาร์ไม่เคยรังแกผู้หญิง”

“ก็ฉันไงล่ะ คุณรังแกฉันทะ...ที่ผับ”

“อืม...นั่นน่ะเหรอที่เธอเรียกว่าเป็นการรังแก ฉันบังคับเธอก็จริง แต่ร่างกายเธอมันตอบสนองฉัน ทุกส่วนสัดของเธอมันเรียกร้องให้ฉันได้แตะต้อง สัมผัส และปลุกเร้า” จาฟาร์ทวนความจำให้เธอด้วยเสียงพร่าเบา

“คนชั่ว ไปตายซะ” พีรกานต์เลือดขึ้นหน้า เธอบริภาษชายหนุ่มเสียงดัง

ดวงตาคมกริบของจาฟาร์เปลี่ยนประกายเป็นดุดันขึ้นมา ริมฝีปากบางกระตุกขึ้นอย่างหยันๆ

“เสียใจด้วยคนสวย คนชั่วคนนี้ยังไม่ยอมตายแน่ ถ้าฉันยังไม่ได้เข้าไปอยู่ในร่างนุ่มนิ่มที่หอมหวานของเธอเสียก่อน”

“ไอ้คนชั่ว! อย่างแกมันต้องไม่ตายดีแน่” พีรกานต์ตวาดเสียงแหลม

“ท่านชีค” ทหารองครักษ์ที่ยืนมองอยู่เริ่มรู้สึกทนไม่ได้ ที่หญิงสาวนางนี้ใช้คำพูดด่าทอเจ้าเหนือหัวของตน “นางคงต้องได้รับการสั่งสอนให้รู้จักที่ต่ำที่สูงบ้างนะครับ” ทหารคนนั้นเปล่งเสียงออกมาเป็นภาษาอังกฤษซึ่งพีรกานต์ไม่ค่อยเข้าใจมากนัก แต่เนื่องจากหญิงสาวทำงานในผับและมีแขกต่างชาติเข้ามาเที่ยวกันเยอะ ก็เลยทำให้ได้รู้ภาษาอังกฤษบ้าง และที่สำคัญคำที่ทหารคนนั้นบอกออกมาชัดเจนก็คือ “ชีค”

“ปล่อยนางเถอะ พยศอย่างนี้ข้าชอบ” จาฟาร์บอก “แล้วคราวหลังอย่าใช้ภาษาอังกฤษกับข้าต่อหน้าคนอื่น ที่ไม่ใช่พวกเราจำไว้” ชีคหนุ่มบอกกับทหารคนนั้นเป็นภาษาท้องถิ่นของตน

“ชีคเหรอ” พีรกานต์ทวนคำ ก่อนจะเหลียวมองไปรอบๆ บริเวณ และพบว่ารอบๆ นั้นเต็มไปด้วยผ้าโปร่งหลากสีสัน ที่มีปลายข้างหนึ่งติดอยู่กับด้านบน และทิ้งตัวลงมาก่อนจะตวัดชายติดเข้ากับเสาเล็กๆ ที่ตั้งอยู่เป็นมุม 4 มุม

ดวงตาคู่สวยมองผ่านผ้าโปร่งออกไปจะพบชายฉกรรจ์ที่แต่งตัวแปลกประหลาด พวกเขาทุกคนแต่งชุดดำ เสื้อตัวยาวปล่อยชายและกางเกงขายาวรัดปลายขา มีปืนเหน็บอยู่ที่เอว และมีดาบที่สวมฝักอยู่ด้านหลัง และทุกคนก็มีผ้าโพกหัวสีดำด้วย ลักษณะของทุกคนเหมือนกับทหาร แต่ไม่ใช่คนไทยและไม่ใช่ฝรั่งแน่ แล้วเธอกำลังอยู่ที่ไหนนี่