บทที่ 3 ลอยทะเล(2)
“จะแหกปากทำบ้าอะไรหา!!” เสียงเกรี้ยวกราดดังมา พร้อมกับร่างสูงใหญ่คุ้นตา เป็นเขาจริง ๆ ด้วย ธนากร... ผู้ชายบ้าบอ คนนั้น
“คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะ!”
“สายไปแล้วที่รัก คุณมาไกลเกินกว่าจะกลับแล้ว” ตอบด้วยน้ำเสียงกวน ๆ
“คุณทำแบบนี้ทำไม ฉันไปทำอะไรให้คุณ”
“อ้าว... ความจำสั้นเหรอเราน่ะ ก็คุณประกาศเองนี่ว่าเป็นเมียผม ผัวอยู่ที่ไหน เมียก็ก็ต้องอยู่ที่นั่น ไม่ใช่หรือไง”
“บ้า! คุณก็รู้ว่าฉันพูดเพราะอะไร แล้วสิ่งที่ฉันพูดก็เป็นเรื่องจริงทุกอย่าง คุณก็ดีแต่โทษคนอื่น คุณเองก็ละ...” คำว่าเลวค้างไว้แค่ในคอ เมื่อร่างสูงใหญ่พุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็วมือแกร่งคว้าข้อมือคนตัวเล็ก ก่อนจะออกแรงกระชากมาจนชิดอกกว้าง ใช้มือข้างที่ว่างบีบลงบนปากของหญิงสาวเต็มแรง ธนากรเองก็ตกใจกับการกระทำอันรวดเร็ว ของตัวเอง อยู่ ๆ เขาก็ทนไม่ได้ที่เห็นเธอปกป้องคนอื่น
“พูดให้ดี ๆ นะ ผมทำไม”
“อื้อ... ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!”
“แค่นี้ทำสำออย”
“ปล่อย! ฉันพูดผิดตรงไหน คุณเองก็ข่มขืนฉัน ทำทุกอย่างเหมือนกับที่คุณกล่าวหาเต้ย ฉันถามจริง ๆ เถอะ คุณดูไม่ออกเหรอว่าสองคนนั้นเขารักกัน เขามีลูกด้วยกันขนาดนั้น คุณยังจะไปวุ่นวายอะไรกับเขาอีก โอ๊ย!! เจ็บ”
พูดไม่ทันจบประโยค คนร่างบางก็ต้องเจ็บร้าวไปทั่วทั้งแขน เมื่อธนากรออกแรงบีบแขนเธอเต็มแรง
“คุณเองก็ไม่ต่างจากผม ไม่ดีหรือไง... ถ้าไอ้เต้ยเลิกกับเมีย คุณก็จะได้จับมันทำผัวไง อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ คุณเองก็จ้องจะแย่ง ผัวเขา ทำทีไปเยี่ยมมีน ที่จริงคุณไปดูใช่ไหมว่ามีนตายหรือยัง รอไม่ไหวถึงได้ร่านไปหาผัวเขาแบบนั้น”
“หยุดนะ! ปล่อย! ความคิดชั่ว ๆ แบบนี้คงมีแค่คุณเท่านั้นแหละที่คิดได้ โชคดีของคุณมีนแล้ว ที่ไม่เอาคุณทำสามี”
“ทำไม ผมมันเป็นยังไง ฮะ! ผมเป็นยังไง”
“ก็บ้าไง! คุณมันบ้า… บ้าที่สุด! ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ปล่อยฉันนะ!!”
“อันที่จริงเรามันก็หัวอกเดียวกันนะ”
ธนากรพูด ก่อนจะมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจดเท้า แล้วหยุดมองนิ่งที่หน้าอกของเธอ เหมือนจะย้ำคำว่าอกให้เธอเข้าใจอีกครั้ง อารดา มองตามตาคมเข้ม ก่อนจะหน้าชาเมื่อกระดุมเสื้อเชิ้ตเข้ารูปของเธอหลุดออกจากรังดุมถึงสามเม็ด มือบางขยุ้มเนื้อผ้าบริเวณนั้นเข้าหากัน ก่อนจะสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม
“จะพูดอะไร!”
“คุณอยากได้ผัวเขา ผมอยากได้เมียเขา เราก็หัวอกเดียวกันไง”
“ฉันไม่เคยคิดแย่งเต้ยมาจากคุณมีน ฉันยอมรับว่าฉันรักเต้ย แต่ฉันไม่เคยทำลายครอบครัวใคร ไม่เหมือนคุณหรอก นอกจากจะไม่ให้กำลังใจกันแล้ว คุณยังทำร้ายจิตใจคนที่กำลังขวัญเสีย สิ่งที่คุณทำมันไม่น่าให้อภัย”
คำพูดของอารดามีผลต่อคนฟัง อยู่ ๆ ธนากรก็รู้สึกขัดใจที่ได้ยินคนตรงหน้าพูดว่ารักคนอื่น
“คุณธนากร... เราไม่เคยมีอะไรต่อกัน สิ่งที่คุณทำกับฉัน ฉันจะไม่ถือสาเอาความอะไร คุณพาฉันกลับเถอะนะคะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย คุณปล่อยฉันกลับนะคะ”
อารดาอ้อนวอน เมื่อเห็นชายหนุ่มนิ่งไป
“อยากกลับใช่ไหม”
“ค่ะ”
อารดารับคำรัวเร็ว ตากลมโตมองเขาอย่างมีความหวัง
“โดดลงน้ำแล้วว่ายไปสิ โน่นฝั่ง!” ธนากรพูดพร้อมกับชี้นิ้วไป อีกทาง อารดากลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นภูเขาอยู่ไกลลิบ
“ไม่ทันแล้วคนสวย คุณประกาศออกมาเองนี่ว่าเป็นเมียผม คุณรู้ไหม... อันที่จริงผมก็ยังไม่อยากมีเมียหรอกนะ แต่คุณเป็นคนเสนอตัวให้ผมเอง ลองดูสักตั้งก็ไม่เสียหายอะไร” พูดพร้อมกับใช้สายตา จาบจ้วงมองคนตรงหน้า
“จำไว้นะ ต่อไปนี้คุณคือเมียผม คุณมีหน้าที่ทำทุกอย่างที่ผมต้องการ ผมบอกให้คุณทำอะไรคุณก็ต้องทำ อยากจะนอนกับคุณ ตรงไหน เมื่อไร คุณก็ต้องยอม คุณต้องอยู่กับผมจนกว่าผมจะพอใจ แล้วผมจะปล่อยคุณไป”
“ไอ้บ้า! เลว! คุณมันโรคจิต ฉันจะแจ้งความจับคุณ”
“เอาเลย ถ้าคิดว่ามีปัญญาก็เชิญเลย”
“ฉันเกลียดคุณ!”
“ผมก็เกลียดคุณ!” พูดจบก็ผลักคนร่างบางลงไปกองกับพื้น
“นั่งนิ่ง ๆ อย่ากวนใจผมอีก ถ้าผมทนไม่ไหว จับคุณทำหน้าที่เมียขึ้นมา ก็ช่วยไม่ได้นะ มีทางเดียวที่คุณจะหนีผมได้ คุณก็โดดน้ำแล้วว่ายกลับไป”
พูดจบก็เดินกลับไปทางเดิม ทิ้งให้อารดานั่งอยู่ตรงนั้น มือบางกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะหันมองซ้ายขวา อย่างคนกำลังใช้ความคิด ว่ายน้ำกลับอย่างงั้นเหรอ
